Vikan - 24.07.1975, Blaðsíða 17

Ég er oröinn þræll hennar, hún
hefur mig algerlega á valdi sinu.
Ég er hættur aö umgangast annaö
fólk og tala ekki viö neinn, en
stunda vinnu mina enn sem kom-
iö er. ófróska er aö gera mig
brjálaöan. Ég hef fært henni allt,
sem mér hefur dottiö i hug, að
hún hafi gaman af. Myndakubba,
marglita bolta, upptrekkta kalla
og dýr, fótstiginn bil, rafmagns-
járnbrautarlest, útvarp. sjón-
varp, en hún hlustar ekki á mig.
Ég grátbæni hana um aö leyfa
mér að opna kistilinn, hóta henni
öllu illu, lofa öllu fögru, hvisla,
tala, öskra, enhún ansar þvi ekki.
ófróska, ófróska — miskunnabu
mér.
11. desember.
A hverjum morgni áður en ég fer
til vinnu minnar opna égkistilinn,
svo ófróska geti athafnað sig, en
hún hefur alltaf veriö komin ofani
kistilinn áöur en ég kem heim,
þar til i kvöld. Þá sat hón ofan á
kistlinum. En hvaö ég varð
glaöur. Ég færöi Ofrósku litinn
fallegan, mórauöan, hrokkin-
hæröan hund. Hún skiröi hann
Skjóna. Henni fannst gaman aö
hundinum og lék sér viö hann i
langan tima, meöan ég horföi á.
En hvernig sem á þvi stendur, þá
viröist mér hundurinn hræöast
hana. Samt leikur hann sér við
hana, þaö er einsog hann þori
ekki annaö.
15. desember.
ófróska er á móti jólunum, svo ég
held engin jól. Hún kallar þau
auövaldshátiö. Mér er alveg
sama. Ég sakna ekki jólanna,
meöan ég hef ófrósku og Skjóna.
21. desember.
Skjóni er alltaf jafn hræddur viö
ófrósku, en hún lætur sem sér
standi á sama um dyntina i hund-
inum. Þó held ég henni sárni,
hvernig Skjóni lætur við hana.
Þegar ófróska heldur ég sjái ekki
til, tekur hún i lurginn á Skjóna.
28. desember.
Skjóni er dáinn. 1 dag þegar ég
kom heim úr vinnunni fann ég
Skjóna kyrktan inni i baðher-
bergi. Það var hryllileg sjón, og
ég ætla ekki að lýsa þvi, hvernig
hann leit út.
11. janúar .
ófróska hefur breyst. Hún er orö-
in villimannlegri og er ekki leng-
ur hin tæra, hreina, fallega sál,
sem ég átti. Hún er gruggug.
13. janúar.
1 dag spurði ég ófrósku, hvort
hún vissi nokkuö um fráfall
Skjóna. Ég haföi varla sleppt orö-
inu, er ófróska réöst á mig.
Georg minn sæll og góöur, ég hélt
hún ætlaöi aö ganga af mérdauö-
um. Allt I einu sleppti hún mér,
svo ég féll i gólfið og komst viö ill-
an leik inni- herbergiö mitt, þar
sem ég ligg nú.
15. janúar.
ófróska kom til min I dag og baö
mig grátandi um fyrirgefningu og
sagöist harma áður nefndan at-
burö. ó hve ófróska var vesöl,
þegar hún baö um fyrirgefningu.
Ég þoldi ekki aö sjá hana svo auð-
mjúka, næstum skriöandi fyrir
mér og tók hana I sátt. Ég faðm-
aöi hana, viö grétum og kysstum
hvort annað. Siöan geröum viö
með okkur bræöralag um eilifa
vináttu, hollustu og trúnað og
sofnuðum siðan vært, hliö viö
hliö. En hve mér leiö vel. Ég var
alsæll.
19..janúar.
Fljótt skipast veður i lofti. Nú er
ég hræddur, já hræddur viö mina
eigin sál — ófrósku. Hún er orðin
aö óargadýri. Hún hefur bannaö
mér aö loka kistlinum áöur en ég
fer að sofa, segist vilja vera
frjáls ferða sinna um Ibúðina. Nú
er ég orðinn svo hræddur, að ég
þori ekki að sofa á nóttunni.
23. janúar.
ófróska er farin áð hafa þann
háttinn á, aö hún lemur mig ann-
an daginn, kjassar hinn og biður
mig fyrirgefningar. Heilagur
Georg. Ég er svo veiklundaöur,
aö ég get ekki annab en látib und-
an ófrósku.
27. janúar.
Nú hef ég ekkert sofiö I viku af
ótta viö öfrósku. Ég veit þaö nú,
aö hún drap Skjóna, kyrkti hann.
Viöbjóöslegt. Hún sagöi mér þaö
sjálf á sinn djöfullega hlakkandi
máta. Hvaö á ég aö gera? Þú seg-
ir sjálfsagt, aö ég eigi aö losa mig
viö ófrósku, en þaö get ég ekki.
Ég er háður henni, get ekki lifaö
án hennar frekar en hægt er aö
lifa án súrefnis.
31. janúar.
1 dag réöst ófróska á mig, og ég
er allur i sárum. Ég skil ekki,
hvers vegna hún sleppti mér lif-
andi. Hún ætlar liklegast aö
murka úr mér lifiö smátt og
smátt.
5. febrúar.
ófróska er orðin svört.
7. febrúar.
Nú er næstum mánuöur slöan ég
mætti i vinnu. Siminn hefur
hringt, bankað hefur verið - á
dyrnar. Það er búið aö taka 'af
mér hitann, og rafmagnið veröur
tekiö af innan tíðar. Allan dáginn
sit ég I einu horni stofunnar og
mæni sem dáleiddur á ófrósku.
Ég hef misst máliö og get ekki
gefiö frá mér neitt hljóö.
9. febrúar.
1 dag var bariö aö dyrum og nafn-
iö mitt kallað. Ég gat ekki hreyft
mig og ekki heldur hrópaö, ein-
ungis hnipraö mig betur saman 1
hominu. ófróska trónaöi á kistl-
inum á borðinu og þaö hlakkaöi 1
henni, svartri og andstyggilegri.
Heilagur Georg, hvaö þarf ég aö
þola þetta lengi?
11. febrúar.
ófróska sagöi mér I dag, aö ég
muni deyja i nótt. Ég er ekki
hræddur lengur, einungis óham-
ingjusamur, þegar ég hugsa um
allt, sem ég hef kastaö frá mér
vegna Ofrósku. Ég dey I þeirri
von, aö einhver finni dagbókina
og læri af mistökum minum, þá
hef ég ekki lifaö til einskis.
30. TBL. VIKAN 17