Vikan - 10.07.1975, Blaðsíða 22

Cesare varö ekki var viö er
hönd hans hreyföist. Þaö var
næstum eins og hún væri ekki
lengur hluti af honum sjálfum.
Rýtingurinn smaug inn I hjarta
vitnisins jafn auöveldlega og
volgur hnffur I smjörstykki...
Þegar Cesare opnaöi lófann fann
hann vopniö renna upp i ermina
dregiö þangaö af gormi, sem
festur var viö skeiöarnar.
Vitniö hrasaöi örlitiö er tveir
lögreglumannanna opnuöu
dyrnar inn I réttarsalinn. Cesare
lagöi af staö í átt aö stiganum.
Leifturljós blossaöi rétt viö and-
lit hans og blindaöi hann augna-
blik, en svo skýröist sjónin og
hann gekk áfram.
— 0 —
Þaö var þögn i réttarsalnum.
Þaö mátti heyra aö kliöurinn
frammi á ganginum jókst.
Mannamál var brátt greinanlegt.
Matteo leit á hina sakborn-
ingana. Big Dutch fitlaöi tauga-
óstyrkur viö bindisnæluna sina,
Allie Fargo kroppaöi fingurnegl-
urnar, og Dandy Nick var meira
aö segja aö rissa á gula blokkina,
sem lá á boröinu fyrir
framan hann. Hávaöinn óx.
Big Dutch hallaöi sér i átt að
honum. „Mérþættigamanaö vita
hvern þeir eru aö færa hingaö
inn,” sagöi hann,.
Dandy Nick glotti. Þetta var
sjúklegt hræösluglott. ,,Þú kemst
svo sem nógu fljótt aö þvi,” sagöi
hann.
Matteo þaggaöi niöur i þeim
meö bendingu, augu hans ein-
iblíndu á dyr réttarsalarins.
Hinir litu I sömu átt.
I dyrunum birtust fyrst tveir
rannsóknarlögreglumenn og
vitniö á hæla þeim. Hann hrasaði
og lögreglumaöur rétti út hendina
til að styöja hann. Big Dutch
stökk á fætur og öskraöi reiöilega.
,,Þaö er Dinky Adams, sá helvitis
tikarsonur!”
Fundarhamar dómarans small
á boröinu. Vitniö gekk nokkur
skref inn I réttarsalinn. Andlit
hans var eins og þaö væri glært af
ótta. Hann hrasaöi aftur. Hann
leit yfir réttarsalinn i átt aö stúku
sakborninganna. Hann opnaöi
munninn eins og til aö segja eitt-
hvaö, en kom ekki upp nokkru
oröi. Þab eina sem kom fram yfir
varir hans var örlftill blóötaumur
i ööru munnvikinu. Kvalablik
kom i augu hans og hann hrasaöi
enn einu sinni og tók að falla.
Hendur hans gripu eftir frakka
Bakers, en hann náöi ekki taki og
seig niöur á gólfiö.
Algert öngþveiti, sem hamar
dómarans náöi alls ekki aö
stööva, braust út í salnum.
„Lokiö dyrunum!” öskraöi
Strang.
Big Dutch hallaði sér i átt aö
Matteo til þess aö segja eitthvaö.
„Þegiöu”, hreytti Matteo út úr
sér, augu hans glampandi i svip-
lausu andlitinu.
— 0 —
Skrifstofumaöurinn leit upp og
brosti þegar Cesare birtist i
dyrunum. „Ég hef skilrikin til-
búin handa yöur herra Cardinali.
Vilduö þér gjöra svo vel aö skrifa
hérna undir?”
Cesare tók viö pennanum úr
hendi hans, hripaði nafn sitt á
skjölin og rétti skrifstofu-
manninum pennann siöan aftur.
„Þakka yöur fyrir,” sagöi hann,
tók upp skilrikin og gekk út.
Þaö var enn þaninn strengur i
brjósti hans er hann kom út i
bjart sólskiniö. Hann drap
tittlinga. Barbara veifaöi honum
frá bilnum. Hann brosti og veifaöi
á móti, skilrikin glömpuöu hvit i
hendi hans.
Barbara brosti upp til hans eins
og hún byggi yfir einhverju
leyndarmáli, er hann beygöi fyrir
horniö á bilnum. „Til hamingju
Cardinali greifi.”
Hann hló er hann gekk
meöfram bilnum og settist inn I
hann. „Þú hefur ekki lesiö skil-
rikin, min kæra. Ég er ekki
lengur Cardinali greifi. Aöeins
herra Cardinali”.
■ Hún hló hátt er hann ræsti
vélina. „Aöeins óbreyttur Cesare.
Mér fellur þaö vel. Þaö hefur ein-
hvers konar handprjónuö gæöi.”
Cesare leit á hana er hann
beygöi inn á götuna. „Veistu, ég
held aö þú sért aö striöa mér.”
„Nei, þaö er ég ekki,” flýtti hún
sér aö segja. „Ég er reglulega
hreykin af þér.”
Spennan var horfin úr mag-
anum á honum, nú er þau beygðu
fyrir horn og hurfu þar meö úr
sjónmáli frá dómshúsinu.
„Kveiktu mér i sigarettu ástin
min, viltu þaö?” spuröi hann. Hiti
var farinn aö gera vart viö sig i
nára hans, og hann fann æöaslátt
innan á lærinu.
Hún stakk sigarettunni milli
vara hans. „Hvaö skyldi mamma
halda,” sagöi hún glaölega, „ef
hún vissi að ég er aö fara i viku-
langa skemmtiferö meö karl-
manni. Ekki gift honum og ekki
einu sinni trúlofuö honum.”
Hann sá út undan sér aö hún
brosti. „Þaösem hún mamma þin
veit ekki getur ekki sært hana.”
Barbara brosti enn „Þaö gæti
auövitaö verið að hún skildi þaö ef
ég væri aö fara með greifa.
Evrópumenn eru ööru visi hvaö
þetta snertir. En aö fara meö
óbreyttum heríamanni...”
Cesare greip fram i fyrir henni.
„Veistu hvaö ég held?”
Hún leithann spyrjandi augum,
„Nei, hvaö?”
Sársaukinn i nára hans var aö
veröa óbærilegur. Hann teygöi sig
eftir hönd hennar og lagöi hana á
haröan liminn i skauti sér. Brosiö
hvarf skyndilega af andliti
hennar er hún fann spennuna i
honum. Hann sneri andlitinu I átt
til hennar og eitt augnablik sá hún
ævafornt blik i augum hans. Þá
dró yfir þau hulu.
„Ég held aö mamma þin sé
höföingjasleikja,” sagöi hann.
Hún hló og þau uröu þögul er
hann ók inn i Mid-Town göngin og
eftir veginum i gegn um lysti-
garöana I átt til flugvailarins.
Hann ók ómeövitaö, án umhugs-
unar, og hugur hans hvarflaöi
heim til Sikileyjar. Heim. Hann
haföi verö þar fyrir fáum vikum,
en þaö virtust fjöldamörg ár
siöan.
Hvaö var þaö nú aftur, sem Don
EmMio haföi eitt sinn kallaö
frænda hans? Sælokk. Hann hló
meö sjálfum sér. Hann velti fyrir
sér hvaö Don Emilio héldi um sig
nú.
Maöurinn, sem lá dauöur aö
baki, var aöeins tákn fyrir fyrstu
greiöslu skuldar hans. Eins konar
skuldakvittun. Hinir tveir, sem
eftir voru, voru aöeins vaxta-
greiöslur, vextirnir, sem safnast
höföu I tólf ár. Þrjú lif fyrir eitt.
Þaö yröi nægileg greiösla
hverjum manni.
Honum flaug nú i minni hvernig
þaö var nóttina, sem Don Emilio
afhenti honum reikninginn.
Framhald i næsta blaöi
boltar — skór —
Berri Sport iþnmafatnaíur Mitre Sports tækl
Möbus
skór — töskur
Millar
markmannshanskar
Master
boltar — hlífar
Hoffell s.f
UMBOÐS- & HEILDVERZLUN
ARMCLI 1 SIMAR 82166 OG 83830
22 VIKAN 28. TBL.