Vikan - 17.07.1975, Blaðsíða 33

Ég greindi eiginlega ekkert i
herberginu nema gluggann. Þaö
var eina Utsýniö, sem ég hafði
gegnum tjöldin fyrir rúminu.
Hitasóttin var i rénun. Ég
reyndiaörisa upp,sá aö rúmfötin
voru snjóhvit og koddaverin
öll blúndulögð. Háriö á mér var
bundiö upp og ég var i dúnmúkum.
hvitum serk.
Við rúmiö sat stúlka meö kappa
á höföinu og hvita svuntu.
— Hvar er ég? spurði ég hana.
— Þér eruð i Grange, ungfrú,
Kindlehope. Herra minn trúr, þér
eruð miklu hressari núna. Hún
lagfæröi koddana i kringum mig
og fór svo út úr herberginu. Ég
lokaöi augunum og heyröi alltaf
þessi dásamlegu orö: „Elsku Ell-
en.”
En eftir þvi sem hugsun min
varö skirari, þá kom lika tor-
tryggin. Þegar stúlkan kom
aftur meö súpuskál, sagði ég:
— Ég ætti kannski aö fá aö tala
viö frú Aylward.
— Þér hljótið að eiga við frú
Darwen, ungfrú. Það er engin frú
Aylward hérna og hefur ekki ver^
iö I tuttugu ár. Frú Darwen hefur
hugsað um yður allan timann,
sem þér hafiö verið veik; hún
vakti yfir yöur þegar þér voruö
meö óráð. Hún lagöi sig sem
snöggvast. A ég ekki aö kalla á
hana?
Framhald I næsta blaöi
29. TBL. VIKAN 33