Vikan - 21.08.1975, Qupperneq 24

Viö Jóhann héldum upp á tiu
ára brúökaupsafmælið okkar i
Naustinu i gærkveldi. Maturinn
var ágætur, og rósaviniö var gott.
Okkur leiö vel, og viö vorum kát.
Og svo fóru þessir nýkomnu út-
lendingar aö spila, þessir sem
þeir hafa fengið til aö „rifja upp
gamla daga’'. Þeir spiluðu svo
yndisleg suöræn og seiöandi lög.
Viö Jóhann byrjuöum aö dansa.
Jóhann veit vel, hvaö ég er hrifin
af þessum gömlu völsum og
tangóum og hefur lika gaman af
aö dansa þá viö mig, þó aö hann
sé sjálfur hrifnari af tvisti og
rokki.
Þaö var úti á miðju dansgólf-
inu, sem ég leit framan i fiöluleik-
arann. Og ég þekkti strax þessi
brúnu, logandi augu og heyrði
greinilega i huganum orðin: ,,Þú
veist, aö viö eigum eftir aö hittast
aftur.”
Það var eins og heimurinn
stæði kyrr, tónarnir flæddu yfir
mig eins og foss.
„Hvaö er aö þér?” sagði Jó-
hann, „þú fölnar upp.”
Viö fórum fljótlega heim. Ég
gat enga skýringu gefið aöra en
aö ég væri þreytt.
Hvernig gat ég skýrt fyrir Jó-
hanni þaö, sem er óútskýranlegt?
Viö búum i litlu bárujárns-
klæddu húsi viö Vesturgötuna.
Jóhann erföi það eftir ömmu sina,
sem hann ólst upp hjá. Viö eigum
tvær stelpur, sex og átta ára. Jó-
hann er sjómaöur og þvi sjaldan
heima. Ég er þess vegna oftast
ein á kvöldin eftir aö stelpurnar
eru sofnaöar. Samt er ég i sauma-
klúbbi einu sinni i hálfum mán-
uði, og svo fer ég stöku sinnum i
bió meö vinkonum minum.
Skemmtilegast finnst mér aö
sjá rómantiskar ástarmyndir,
helst þær, sem gerast i gamla
daga i stórum, fallegum höllum,
umluktum skógum og ökrum, og
heföarfrúrnar ganga i krinólini
og eru meö iburöarmiklar hár-
greiöslur. En þvl miður er fátt um
slikar myndir núoröið.
En mér leiöist aldrei einni á
kvöldin. Ég dunda viö handavinn-
una mina og horfi á sjónvarp eöa
hlusta á útvarp. Og svo les ég
rómantiskar ástarsögur i rúminu.
Kiukkan er oftast orðin tvö, þegar
ég slekk ljósið og fer að sofa.
Húsiö okkar er ósköp litiö, en
við kunnum vel viö það og þennan
gamla bæjarhluta. A hæöinni er
eldhús, stofa og tvö svefnher-
bergi. Risiö er óinnréttað, en viö
hugsum okkur aö útbúa þar her-
bergi handa stelpunum bráölega.
í litla garðinum er stórt reynitré,
sem teygir greinarnar upp fyrir
litla stafngluggann i risinu.
Þaö var þarna uppi, sem und-
arlegheitin byrjuöu.
Ég var vön aö þurrka bleiurnar
og barnafötin uppi undir risinu,
þegar rigning var og ekki var
hægt aö hengja út á snúrurnar i
garðinum.
Einu sinni kom ég upp til þess
aö taka niöur þvottinn. Birt haföi
til, og komið var sólskin. Þá sá
ég, hvernig sólin teiknaöi skugga-
munstur trjálaufanna og litla
gluggapóstinn á gólfiö. Ég horföi
lengi á titrandi laufskuggana á
grófu trégólfinu, og um mig fór
sælutilfinning. Ósköp var þetta
fallegt. En þaö var llka eitthvaö
miklu meira, sem fylgdi þessu.
Einhver hvislandi rödd úr huld-
um dulardjúpum náöi til min, þó
aö ég heyröi engin oröaskil.
Eftir þetta fór ég stundum upp
á loftiö, þegar sólskin var, án þess
aö eiga þangaö nokkurt erindi.
Langtimum saman gat ég setiö á
gólfinu og horft á leik laufskugg-
anna og hlustað á skrjáfið i trjá-
greinunum viö gluggann og þyt
golunnar viö þakbrúnina, horft á
grófu kvistóttu loftbitana og teyg-
aö i mig ilminn af gömlu leöur-
töskunni, sem þarna var geymd.
Á tunglskinskvöldum naut ég ekki
siöur aö horfa á laufskuggaleik-
inn i bláfölri birtunni. Og alltaf
hvislaði til min þessi dularfulla
rödd úr djúpum þagnarinnar, þó
aö ég skildi ekki, hvaö hún var aö
segja.
Stundum varö ég hrædd viö
þetta, ég óttaöist, aö ég væri aö
veröa eitthvað undarleg. Hvers
vegna i ósköpunum þótti mér
þetta svona fallegt og yndislegt,
aö ég gat húkt stundum saman
þarna uppi á loftinu? Ég hét
sjálfri mér þvi að hætta þessari
vitleysu. En alltaf kom aö þvi, að
ég freistaöist til aö fara þarna
upp, annaðhvort i sólskini, þegar
stelpurnar voru úti að leika sér,
eöa á kvöldin þegar þær voru
sofnaöar.
Svo fengum viö sjónvarpiö. Það
var einmitt, þegar ég var aö horfa
á eina sjónvarpsmyndina, sem ég
„mundi”allt. Eitt atriöi myndar-
innar geröist i litlu úthýsi með
grófum, kvistóttum loftbitum,
aktygjum hangandi á veggjunum
og dansandi laufskuggamunstri á
gólfinu, þar sem sólin skein inn
um dálitinn glugga á stafninum.
Þá vissi ég, aö einhverntima og
einhversstaöar i órafjarlægö bæöi
i tíma og rúmi haföi ég lifaö min-
ar sælustu stundir i svipuöu út-
hýsi. A fátæklegu fleti i einu horni
aktygjahússins hafði ég, dóttir
hallareigandans, lifaö eldheitar
ástarstundir meö hestasveini föö-
ur mins. Stundum haföi hann
leikiö fyrir mig á fiöluna sina, og
á meöan haföi ég horft á dans
laufamunstranna á grófu trégólf-
inu og andaö aö mér sterkri leö-
urlykt aktygjanna. Ótal stundir
höföu liöiö þannig, ýmist I sólskini
eða tunglsljósi.
Auövitaö voru þetta stolnar
stundir, og þar kom, að upp
komst um okkur. A einni slikri
stundu höfðu þjónar fööur mins
komið að okkur eftir tilvisun ann-
arra. Ég gleymi aldrei eldheitu,
svörtu augunum hans, þegar
hann horfði til min um leiö og þeir
drógu hann burtu með valdi. Þaö
var þá, sem hann sagöi: „Þú
veist, að viö eigum eftir aö hittast
aftur.”
Hvernig gæti ég útskýrt þetta
fyrir manninum minum? Ég skil
þetta heldur alls ekki sjálf.
Ég hef aldrei komiö til útlanda,
þar sem eru stórar og fallegar
hallir umluktar skógum og ökr-
um. Pabbi minn var sjómaður
vestur á fjöröum, og þar er ég
fædd og uppalin.
n
ii
m