Vikan - 21.08.1975, Blaðsíða 22

„Þessa leið, signore.” Hann
bukkaði sig og beygði.
Emilio gekk inn i svftuna og
leynilogreglumennirnir fylgdu á
hæla honum. Það hafði veriö
komið fyrir bar f horni herbergis-
ins.
Skipsþjónninn kom inn á eftir
þeim. „Er allt aö óskum
signores?” spurði hann Emilio.
Emilio rétti honum peninga-
seðil. „Fyrirtak,” sagði hann.
Skipsþjónninn beygði sig aftur
og fór. Leynilögreglumennirnir
litu I kring um sig. Sá eldri sneri
sér að M|atteo.„Það eru aldrei
flottheitin, Matteo,” sagði hann.
Emilio brosti við honum. „Aþ-
eins það allra besta,” sagði hann
og gekk yfir að barnum. „Ykkur
datt þó ekki f hug að ég vildi búa i
einni af þessum ömurlegu
kompum, sem rikisstjórnin
borgar fyrir, eða hvað?”
Leynilögreglumaðurinn glotti.
„Nei, ætli það.”
Emilio opnaði flösku og hellti i
glas fyrir sjálfan sig. Hann
svolgraði drykkinn i sig i einum
teyg. „Ah,” sagði hann, „þetta er
gott viský. Það hlýjar vel eftir
næðinginn á bryggjunni.” Hann
sneri sér að leynilögreglumönn-
unum. „Má bjóða ykkur?”
Lögreglumennirnir litu hvor á
annan og brostu. „Ætli það ekki,”
sagði sá eldri og gekk að bamum.
„Fáið ykkur sjálfir.” Emilio
ýtti flöskunni aðhonum. Hann fór
úr frakkanum og henti honum á
stól. ,,Ég býst vjð að ég sé farinn
að eldast, nýrun i mér eru ekki i
eins góðu lagi og þau voru. Ég
ætla á klósettið.”
Hann opnaði dyrnar inn I bað-
herbergið. Yngri leynilögreglu-
maöurinn var þegar kominn upp
að hliðinni á honum. Emilio steig
eitt skref aftur á bak. „Damerne
först,” sagði hann hæðnislega.
„Ætli sé ekki betra að þú litir inn
fyrst.”
Leynilögreglumaðurinn leit inn
i baðherbergið. Hann sneri sér
viö, kindarlegur á svipinn. „Allt i
lagi,” sagði hann.
„Þakka yður,” sagöi Emilio
formlega. Hann gekk inn i bað-
herbergið og tók að loka dyrun-
um. „Stundum verður maður nú
að fá að vera einn með sjálfum
sér. *1
Huröin féll að stöfum á hæla
hans og um leið barst til þeirra
glaumurinn úr káetunni við
hliðina. „Það er að heyra að það
sé griðarmikill fagnaður þarna
hinum megin,” sagði yngri lög-
reglumaðurinn og hellti sér i glas.
„Þaö eina, sem til þarf eru
peningar,” sagði hinn. Hann lyfti
glasi sinu. „Shalanta.”
„Shalanta,” svaraði hinn
maðurinn. Þeir svolgruðu úr
glösum sinum. „Þetta er gott
viský,” bætti hann við.
Hinn leynilögreglumaðurinn
leit á hann. „Eins og Matteo seg-
ir,” sagði hann bitur, „ekkert
nema það allra besta.”
Yngri maðurinn starði á hann.
„Já,”sagðihann kaldhæðnislega.
„Glæpir borga sig aldrei.”
—0—
Emilio gekk yfir að vaskinum
3g skrúfaði frá krana. Hann beið
þögull eitt andartak og hlustaði.
Hann heyrði dauft muldur leyni-
lögreglumannanna frammi i ká-
etunni hans. 1 flýti gekk hann
yfir baðherbergisgólfið. Hinum
megin i herberginu voru dyr, sem
lágu inn i næstukáetu. Þær voru
lokaöar.
Hann strauk nöglunum niður
eftir hurðinni og myndaði surg-
andi hljóð. „Cesare!” hvislaði
hann.
Annað surg svaraði honum.
Hann opnaði baðskápinn i flýti. A
efstuhillunni lá lykill. Hann stakk
honum f skráargatið og sneri. Það
small i lásnum hans megin.
Augnabliki síðar heyrði hann er
lásinn hinum megin opnaðist.
Dyrnar opnuðust litilsháttar, og
Cesare smeygði sér inn i her-
bergið og lokaði dyrunum að baki
sér.
Emilio brosti. „Don Cesare,
minn kæri frændi!”
Cesare brosti einnig. „Don
Emilio, minn kæri frændi!”
Mennirnir tveir föðmuðust.
„Það er langt .um liðiö,” sagði
Emilio.
„Það er vissulega langt um
liðið;” svaraði Cesare formlega.
„Þú hefur staðið þig vel, frændi
minn,” hvislaði Emilio. „Ég er
hreykinn af þér.”
„Ég hefi haldiö eiðinn, Don
Emilio,” svaraði Cesare.
„Það hefurðu gert, og fjöl-
skyldan veröur hrifin þegar ég
segi henni af þér. Það er tlmi til
þess kominn aö þú takir sæti þitt i
ráðinu.”
Cesare hristi höfuðið. „Ég er
fyllilega ánægður með að gera
skyldu mina við þig, Don Emilio.
Ég ætlast ekki til neins af Bræðra-
laginu.”
Undrunarsvipur færðist yfir
andlit Emilios. „Þú munt öðlast
rikidæmi, sem þig hefur aldrei
dreymt um að til væri!”
„Ég þarfnast ekki auðæfa,”
svaraði Cesare. „Ég hefi meira
en ég þarf nú þegar.”
Emilio hristi höfuðið. „Donarn-
ir munu táka þessu sem storkun.”
„Það er alls ekki meint sem
slikt,” sagði Cesare fljótt. „Þú
skýrir þetta út fyrir þeim. Ég
mun endurgjalda skuld mina
þegar þess er krafist, en ekkert
utan þess.”
„Mennimir þrir, sem voru sak-
bornir með mér hafa þegar
krafist þess af ráðinu að þú verðir
drepinn!” sagði Emilio. „Þeim
finnst öryggi sinu ógnað svo lengi
sem þú ert á lifi. Og þeir hafa
lesið um það i blöðunum að þú
hafir verið yfirheyrður af yfir-
völdunum.”
„Þeir eru gamlar kerlingar,”
sagði Cesare háðslega. „Lögregl-
an fékk ekkert að vita.”
„En samt sem áður eru þeir
áhyggjufullir.”
„Skýrðu það út fyrir ráöinu, að
þeir hafi ekkert að óttast. Ég kæri
mig ekki um neitt frá neinum
þeirra.”
Emilio hristi höfuðið. „Ég skal
gera eins og þú segir frændi minn.
En vertu varkár uns þú heyrir frá
mér.Þetta erU hættulegir ménn.”
„Ég skal vera varkár, Don
Emilio.” Cesare brosti. „Ég
22 VIKAN 3h. IBL.