Vikan - 10.07.1975, Blaðsíða 32

sér lof. Þótt ég væri bæöi veik og
rugluö, þekkti égröddina, þaö var
Nancy. — Liggðu alveg kyrr, ung-
frii Ellen, þetta lagast allt saman.
Ég fann aö augnlokin voru þung
og ég lokaöi alveg augunum,
þakklát yfir aö vera hjá Nancy.
— Er allt i lagi meö þig Nancy?
Þaö var rödd Kirkups.
— Já, já, þaö er ekkert aö mér,
ég er bara dálltiö blaut. Hún var
ekki í kafi nema eina mlnútu eða
svo. Ég var aö hengja upp þvott,
þegar ég sá þær báðar á brúnni.
— Og frúin... þú sagðir...
— Hún hrint henni, það er eins
satt og að ég sit hérna. Hugsið
ykkur bara hvað heföi skeö, ef ég
heföi ekki verið þarna?
Ég opnaöi augun og reyndi aö
mótmæla þessu. — Nei... nei...
— Það er nú eitthvað skrltiö, að
égskuli alltaf hafa veriö viöstödd,
þegar hún hefur ætlað aö fremja
glæp...
— Áttu viö þegar hún ætlaði aö
hrinda ungfrú Lucy á eldinn?
— Þaö og þegar hún ætlaði að
ráöast á hana meö skærunum,
hélt Nancy áfram. — Hún var
næstum búin að hræða aðra
þeirra til dauöa og nú reyndi hún
aö drekkja hinni. Þetta er nú farið
aö ganga nokkuð langt.
— Uss, sagöi Kirkup. — Hún
getur heyrt til þln.
Mér fannst óljóst sem einhver
súla væri viö hliö mér og ég
reyndi aö rísa upp.
— Hvar er mamma?
— Hún er héma. Dökka súlan
hreyföist. — Hún stendur þarna
viö vegginn, eins og stytta.
— Hún gerði það ekki... Mér
fannst mjög áríöandi að segja
þetta. — Nancy, ég datt I vatniö.
— Þaö getur vel verið.
Dökki skugginn kom nær og
Rósa stóö svo alveg hjá mér.
— Ellen, líöur þér betur?
Ég reyndi að brosa, en gat aö-
eins skolfiö. — Mér er svo kalt.
Kirkup bar mig upp á loft og
Nancy hjálpaöi mér I rúmiö og ég
sofnaöi strax. Þegar ég vaknaöi
aftur, sat Rósa viö rúmstokkinn.
Ég man, aö mér fannst þaö svolít-
iö skrltið.
— Llöur þér betur?
— Já. Ég reyndi að setjast upp.
— Mér liöur miklu betur.
— Ó, hve ég er fegin, Ellen, þú
veist að þetta var slys?
— Aö sjálfsögöu, mamma.
Þaö var Rósa,sem færöi mér te
og bar bollann upp að vörum mér.
— Þú veist lika, að það getur
enginn drukknað I svona grunnu
vatni. Það er bara svo hræðilega
óhreint.
— Ellen. Hún hallaði sér fram
og sagöi aftur: — Þú veist að
þetta var óhapp? Nancy sagði...
— Ég man þetta núna. Greinin
brast, þegar ég datt á hana.
— Þú veist aö ég myndi aldrei
gera þér mein?
Mér fannst hún vera mjög mið-
ur sin.
Slödegis var ég orðin það hress,
aö mér fannst ég geta farið á fæt-
ur. Ég sat á steinbekknum fyrir
utan og naut síðustu geisla sólar-
innar, þegar drengurinn frá bú-
garöi Mortons kom flautandi
gegnum hliðiö. Hann nam staöar,
þegar hann sá mig.
— Ætlarðu aö finna mig? sagöi
ég-
— Ég... ég veít það ekkí. En svo
sagði hann I flýti: — Herra Mort-
on sagðist ekki koma meö neinn
vagn og ekki neinn hest, aldrei
oftar. Hann sagöi aö hún gæti
skriðið til Stanesfield á fjórum
fótum fyrir sér.
— Þetta er nóg, sagöi ég hvasst.
Dagstofuglugginn var opinn.
Skyldi Rósa hafa heyrt hvað hann
sagöi? — Segðu herra Morton aö
þú hafir komið skilaboöunum til
tmln.
Hann var hortugur á svip, þeg-
ar hann gekk flautandi út um
hliöiö. Rósa kom út rétt I þvi og
viö gengum yfir að brúnni og
skoöuðum handriöiö, sem Kirkup
var aö gera viö. Hann haföi líka
höggiö eskitréö niöur, þaö stóö
ekkert e tir af trénu annaö en dig-
ur trjábolur og tvær greinar.
Rósa horföi hugsandi niöur i
grænleitt vatniö.
— Ef ég hefði ætlaö að fyrirfara
einhverjum, þá hefði þaö verið
sjálfri mér. Ég haföi veriö aö
hugleiöa hvort ég þyröi. Þaö heföi
verið rólegur dauödagi.
— Þú mátt ekki tala svona.
— Ég heföi aldrei þorað aö gera
þaö. En ég var búin að standa
þama lengi og óska þess að ég
heföi kjark til að drekkja mér.
Ég fann aö þetta var I fyrsta
skipti, sem hún talaði af einlægni.
Aö lokum hlustaöi ég á þessa
konu, sem svo lengi hafði snið-
gengiö mig. Ég haföi reglulega
meöaumkun með henni.
— Þúhlýtur að hafa veriö mjög
óhamingjusöm. Þegar hún svar-
aöi ekki, hélt ég áfram I hugsun-
arleysi: — Það eru erfiðir tímar
núna, en ef þú átt einhverjar góð-
ar minningar, þá ylja þær ætlð og
kannski birtir til....
— Hvers ætti ég svo sem að
minnast?
★ ÁVALLT VELKOMIN
★ AÐ LOKNU „TRIMMI"
ERUM MEÐ HEIMSINS BEZTA
MILKSHAKE OG ÍS
Verið velkomin
Isbúðin
Laugalæk
— Þú virtist vera hamingju-
sömi meö pabba. Hann var
hamingjusamur. Ég sá hann
aldrei eins hamingjusaman, eins
og meöan hann var kvæntur þér.
Hann elskaöi þig innilega.
Hún leit á mig, sem þrumu lost-
in. En svo, mér til skelfingar,
brast hún i grát. Þaö var þaö sfö-
asta, sem ég haföi búist viö af
henni, aö sjá hana standa þarna
kjökrandi.
— Ó, Ellen, ég hefi gert mjög
mörg glappaskot, sagöi hún og
þurrkaöi sér um augun meö
handarbakinu, eins og barn. — Ég
hefi gert svo rangt, hræðilega
rangt. Stundum held ég að.....
Hún þagnaöi, eins og hún væri
óttaslegin yfir þvl að hafa sagt of
mikiö, en þaö var vegna þess aö
við heyröum nú báöa'r fótatak á
mölinni fyrir utan. Viö snerum
okkur báöar viö og sáum þá hóp
af strákum úr þorpinu við hliöið.
Einn var kominn upp á hliögrind-
ina. Hinir voru aö klifra upp eftir
hliöstólpunum.
Svo kom grjótkastiö. Dreng
Urinn á hliöinu kallaði eitt-
hvaö. Hinir hófu upp eitthvert
gaul. Grjóthriöin dundi yfir okkur
og viö tókum til fótanna og hlup-
um heim að húsinu. Einn steinn-
inn hitti rúöu i eldhúsinu, sem
mölbrotnaöi. Það varð okkur til
láns, aö Kirkup kom þjótandi
gegnum ávaxtagarðinn.
— Komiö ykkur i burtu, óþokk-
arnir ykkar! kallaöi hann, en þá
dundi önnur grjóthriöin á eldhús-
dyrunum, áöur en strákarnir
hlupu öskrandi upp brattann.
Ef drengirnir hafa ætjaö Rósu
þessa árás, þá tókst þéim vel.
Hún var greinilega óttaslegin og
þaö var ég líka. Viö gengum sam-
an inn i dagstofúna, settumst nið-
ur og vorum báöar titrandi af
ótta. Sólin var gengin til viöar og
garöurinn var oröinn hálf piyrkur.
— Manstu eftir sögunni um kon-
una? sagbi Rósa og ég sá aö hún
kreppti svo hnefana aö hnúar
hennar hvltnuöu.
— Hvaöa konu? spuröi ég, enda
þótt ég vissi vel hvaö hún átti við.
— Konunni, sem flæmd var
burt úr þorpinu með grjótkasti.
Konunni I Chantry Cottage, sem
þetr sögöu aö væri galdranorn.
Þetta gæti hent mig llka.
— En þaö var nú fyrir svo æva-
löngu....
— Þeir gera þaö viö mig. Hún
horföi á mig, svo ákveöin á svip-
inn, aö mér varö alls ekki um sel.
— En slíkt kemur ekki fyrir nú
á dögum. Þess utan þekkja þeir
þig ekki, þaö veistu, sagöi ég
dauflega.
— Þeir þekktu ekki heldur
konuna I Chantry Cottage, en
samt hataði þetta fólk hana. Hún
var eitthvaö svo barnalega ein-
föld, þegar hún sagöi þetta. — Og
fólkiö hatar mig. Þú heyröir hvaö
Nancy sagöi og Morton strákur-
inn.
Framhald I næsta blaöi
32 VIKAN 28. TBL.