Vikan - 24.07.1975, Blaðsíða 22

a& sér. Hann sneri sér ekki viö.
Lifvörðurinn fyrir aftan hann
mælti:,,Geturðu leyst mig af
augnablik,, fed? Ég þarf að
skreppa ak|ósettið áður en ég
spring.”
Hann heyröi ekki svar Jordans.
Kúlan skoppaði á rautt. Hann
tapaði. Hann leit niður og ýtti
öðrum spilapeningastafla á svart.
—0—
Cesare sneri sér við og leit á
Tvistinn, meðan Barbara beindi
allri athyglinni aöfúlle|ötuhjólinu
Skilaboð Matteos höfðu verið
mjög nákvæm. Cesare var búinn
að vera að fylgjast meö Tvistin-
um Inæstum þrjá daga samfleytt.
Þarna voru llfveröirnir. Þarna
voru þeir alltaf. Einn við hvora
hliö hans ogéinn fyrir aftan hann,
sem sneri i hann baki, augu hans
sifellt á veröi. Nú hvarf sá siöast
nefndi á brott, og annar tók stöðu
hans. Cesare sneri sér frá, rétt i
þvi er maðurinn leit rannsakandi
augum i áttina til hans. Hann
hafði séð nóg. iýieð svolitilli
heppni....Hann brosti með sjálf-
um sér, er honum datt orðtakið I
hug. Þetta voru orð, sem allir
notuðu hér. Með svolitilli heppni
tækist honum aö ljúka ætlunar-
verki sinu hér i kvöld.
Hann klappaði á öxl Barböru.
„Ég skal ná I drykk handa þér,”
sagði hann.
Hún leit upp til hans og brosti,
sneri sér si'ðan aftur við, niður-
sokkin i spilið. Hann lagði af stað i
áttina að barnum. Hann gekk i
kring um borð Tvistsins og leit
snöggvast við. Nú gat hann séð
framan i Tvistinn. A andliti hans
var einbeitingarsvipur. And-
spænis Tvistinum sat þéttvaxin
ljóshærö stúlka. Cesare varð
starsýnt á hana. Stúlkan hallaði
sér áfram og hann sá hvernig
þrýstin brjóst hennar strekktu á
mjóum hlýrunum, sem héldu uppi
kjólnum. Allt I einu brosti hann.
Hann vissi, að nú var stundin
runnin upp. Nú skyldi hann gera
það. Það var skritla, sem benti
honum á hvernig hann skyldi
bera sig til við það. Mjög gömul
skritla, sem er sögð öllum þeim,
er til Las Vegas koma.
—0—
Jordan leit þreytulega f kring
um sig. Hann óskaði þess, að
þessu verkefni væri lokiö. Þegar
hann kom til F.B.I., nýkominn úr
lagaskóla og fullur af áróðrinum,
sá hann fyrir sér lif fullt af njósn-
urum og eltingaleikjum við glæp-
ona. Honum haföi aldrei dottiö i
hug, að hann myndi eyða þremur
mánuðum I það eitt, að leika
barnfóstru ómerkilegs bófa.
Hann leit yfir að borðinu hinum
megini salnum. Þarna voru þessi
tvö komin aftur. Þetta var ein-
staklega ásjálegt par. Hanr
minntist þess, er hann tók eftir
þeim fyrsta kvöldiö. Það var eitt-
hvað kunnuglegt viö þau. Eins og
hann heföi séð þau áður. Ná-
kvæmur, eins og hann var alltaf,
athugaði hann þaö daginn eftir
hver þau væru.
Stúlkan var ein þekktasta
sýningastúlka álfunnar, — Bar-
bara Lang, ’Smoke And Flame’-
stúlkan. Hann haföi séð andlit
hennar i þúsundum snyrtivöru-
auglýsinga. Maðurinn var Cesare
Cardinali greifi, glaumgosi og
kappaksturshetja.
Hann sá að Cesare sagöi eitt-
hvað viöstúlkuna og gekk af stað.
Honum datt sumt af þvi I hug,
sem hann haföi heyrt um mann-
inn. Þetta var náungi, sem kunni
að lifa lifinu. Þaö á að láta þessa
riku evrópubúa um það. Þeir gefa
skit I alla. Það var alls staðar
eitthvaö um að vera, þar sem þeir
fóru um. Þarna var hann með
einni af fegurstu stúlkum Ame-
riku, og það var ekki að sjá á hon-
um. Hann tók þvi, eins og hann
hefði- aldrei gert neitt annað.
Hann leit aftur á stúlkuna. Allt,
sem auglýsingarnar gáfu I skyn,
var vissulega til staöar 1 raun-
veruleikanum. Sumir hafa alltaf
heppnina I för með sér.
—0—
Hér eru Alex Cord og Barbara
McNair I hlutverkum sinum i
myndinni Stiletto, eða Býtingn-
um, eins og sagan heitir i þýðingu*
Vikunnar.
Cesare ninkraði við uns ljóskan
rétti úr sér I stólnum. Hún sneri
sér önuglega að fylgisveini sin-
um, lágvöxnum, feitum manni.
Hann lét hana fá nokkra seöla úr
stóru knippi, og hún sneri sér
aftur að borðinu. Cesare hélt af
stað frá barnum meö glas i vinstri
hendi.
Hann gekk niður ganginn milli
oorðanna. Bak við ljóskuna
stansaði hann augnablik. 1 sama
mund sneri stjórnandinn hjólinu
og sleppti kúlunni. Hönd Cesares
hreyfðist snögglega fyrir aftan
stúlkuna, og hann lagði aftur af
staö umhverfis borðið i átt að sinu
borði.
Hann var byrjaöur að finna
fyrir æðaslættinum i gagnaugun-
um og sársaukann. Svona var það
alltaf. Sársaukinn byrjaði þarna
og færði sig svo þrep eftir þrep
niöur eftir likamanum. Hann
þekkti orðið þennan sársauka og
var hættur að óttast hann fyrir
löngu. Þetta voru kvalir spenn
ingsins, hættunnar, þess at
standa frammi fyrir ómælisdjúpi
timans, viti óminnisins.
Hann var staddur fyrir aftan
Tvistinn, sem sat með hendur
undirkinnum oghvildi olnbogana
á borðbrúninni. Lifvörðurinn var
I þann veginn að snúa sér aö hon-
um, þegar ópið heyröist.
Lifvöröurinn snerist á hæli,
hönd hans leitandi eftir byssunni I
axlarhylkinu. Cesare hafði
hraðann á. Hinum megin við
borðið barðist ljóskan við að
halda barminum inni i kjólnum.
Það var vonlaus barátta. Um-
búöirnar voru of þröngar fyrir
innihaldið.
Cesare sleppti rýtingnum og
fann er hnifurinn rann upp
ermina inn i sliðrið. Tvisturinn
sat hljóöur i stól sinum,
hreyfingarlaus. Lifvörðurinn
sneri sér við. Cesare sá að hann
var brosandi, er hann rétti Bar-
böru drykkinn.
Ljóskan var nú aö fara fram
hjá borðinu þeirra, litli feiti
maöurinn æöandi á eftir henni.
Skræk rödd hennar barst til
þeirra. ,,Þau slitnuöu ekki skal ég
segja þér, þau gerðu þaö ekki!
Þau voru skorin i sundur! Ein-
hver....”
„Uss, hættu nú beibi! Það horfa
allir á okkur!” nauðaöi litli
maöurinn.
„Mér er andskotann sama!”
hreyttihún út úr sér, er þau flýttu
sér upþ"tröppurnar fram I setu-
stofuna.
Cesare og Barbara hlóu, og hún
sneri sér aftur að borðinu til aö
halda áfram við spilamennskuna.
Jordan sneri sér við og leit
niður á Tvistinn. Þarna sat hann
hreyfingarlaus, meö hendur
undir kinnum. Hjólið stoppaöi.
Kúlan lenti á svörtu. Bankinn ýtti
hrúgu af spilapeningum upp að
þinum, þeim til samlætis.
Tvisturinn hreyföi sig ekki.
Framhald 1 næsta blaði
22 VIKAN 30. TBL.