Vikan - 10.07.1975, Blaðsíða 28

Ég fann svolitla mótspyrnu,
þegar ég tók hnífinn, en svo
sleppti hún honum.
— Þér er kalt, sagöi ég, — ég
skal hita eitthvað handa þér.
— Já. HUn stundi þungan. —
Mér er dauðkalt — og ég er eitt-
hvað svo þreytt. Ég held ég fari
beint i riimið.
Ég hljóp niður og Ut um bak-
dymar og fleygði þessum and-
styggilega hnif Ut i vatnið, þar
sem leyfarnar af gömlu myllu-
hjólunum lágu og rotnuðu. Svo
náði ég I þetta heimabruggaða
vin, sem henni virtist þykja svo
gott og þegar ég kom meö þaö til
hennar, var hUn háttuð og var að
bursta á sér hárið.
Svo sneri ég aftur til eldhUssins,
þar sem ég settist I ruggustólinn
hennar Binnie, ruggaði mér þar
og reyndi að komast aö einhverri
niðurstöðu um þessa siöustu at-
burði. Ég sá fyrir mér hvita fing-
ur hennar á hnifsskaftinu og fann
hvað þeir voru kaldir, þegar ég
snerti hendur hennar, um leið og
hUn sleppti hnifnum. Ég haföi lik-
lega komiö til hennar á örlaga-
stund. En þetta voru lika straum-
hvörf I sambandi minu við Rósu.
Upp frá þessari stundu ætlaði ég
ekki að láta sambandið við Rösu
þrUga mig, ég ætlaði að reyna að
ráða fram Ur málum okkar á
skynsamlegan hátt.
Að athuguðu máli sá ég, að
Rósa hafði I rauninni ekki gert
neitt, sem hægt væri að benda á
að væri rangt. HUn gat liklega
ekki ráðið við skapferli sitt, ekki
frekar en ég og aðrir. Og I barna-
.legum hroka mlnum, hélt ég að ég
væri man”eskja til að hjálpa
henni.
Eitt var það, sem hélt i mér lif-
inu þennan erfiöa tima. Ég var á-
kveðin Iþvi, að láta ekkert drabb-
ast niöur á heimili okkar, svo ég
varð að vinna frá morgni til
kvölds og það gekk svo langt, að
Nancy fann sig knUöa til að tala
um þetta.
— Það er nóg að þU gerir verk
einnar þjónustustUlku, en þU get-
ur ekki unniö á vi6 þjrár.
Ég var með eina af stóru svunt-
unum hennar Binnar og skuplu á
höföinu, þegar Leish kom með
bréfin. Rósa kom af tilviljun inn i
eldhUsið og hUn bað hann að taka
skilaboðtilMortons, sem leigði Ut
léttivagna, um að sækja hana til
aö aka með hana til Stanesfield
daginn eftir.
— Ég heyrði að Alec Binnock sé
að koma með lestinni klukkan ell-
efu á morgun, sagði Leish. Hér
eru tvö bréf til þín, ungfrU Ellen.
Ég greip bréfin I ákafa og sá aö
annað var frá Lumley frænku, en
hitt sá ég aö bar rithönd herra
Southems.
Ég var hálf viðutan, en spurði
þó Leish hvort ekki mætti bjóöa
honum tesopa.
— Nei, þakka þér fyrir, ungfrU.
Ég verð að halda áfram til Saxel-
by. Hann þagnaði, þangaö til
hann heyröi fótatak Rósu fjar-
lægjast. — Drottinn minn, það
hafa sannarlega orðið breytingar
á héma, finnst þér það ekki?
Hann var kominn yfir hlaðið,
þegar það rann upp fyrir mér,
hvað hann var að segja. Ég varð
að sækja i mig veörið til að opna
bréfið frá herra Southern. En svo
hætti ég við þaö og opnaöi bréfiö
frá Lumley frænku fyrst og
gleymdi þá öllu öðru á meðan.
Batinn haföi verið mjög hæg-
fara hjá Lucy. Ég las á milli lln-
anna að frænka min hafði gert allt
til að draga úr hættunni, reyndi
að vera hughreystandi, en fann
þaö með sjálfri mér, að batinn
hefði alveg látið standa á sér.
,,En sem betur fer eigum við
kannski von á gleðilegum tiðind-
um”, skrifaði hún. „Sir Maxwell
Keyne kemur til Ventnor, til að
rannsaka sjúkling þar og ég hefi
beöið hann aö koma hingaö og
skoða Lucy llka... Það veröur að
komast aö þvi hvort lungu hennar
séu I hættu. Það getur verið að
hann hafi einhver ráö til aö lækna
hana”.
Það var þvl svolltill vonar-
neisti, þar sem ég vissi að Sir
Maxwell var þekktur læknir, en ef
honum tækist ekki að lækna Lucy,
þá var Utlitið slæmt.
Ég var með allan hugann við
Lucy, þegar ég opnaði bréfið frá
herra Southern, en ég sá þaö, mér
til undrunar, að þaö var stimplað I
Appelby End. '
„Kæra Ellen!
Þó aöégskrifi þér núna, þá hefi
ég ekki I hyggju að ræöa neitt þaö
mál, sem vakti sársauka á milli
EGE GÓLFTEPPIN
DÖNSK GÆÐAVARA
I MIKLU ÚRVALI
VEGGFOÐUR
ÚRVAL GÓLFDÚKA
MÁLNINGARVÖRUVAL