Vikan - 07.08.1975, Blaðsíða 17

nægja aö læsa sjálfir handjárn-
unum, heldur innsigluðu þeir
einnig lásinn meö vaxi. Eftir
mlnútu átti Houdini aö koma meö
handjárnin læst I hendinni og inn-
siglið brotið. Sú staðreynd, að
Houdini gat losað af sér hand-
járnin án þess aö brjóta innsiglið
var ákaflega þyöingarmikil, þvi
að ef lykli hefði verið beitt við að
losa handjárnin hefði innsiglið
rofnað.
Þótt blaðamennirnir hefðu
beðiö utan viö dyr herbergisins,
höfðu þeir ekki heyrt neinn
hávaöa, og samt hafði Houdini
opnaö handjárnin með höggi.
Ástæöan fyrir þvi, að blaðamenn-
irnir höfðu ekki heyrt neitt högg,
var sú, að Houdini hafði komið
blýkúlu fyrir á fæti sinum undir
fötunum. Ef handjárnunum var
slegiö við blýið, opnuðust þau, og
fötin voru nægilega þykk til þess,
að höggið heyrðist naumast.
Venjuleg aðferð Houdinis við að
losa af sér bresk handjárn var þó
ekki þessi höggaðferö, enda varð
henni ekki beitt I nærri öllurp til-
fellum.Til dæmis hefði höggað-
ferðin verið óhugsandi til þess að
losa af sér mörg handjárn.
Houdini varö því að verða sér
úti um nýja aðferð við bresku
handjárnin.
Það gerði hann, og hann þurfti
ekki önnur áhöld en venjulegan
nagla og sérstakan prjón með
haki á endanum. Hann stakk
prjóninum undir fjöðrina i
lásnum á handjárnunum og dro'
prjóninn siðan út með naglanum,
svo lásinn lét undan fjöörinni.
Venjulega var naglinn negldur i
gólfið á herberginu, sem Houdini
var læstur inni i, áður en sýningin
byrjaði og þaö var auðvelt fyrir
hann að draga naglann út og láta
svo I það skina aö hann væri einn
af göldrum hans. Þessi aðferð við
að opna handjárnin var örugg og
hjálpartækin, sem voru eins ein-
föld og hugsast gat, voru aðeins
til þess fallin að vekja enn meiri
athygli á snilld Houdinis.
tlpp úr poka 16
Eitt af þvi, sem gerði Hondini
að einstökum sýningarmanni var
hve einföld brögð hans voru, og
hve einföld áhöld hann valdi sér.
Gott dæmi um þetta er pokinn,
sem hann lpsaöi sig úr.Hann not-
aði ekkert viö bragðið, nema
sterkan poka úr seglgarni og
sterkan þráö til að sauma fyrir
pokann með. Vinsældirnar, sem
þetta bragð Houdinis naut, stafa
liklega af þvi, að hann skreið ofan
i pokann og lét sauma fyrir hann
á sviðinu.
Tveir til þrir aðstoöarmenn
voru ekki ýkja lengi að sauma
fyrir pokann, og þó vönduðu þeir
verk sitt. Þeir voru þvi ákaflega
hissa, þegar Houdini gekk út úr
klefa sinum meö pokann að þvi er
virtist ósnertan undir hendinni.
Auðvitað gaumgæfðu þeir
saumaskapinn á pokanum til að
ganga úr Skugga um, aö Houdini
heföi ekki farið höndum um hann.
Þar sáu þeir ekkert, en þó var þvi
þannig varið, að Houdini hafði
skorið á þráðinn og rakið frá pok-
anumSiðan saumaði hann i sömu
förin aftur.
Meðan Houdini lifði barðist
hanr eldheitri baráttu gegn
miðlum og andatrú, og hann gat
leikið öll brögð miðla eftir þeim.
Sjaldnast iét hann þess þó gctið,
hvernig hann fór að þvi, og
margir andatrúarmenn héldu þvi
fram, aö Houdini væri sjáifur
gæddur yfirnáttúrlegum hæfi-
leikum, en þvertæki fyrir það til
þess að glata ekki vinsældum
sinum sem töframaður.
Einn þeirra, sem þessu héldu
fram, var Arthur Conan Doyle,
sem skrifaði sögurnar um Sher-
lock Holmes. Hann var sann-
færður um, að Houdini hefði svo
mikið vald yfir andalfkama
sinum, að hann gæti látið hann
koma fram i staöinn fyrir jarö-
neskan likama sinn Auk þess taldi
hann Houdini vera gæddan
miktum og fjölþættum hæfi-
leikum til aö miðl skilaboöum
anda að handan.
Menn töldu þaö fullvist, að ef
Houdini hefði verið gæddur
slikum hæfileikum I lifanda lifi,
hlyti hann einnig aö verða frábær
miöill „hinum megin frá”.Og ekki
stóð á þvi, að miðlar og aðrir
ófreskir menn teldu sig sjá anda
Houdinis eftir að hann dó. Ekki
Upp úr járnkassa
Miklu klókara töfrabragð er
þaö, hvernig Houdini fór aö þvi að
komast upp úr járnkassa.
Kassinú, sem Houdini notaöi, var
á engan hátt grunsamlegur. Hann
var úr þykku járni og töluvert
þungur. A öllum hornum voru
tókst þó neinum þeirra að sanna
það.
A töfrabragöasafninu i Ontario,
sem kennt er við Houdini, var
meöal annars varðveittur i gler-
skáp innsiglaður kassi meö blaði
og blýanti i.Þennan kassa teikn-
aði Houdini sjálfur og notaði til
þess aösýna, hvernig miðlar færu
að þvi að leika á fólk. Tveimur
árum eftir að Houdini lést, var
hverjum þeim, sem gæti látiö blý-
antinn skrifa skilaboð á miðann i
kassanum, án þess að brjóta
glerið kringum hann og innsiglið
á honum, heitið rúmum þrjátiu
þúsund dollurum i verðlaun.
Nýlega tilkynnti framkvæmda-
stjóri safnsins, að kassinn væri
horfinn á dularfullan hátt, þvi
ekkert benti til innbrots, og ekki
hafði glerkassinn, sem kassinn
var geymdur i, verið brotinn
Safnið hefur heitið háum fundar-
launum fyrir kassann, en það
hefur ekki komiö að neinu haldi
Kom Houdini eftir fimmtiu ár
og tók kassann til þess að sanna
þaö, sem hann þvertók fyrir,
meðan hann lifði? Sumir halda
þvi fram, og þvf til saðfestingar
benda þeir á tómt glerbúrið, þar
sem kassinn var varöveittur áður.
Mesti ley ndardómur Houdinis?
sérstakir vinklar til styrktar og
sérstaklega var vandaö til frá-
gangsins á lokinu. Efst i brún-
unum á hliöum kassans voru
fjögur göt, sem stóðust á við göt i
brún loksins, sem féll niður á
kassann. Þessi göt voru fyrir
bolta, sem lokið var rammlega
fest meö. Ahorfendur fengu ætið
að senda fulltrúa sina upp á sviðið
til að ganga úr skugga um, að
engin brögö væru i tafli, en þeir
fundu aldrei neitt athugavert
fremur en kassinn og lokið hefðu
verið smiðuð i hvaöa járnsmiðju
sem var.
Þegar Houdini var lagstur I
kassann, stakk hann boltunum út
gegnum götin til þess að
aöstoöarmenn hans gætu skrúfað
rærnar á.
Houdini braust ekki upp úr
kassanum á sviðinu, heldur lét
bera sig I honum inn i klefa sinn,
og alltaf var honum fagnað jafn
innilega, þegar hann birtist á
sviðinu með harðlæstan kassann i
eftirdragi. Þetta bragð Houdinis
var. mjög snjallt, og hann endur-
tók það hvað eftir annað, án þess
að nokkur uppgötvaði, hvernig
hann fór að þessu.
Það sem Houdini raunverulega
gerði, þegar hánn var kominn
ofan i kassann var, að hann stakk
ekki boltunum, sem hann hafði
sýnt áhorfendum, gegnum götin,
heldur öðrum, sem voru með rær
á báðum endum, svo hann átti
auðvelt meö að skrúfa þá lausa
innan frá. Svo var honum
auðveldur eftirleikurinn að
komast upp úr kassanum. Ollu
vandasamara var að setja réttu
boltana á sinn stað, en Houdini
var ekki i neinum vandræöum
með aö koma þeim fyrir með
vlrum.
Gegnum steinvegg
Sjónhverfingabrella Houdinis
— að ganga gegnum vegg hlaöinn
úr múrsteinum — var eitt vinsæl-
asta sýningaratriði hans. Atriðiö
hafði mikil áhrif á áhorfendur
vegna þess, aö veggurinn var
hlaðinn á sviöinu að þeim
ásjáandi.
Aður en hafist var handa við aö
hlaöa vegginn, vakti Houdini
athygli áhorfenda á þvi, að þykkt
teppi var yfir allt sviðiö, svo þaö
var ómögulegt aö komast af þvi
gegnum leynilúgu.
Veggurinn var hlaðinn á stál-
ramma á hjólum, svo auðvelt
væri að renna veggnum út af
sviöinu að atriðinu loknu. Yfir-
leitt var veggurinn I kringum tólf
fet á lengd og tiu fet á hæð. Hann
var byggður þannig, að annar
endi hans sneri aö áhorfendum,
svo aö þeir sáu auöveldlega báöar
hliðar á honum. Þegar veggurinn
haföi verið reistur, lét Houdini
ætið hóp manna úr salnum koma
upp á sviðið og banka I vegginn til
þess að allir gætu verið þess full-
vissir, aö engin brögð væru i táfli.
Að þvi búnu lét Houdini koma
fyrir skermi báöum megin viö
vegginn. Þessir skermar voru um
það bil mannhæðarháir, og ekki
breiöari en svo, að þrátt fyrir þá
sást nær allur veggurinn. Skerm-
arnir voru lægri en veggurinn,
32. TBL. VIKAN 17