Vikan - 17.07.1975, Blaðsíða 20

merkið er trygging fyrir góðum kúlupenna
Fæst í fallegum gjafakössum.
4. Kapituli.
Garður Cardinalihallar var
auður, er Cesare stöövaöi bilinn
fyrir framan húsið. Hann stoðv-
aði vélina, og um leið opnuðust
dyrnar, og gamall maður gægðist
út. Er hann kenndi Cesare, varð
hann ákaflega broshýr. Hann
flýtti sér svo hratt, sem hans
stirðu bein gátu boriö hann niður
tröppurnar.
„Don Cesare, Don Cesare!”
hrópaöi hann fornri röddu.
Cesare sneri sér að honum
brosandi. „Gio,” kallaði hann.
Gamli maðurinn iðaði fyrir
framan hann. „Þér hefðuö átt að
segja okkur, að þér væruð að
koma, Don Cesaré,” sagði hann.
„Við heföum þá getað undirbúið
okkur undir komu yðar.”
Cesare brosti út i annað munn-
vikið. „Þetta er alveg óvænt
koma, Gio. Ég get ekki dvalið
lengur en eina nótt. Ég fer heim á
morgun.”
Þaö dimmdi yfir gamla mann-
inum. ,,Heim,Don Cesare? Hér
áttu heima.”
Cesare lagði af stað upp
tröppurnar. „Já,” sagði hann
bllðlega. „Ég gleymi þessu alltaf.
En nú bý ég i Ameriku.”
Gio tók ferðatöskuna úr aftur-
sæti bllsins og flýtti sér á eftir
Cesare. „Hvernig fór kapp-
aksturinn, Don Cesare? Unnuð
þér?”
Cesare hristi höfuðið. „Nei.
Gio. Rafallinn I bilnum mlnum
brann yfir. Ég varð að stansa.
Þess vegna hafði ég tima til að
koma hingað.”
Hann gekk yfir stóra svala for-
stofuna og stansaði undir mál-
verki af föður slnum. Hann stóö
stutta stund kyrr og virti fyrir sér
göfugmannlegt andlitið, sem við
honum blasti. Strlðið hafði beygt
hann. Bæði andlega og llkamlega.
Hann hafði veriö opinber and-
stæðingur þjóðverjanna, og II
Duce hafði skipað svo fyrir, að
lendur hans skyldu gerðar upp-
tækar. Gamli maðurinn sálaðist
skömmu slðar.
„Mér þykur þetta leitt með bll-
inn yðar, Don Cesare.” Rödd Gios
heyrðist að baki honum.
„Bfllinn, ó, já.” Cesare sneri
sér frá málverkinu og gekk I átt
að bókaherberginu. Hann hafði
ekki verið að hugsa um bllinn,
ekki einu sinni um föður sinn. Þaö
hafði einungis verið að renna upp
fyrir honum hversu breytt aJlt
var oröið.
Hann hafði komið heim að
striðinu loknu, og allt var horfið.
Frændi hans hafði'þá verið búinn
að eignast allt. Bankann,
lendurnar. Allt nema höllina og
nafnbótina. Frændi hans hafði
aldrei fyrirgefið bróður sínum
ættleiðingu Cesares, en hann
hafði á þann hátt fyrirgert rétti
hans á greifanafnbótinni, að
bróðurnum látnum.
Um þetta talaði ekki nokkur
maöur, en allir vissu hvað honum
fannst, þessum smásálarlega,
lágvaxna manni, sem átti bank-
ann. • Cesare varð bitur, þegar
hann minntist þess, er hann fór til
að hafa tal af frænda sínum.
„Signor Raimondi,” hafði hann
sagt yfirlætislega „Mér hefur
verið tjáð, að faðir minn ætti
peninga hjá yður.”
Raimondi hafði gjóað kænlega
á hann augunum handan skrif-
borðsins. „Það, sem þú hefur
heyrt, er ekki á rökum reist, kæri
frændi,” sagði hann með sinni
mjóu og skræku röddu. „Sann-
leikurinn er sá, að þessu er ein-
mitt öfugt farið. Greifinn sálugi,
minn kæri bróðir, var svo óláns-
samur að deyja frá skuldum sin-
um við mig, sem voru gríðar
miklar. Hérna I skrifborði minu
hef ég skuldabréf, sem veðsetja
höllina og allar lendur hans’
Þetta hafði verið sannleikanum
samkvæmt. Allt var skýrt og skil-
merkilegt samkvæmt laganna
hljóöan. Viö ööru var ekki að bú-
ast af Raimondi Cardinali. I þrjú
HAROLD
ROBBINS
4.
ár aö strtöinu loknu, varö Cesare
að lifa undir hrammi gamla
mannsins. Honum háður á alla
lund fór Cesare að hata hann.
Hann þurfti jafnvel að koma á
skrifstofuna hans til að fá peninga
fyrir bilfari á skylminga-
keppnirnar, sem hann sótti af
miklum áhuga og ánægju.
Hann hitti Emilio Matteo I
fyrsta sinn seinnipart dags, er
hann hafði einmitt verið I þvllik-
um erindagerðum. Hann var inni
I skrifstofu frænda slns I bankan-
um, er hann varð var viö heilmik-
ið uppnám úti á götunni. Hann
sneri sér við og leit út um glerið á
huröinni.
Vel klæddur, gráhærður maður
var á leið I átt aö dyrunum. Hvert
sem hann fór hneigöu menn sig og
beygöu. „Hver er þetta?” spurði
Cesare.
„Emilio Matteo,” svaraöi Rai-
mondi. Hann var þegar staöinn
upp til að fagna komu hans.
Cesare lyfti brúnum i spurn.
Hann hafði aldrei heyrt mannsins
getið.
„Matteo,” sagði frændi hans
óþolinmóður til skýringar. „Hann
er einn af Donum FÉLAGSINS.
Hann er nýkominn frá Ameríku.”
Cesare brosti. Þeir kölluðu það
FÉLAGIÐ. Mafluna. Fullorðnir
menn I strákaleik, blanda blóði og
kalla hvern annan frændur.
„Brostu ekki,” hreytti frændi
hansútúr sér. „I Amerlku skiptir
Félagiö geysimiklu. Matteo er
auðugasti maður Sikileyjar.”
Dyrnar opnuöust og Matteo
gekk inn. „Bon giorno, signor
Cardinali,” sagöi hann meö
sterkum amerískum hreim.
„Mér er heiður af heimsókn
yðar, signor Matteo,” sagði Rai-
i................
PENNAVIÐGERSIN
Ingólfsstræti 2, sími 13271.
20 VIKAN 29. TBL.