Vikan - 10.07.1975, Blaðsíða 21

Hún horföi á eftir honum inn i
anddyrið. Hann gekk inn um dyr,
sem fyrir ofan stóö Innflytjenda-
skrifstofa Bandarikjanna, og
hvarf úr augsýn. Sumpart var
hann eins og litill strákur.
Þannig haföi þaö veriö er hann
hringdi i hana 1 siöustu viku.
Hann sagöist vera nýkominn frá
Evrópu, og hafa þar heimsótt
æskustöövarnar. Núna væri hann
búinn aö taka ákvöröun. Hann
ætlaöi aö gerast ameriskur rikis-
borgari. Og til þess aö gera sér
dagamun i tilefni þess aö hann
fengi skilrikin afhent baö hann
hana aö koma meö sér i viku
skemmtiferö þangaö sem sólin
skini.
Hún haföi látiö til leiðast án
þess aö hika, en þegar hún lagöi
niöur simtóliö brosti hún með
sjálfri sér. Kannski væri hann nú
að hugsa alvarlega um stúlku i
þetta sinn. Auövitaö haföi hún
heyrt um allar hinar, en heil vika
— margt gat gerst á heilli viku.
Hún heyröi einhvern hávaða
koma handan hornsins óg hún leit
upp. Þaö virtist sem hópur fólks
'væri aö safnast- saman þar. Lög-
regluþjónn gekk framhjá. Hann
stansaði viö hliö bilsins og leit á
hana. „Ætliö þér aö stansa lengi
fröken?” spuröi hann.
„Alls ekki herra lögreglufor-
ingi”, sagöi hún i flýti. „Vinur
minn skrapp inn til aö ná i fyrstu
skilrikin sin.”
Lögreglumaöurinn lagði af stað
i áttina aö horninu. Þaöan bárust
hróp og köll. Hún kallaði á eftir
honum. „Hvaö gengur á þarna
hinum megin herra lögreglufor-
ingi?”
Hann leit þangaö og siöan á
hana. „Þetta er Foleytorg. í dag
byrja réttarhöldin yfir þeim
stóru. Þaö litur einna helst út fyr-
ir aö allir i New York vilji komast
inn i réttarsalinn.”
—0—
Cesare gekk inn i afgreiösluna.
Skrifstofumaöurinn viö af-
greiösluboröiö leit upp og horföi á
hann. „Ég er Cesare Cardinali,”
sagöi hann. „Ég kom til aö sækja
skilrlkin min”.
Skrifstofumaöurinn kinkaöi
kolli. „Fyrstu skilriki?”
„Já,” svaraöi Cesare.
Skrifstofumaöurinn leitaöi I
spjaldskrá á afgreiðsluboröinu.
Hann dró fram spjald og leit upp.
„Fáiö yöur sæti herra Cardinali,
þau verða tilbúin eftir um þaö bii
tiu minútur.”
Cesare brosti. „Þaö var á-
gætt.” Hann hikaöi eitt andartak,
en spuröi siöan. „Er ekki salerni
hérna einhvers staöar?”
Skrifstofumaöurinn brosti og
benti á dyrnar. „Þér fariö til
vinstri út ganginn,” sagöi hann.
„Kærar þakkir,” svaraöi
Cesare, hann var þegar lagöur af
staö i átt til dyra. „Ég kem aftur
aö vörmu spori.”
Hann gekk út um dyrnar og út
ganginn. Hann stansaöi fyrir
framan karlaklósettiö og leit
i kringum sig. Þaö var enginn i
augsýn. Hann flýtti sér fram hjá
dyrunum og opnaði dyr, sem voru
merktar STIGI.Dyrnar lokuöust
aö baki hans,og hann lagöi af
staö upp stigann og tók tvær
tröppur i hverju skrefi.
Stór svartur billinn stansaöi
fyrir framan dómshúsiö og múg-
urinn þyrptist I kring um hann.
Baker leit út um gluggann þaöan
sem hann sat við hliðina á vitninu
og sneri sér siðan aö honum. „Þú
dregur aldeilis aö”, sagöi hann.
Dinky Adams, vitniö, sem var
langur maöur með andlit likast
hrosshaus, seig saman i sætinu
og dró hattinn niöur yfir andlitiö.
„Big deal,” hreytti hann út úr
sér. Honum fannst þetta greini-
lega ekkert fyndið. „Lif mitt
veröur ekki túskildings viröi þeg-
ar þeir hafa komist aö þvi hver ég
er.”
„Það verður þér enginn til
ama,” sagöi Baker hughreyst-
andi. „Viö sögðum þér aö þú yröir
verndaður, og hingaö til hefur
ekki svo mikiö sem fluga angrað
þig”
Hópur lögreglumanna hreins-
aöi svæði umhverfis bilinn.
Strang kapteinn beygöi sig niöur
að glugganum. „Þaö er allt i
lagi. Viö skulum koma okkur af
staö.”
Baker fór fyrstur út úr bilnum
og á hæla honum komu þrir lög-
regluþjónar. Þeir stóðu þarna
andartak og litu i kring um sig,
Baker kinkaöi kolli og vitniö
kom út.
Múgurinn öskraöi er hann bar
kennsl á manninn. Hópur lög-
reglu- og leyniþjónustumanna
umkringdi hann er þeir brutu sér
leiö i gegn um þvöguna. Ljós-
myndarar og fréttaritarar spuröu
öskrandi, en þeir svöruöu þeim
engu og héldu áfram upp þrepin,
komust inn i dómshúsiö og hröö-
uöu sér inn anddyriö.
„Þessa leiö,” sagði Strang.
„Þaö biöur lyfta eftir okkur.”
Þeir fylgdu kapteininum inn i
tóma lyftu. Dyrunum var tafar-
laust lokaö og lyftan lagöi af staö
upp. Þaö slaknaöi ósjálfrátt á
spennunni. Baker Ieit á Strang.
„Jæja, okkur tókst þaö,” sagöi
hann brosandi.
Lögreglumaöurinn kinkaöi kolli
og brosti. „Við erum komnir i
gegn um þaö versta. Þaö eru
aöeins blaöamennirnir uppi, sem
viö eigum eftir aö komast fram
hjá.”
Dinky leit á þá. Andlit hans var
enn hvitt og hann virtist enn ótta-
sleginn. „Ég hef nógan tima þaö
sem ég á eftir ólifað til aö óska
ykkur til hamingju. Ef ég lifi þá
nógu lengi.”
Brosiö hvarf af andliti Bakers.
Rannsóknarlögreglumennirnir
litu hver á annan og sneru sér siö-
an alvarlegir á svip aö dyrunum,
sem nú opnuöust.
Cesare kom út úr stigahúsinu á
þriöju hæö, beygði og ruddi sér leiö
I átt aö lyftunum. Hann horföi yfir
hópinn aö dyrum réttarsalarins.
Þar stóöu tveir lögregluþjónar.
Hann dró hendina upp I frakka-
ermina og fann er fingur hans
snertu kalt stálblaö rýtingsins.
Undarlegt bros færöist yfir andlit
hans.
Hann fór aö finna hjartaö berj-
ast i brjósti sér. Það var sams
konar tilfinning og sú sem greip
hann, er hann tók krappa beygju
á mikilli ferö og vissi ekki hvort
viönám hjólanna viö veginn væri
nóg til aö halda bilnum á réttum
kili. Hann dró djúpt andann og
brosiö varðstööugtá andliti hans.
Lyftudyr opnuöust og hópurinn
þusti i átt til þeirra. Cesare
hreyfði sig ekki. Hann vissi aö
þeir kæmu ekki meö þessari lyftu.
Upplýsingar hans voru öruggar.
Þaö eina, sem hægt væri aö finna
aö, væri aö hann hafði ekki haft
nógu mikinn tima til undirbún-
ings. Hann hallaði sér upp að
veggnum milli annarrar og þriöju
lyftu.
Næstu dyr opnuöust og rann-
sóknarlögreglumennirnir komu
út i þyrpingu umhverfis vitnib.
Cesare skundaði á eftir þeim og
lét þröngina ýta sér afram. Hon-
um gafst ekkert tækifæri þarna, á
milli hans og vitnisins var lög-
reglumaöur. Fréttaritararnir
spuröu hver i kappviðannan án
þess aö fá nokkuð svar. Leiftur-
ljósin blossuöu , er ljósmyndar-
arnir hoppuöu upp og niöur i viö-
leitni sinni aö ná myndum af vitn-
inu. Hann gat aðeins vonaö aö
honum gæfist tækifæri. Þegar
maöurinn kæmist inn i réttarsal-
inn væri tækifærinu glataö.
Þeir nálguöust dyrnar óbfluga
og rýtingurinn var kaldur i hönd
Cesares. Hann haföi löngu hætt að
anda. Lungu hans voru full til
hins itrasta af súrefni, sem aldrei
yröi notaö. Það var þungur þrýst-
ingur I eyrum hans og honum
virtist allt hreyfast óendanlega
hægt, eins og I kvikmynd, sem
sýnd er hægt.
Hópurinn stansaöi augnablik
fyrir framan dyrnar. Rann-
sóknarlögreglumaðurinn, sem
stóð aö baki vitninu færöi sig ör-
litið til. Loftið gusaðist út úr
lungum Cesares. Þvagan þrýsti á
bak hans og ýtti honum áfram.
Núna! Núna var tækifærið!
/---
Linguaphone
Þú getur lært nýtt tungumál á 60 tímum
LINGUAPHONE tungumálanámskeió kennir þér nýtt
tungumál á sambærilegan hátt og þú læróir íslenzku.
Þú hlustar, þú skilur og talar síóan. Þú hefur meáfædd-
an hæfileika til aó læra aó tala á þennan hátt. Aótrú-
lega skömmum tíma nemur þú nýtt tungumál, þér til
gagns og ánægju. — Þetta er RÉTTog ÞÚ getur
sannaó þaó. — Vió sendum þér aó kostnaóarlausu
upplýsingapésa um námió. — Þegar þú hefur tekió
i»un, — sendum vió þér linguaphone námskeió
sem þú ætlar aó læra.
28. TBL. VIKAN 21