Vikan - 31.07.1975, Blaðsíða 21

útreiknaö. Þaö er alveg sama
hvaö þú gerir, þú getur ekki
unniö.”
Hann dró djúpt andann. Sárs-
aukinn var nú kominn niður i
kviöinn. Hann gat varla á sér
setiö aö æpa af kvölum.
„Komdu,” sagöi hann. „Hér er
ekkert fyrir okkur.”
— 0 —
Siminn á skrifboröi Bakers
hringdi, einmitt þegar hann var
aö leggja af staö af skrifstofunni
heim til sin. Hann gekk til baka og
tók upp simann.
Þaö var Jordan. Hann var mjög
æstur i simanum. „Þeir voru aö
drepa Tvistinn rétt I þessu!”
Baker seig rólega niöur i sæti
sitt. „Drepinn? Hvernig?”
„Rýtingur! Á sama hátt og þeir
náöu Adam.” Rödd Jordans brást
nánast. „Mér þykir betta leitt,
George. Hans var gætt hvert
augnablik. Ég veit ekki hvernig
þeir fóru aö þvi. Þáö voru meira
en þúsund manns i spilavltinu i
kvöld.”
Skyndilega náði Baker aftur
valdi á hugsunum sinum.
„Heyröu,”sagðihann, „hringdu i
migeftir klukkutima. Ég ætla að
hringja til Miami til að athuga
hvort ekki sé allt i lagi meö Vani-
cola.”
Hann þrýsti á hnappinn á
simanum og sleppti honum siöan
aftur. Simastúlkan kom i simann.
„Náðu fyrir mig I Stanley leyni-
lögreglumann i sfmann. Hann er i
Miami Beach,” sagöi hann.
Þeir vita hvert vitniö er,
hugsaði hann meö sjálfum sér,
meöan hann beiö eftir aö sam-
band næöist. Þeir vita það. öll
launungin, allur undirbúningur-
inn unninn fyrir gýg.
Þeir vita þaö.
7. kapituli.
Einu hljóöin, sem rufu þögnina i
herberginu voru svefnhljóö henn-
ar. Hann staröi upp I loftiö, augu
hans galopin. Það voru svo mörg
ár liðin, aö hann hafði næstum
gleymt þvi.
Stríöiö. Siöan haföi ekkert kom-
isti hálfkvisti viö það. Allt annað
var aöeins næstbest. Allt annaö
haföi komiö i staö dauöans. í staö
geigvænlegrar hættunnar, spenn-
unnar, tilfinningarinnar um tak-
markalaust vald, sem rann i æö-
um líkamans, vitneskjunnar um
mátt dauöans, sem býr I brjóstinu
ogbrýstúttilaðteyma mann iátt
til eigin skapadægurs.
Hann brosti hæglátlega i
myrkrinu og unaösleg velliöan
streymdi um hverja taug. Hann
teygði sig eftir sigarettu á nátt-
boröinu. Fyrstu geislar aftureld-
ingarinnar teygöu sig inn i gegn
um svaladyrnar.
„Cesare.” Rödd hennar kom
eins og hviskur frá rúminu.
Hann sneri sér i átt til hennar.
Hann gat ekki séö hana i myrkr-
inu. „Já?”
„Opnaöu aöra kampavinsflösk-
una,” Rödd hennar var rám af
syfju.
„Viö erum búin aö opna tvær,”
sagöi hann.
,,En ég er ennþá þyrst,” sagði
hún og likti eftir barnsröddu.
Cesare kimdi. „Þú ert óseöj-
andi, kona.”
Hann heyröi þruskið i rúmföt-
unum, er húnsettist upp i rúminu.
„Ég get ekkert gert að þvi þó aö
ég sé þyrst. Get ég þaö nokkuð?”
Hann hló aftur. „Ég býst ekki
viö, að þú getir það,” svaraði
hann og gekk út á svalirnar.
Nóttin var kyrrlát, og heyra
mátti suöiö i engissprettunum i
fjarska og veikan þyt eyðimerk-
urvindsins. Dimmblár himinninn
var tekinn að lýsast nokkuð i
austri. Hann hallaði sér fram á
handriöiö og starði út i eyðimörk-
ina.
Hún kom út á svalirnar aö baki
honum. Hann sneri sér ekki viö.
Hún kom fast upp að honum og
lagöi hendurnar þétt utan um
brjóst hans og hallaði höfðinu að
nöktu bakinu.
„Það er byrjað að elda aftur,”
sagöi hún.
„Ég veit,” svaraði hann.
Hún þrýsti vörunum að öxl
hans. „Húð þin er svo hrein og
mjúk. Ég furða mig oft á þvi
hvaðan þetta óbliða afl kemur.
Ég haföi ekki imyndað mér að til
væru menn eins og þú.”
Hann hló og sneri sér við. „Það
hljóta aö vera vinin, sem ég
drakk sem drengur. Sikileysku
vlnin eiga að vera góð fyrir blóðiö
og húöina.”
Hún leit framan i hann. Þaö var
sumt i fari hans, sem hún gæti
aldrei skilið. „Hvers vegna segist
þú alltaf vera að deyja, þegar þú
hefur mök við mig?” sagði hún
með furðu i rómnum. „Það er
undarlegt að þú skulir segja þaö á
slikri stundu.”
Hann brosti við henni. „Viö
italir köllum það þessu nafni.
Litla dauöann.”
„Hvers vegna?” spurði hún.
„Þegar allt er aö ljúkast upp
innra með þér og fæöast, hvers
vegna ætti þér að finnast það likt
dauöanum?”
Brosiö hvarf af vörum hans.
„Er það ekki likt honum? Er ekki
sérhver fæöing aöeins upphaf
dauöans? Finnurðu ekki sársauk-
ann, sem fylgir þvi?”
Hún hristi höfuðið. „Nei. Aöeins
unaöinn og gleðina.” Hún leit i
augu hans. „Kannski sá sé mun-
urinn á okkur. Kannski þaö sé
þess vegna, sem mér finnst alltaf
sem hluti af þér sé mér fjarlægur,
i einhverjum öðrum heimi, sem
ég veit ekkert um, jafnvel ekki
þegar þú kemst mér næst.”
„Hvaða vitleysa,” sagöi hann.
„Nei, það er engin vitleysa,”
sagöi hún snöggt. „Eins og svip-
urinn á þér var, þegar þeir báru
manninn framhjá okkur. Eitt
augnablik fannst mér sem ég
fyndi fyrir þér inni i mér, þarna i
salnum innan um allt þetta fólk. i
næstu andrá gengu þeir framhjá,
og þá hvarfstu mér. Hann var dá-
inn, var þaö ekki?”
Hann staröi á hana. „Hvers
vegna segir þú það?”
„Hann var dáinn,” hvislaöi
hún. „Ég sá þaö af svipnum á
andliti þinu. Þú vissir þaö. Eng-
inn annar vissi þaö. En þú vissir
þaö samt.”
,,En sá kjánaskapur aö segja
svona nokkuö,” sagði hann glaö-
lega. „Hvernig átti ég að vita
þaö?”
Húnhristihöfuðið. „Égveit það
ekki. En þú varst meö þennan
sama svip á andlitinu, þegar þú
komstút úr húsinu þarna um dag-
inn, þegar við vorum að leggja af
staö I ferðalagið. Svo þegar við
opnuöum blöðin i flugvélinni lás-
um viö þar um manninn, sem
drepinn var i réttinum rétt hjá
þar sem við vorum.”
Hún lagöi höfuöiö upp aö bringu
hans svo hún sá ekki hvernig
strlkkaði smátt og smátt á and-
litsdráttum hans. „Ég þarf ekki
að lesa blöðin á morgun til að vita
aö þessi maður var drepinn niðri.
Ég finn þaö á mér. Hvernig skyldi
þaö verða i Miami?”
Hann velti þvi fyrir sér hvort
húnheyrði aö hjartað var farið að
slá örar i brjósti hans. Hann
neyddi sig til að segja glaðlega:
„Eins og alltaf. Sólskin og hiti.”
Hún leit i augu hans. „Það var
ekki það, sem ég átti við. Ég átti
við hvort einhver deyi þar lika?”
Hulan var horfin úr augum
hans og hún sá djúpt inn i þau.
„Fólk er alltaf aö deyja alls stað-
ar,” sagöi hann.
Henni fannst hún hálf dáleidd.
„Þú ert ekki Engill dauðans eða
hvað, ástin min?”
Hann hló skyndilega og hulan
Kom aftur yfir augu hans. „Nú
ertu alveg að tapa þér.”
„Nei, alls ekki,” sagði hún
hægt. Einu sinni las ég i bók um
stúlku, sem varð ástfangin af
Engli dauðans.”
Hönd hans greip um hnakkann
á henni og hélt henni þétt up að
brjóstinu á sér. „Hvað varð um
hana?” spurði hann.
Hann fann varir hennar hreyf-
ast við bringuna. „Hún dó. Þegar
hann komst að þvi, að hún vissi
hver hann var, varð hann að taka
hana með sér.”
Skyndilega leit hún upp til hans.
„Vilt þú taka mig með þér,
Cesare?”
Linguaphone
Þú getur lært nýtt tungumál á 60 tímum
LINGUAPHONE tungumálanámskeió kennir þér nýtt
tungumál á sambærilegan hátt og þú læróir íslenzku.
Þú hlustar, þú skilur og talar síóan. Þú hefur meófædd-
an hæfileika til aó læra aó tala á þennan hátt. A ótrú-
lega skömmum tíma nemur þú nýtt tungumál, þér til
gagns og ánægju. — Þetta er RETT og ÞÚ getur
sannaó þaó. — Viö sendum þér aó kostnaóarlausu
upplýsingapésa um námió. — Þegar þú hefur tekió
ákvöróun, — sendum viö þér linguaphone námskeió
í því tungumáli, sem þú ætlar aó læra.
ELst-Cj2 OfuJO
l'cuctobus vwjuw&fo54- s‘arvvXeJ ícá 7"
LINGUAPHONE tungumálanámskeió
á hljómplötum og kassettum
Hljóófærahús Reykjavikur • Laugav.96 • sími 13656
31. TBL. VIKAN 21