Vikan - 21.08.1975, Blaðsíða 7

munninn fyrir neðan nefið, og
hann kunni á áhorfendur sina.
Hann var meistari i að græða á
mistökum si'num. Það varð þann-
ig, að misheppnað stökk varð
jafnvel árangursrikara en vel
heppnað stökk. Knievel mistókst
oft á árunum ’68, ’69 og ’70.
Likami hans, sem eitt sinn var
heill og heilbrigður, var nú súrr-
aður saman með klemmum og
virspottum, og stundum riðaði
hann á fótunum. Þetta þarf ekki
að koma svo spánskt fyrir sjónir,
sé það haft i huga, að styrk og
hæfni þarf til að geta stjórnað 250
kilóa þungu vélhjóli, þegar það
skellur niður á brautina eftir að
hafa geystst i gegn um loftið, 60
feta leið eða lengra, á hraða, sem
er meiri en 60 milur á klukku-
stund.
Evel var dávaldur. Hann steig
upp i stúkuna fyrir stökk sin með
hljöðnema i hendinni og fól sig á-
horfendum á vald, eins og maður,
sem hreinsar sig af syndum sin-
um. Hann gekk við staf með gull-
hnúði, sem var honum nauðsyn-
legt vegna þess að hann fann til,
er hann gekk á saman-negldum
fótunum, og öllum varð ljóst, að
þetta gæti orðið i siðasta sinn,
sem hann þyti i gegn um loftið á
þennan ósegjanlega hættulega og
fifldirfskufulla hátt.
Árið 1969 tilkynnti Knievel að
hann myndi stökkva yfir Slöngu-
árgil (Snake River Canyon) á
næsta ári. Miklagljúfur var úr
sögunni i bili. Á hverju ári siðan
1970 hefur hann fullyrt, að hann
muni stökkva á næsta ári.
Árið 1970 gerði Knievel samn-
ing um samstarf við Harley
Davidson vélhjólaframleiðend-
urna, og hélst það samstarf fram
til ársins 1975. Hann hefur sifellt
haldið sýningar á þessum árum
og öðlast mikla frægð. Hann hefur
einnig hagnast vel á fifldirfsku
sinni, m.a. gerði hann samning
við leikfangaframleiðendur og
hefur það framleitt eftirlikingar
af hjóli hans i stórum stíl. Leik-
fangið gerði stormandi lukku, og
ómæld eru þau áhrif, sem uppá-
tæki Knievels hafa haft á
ameriska æsku.
Knievel hafði á þessum árum
samið við nokkra menn um að
hafa umboð fyrir sig og sjá um
skipulagningu sýninganna. Árið
1973 hélt hann margar sýningar,
og varð mönnum þá smám saman
ljóst, að svik voru i tafli. Umboðs-
mennimir iðkuðu það að selja svo
mörgum aðgang, að þeir, sem
aftast sátu, sáu ekkert nema
hnakkann á þeim, sem framar
sátu. Þessar sýningar voru flest-
ar haldnar innanhúss, og um-
ræddir sýningargestir máttu
prisa sig sæla ef þeim tókst að sjá
kollinn á Evel Knievel, þegar
hann bar hæst i stökkinu. Stökkin
sjálf voru ósvikin, og sem dæmi
um það, af hve mikilli fifldirfsku
þau voru stokkin, má nefna, að
oftar en einu sinni kom það fyrir,
að ekki var nema sex þumlunga
bil milli höfuðs Knievels og lofts-
ins, þegar hann fór sem hæst.
Ermönnum varð þetta ljóst, fór
að renna á suma tvær grimur.
Samt sem áður tókst Evel
Knievel alltaf að sefa þennan orð-
34. TBL. VIKAN 7