Vikan - 21.08.1975, Blaðsíða 31

að vera. Frú Trevallion lá við
hliðina á hjúlastólnum, sem var á
hvolfi við endann á hallanum.
Hún lá á hliðinni og stundi ve-
sældarlega.
Eg þaut til hennar, lagðist á
hnén og tók um hendur hennar.
— 0, frú Trevallion, eruö þér
meidd?
Hún kveinkaði sér, eins og
barn, sem hefur vaknað af mar-
tröð.
Sterkleg hönd greip um öxlina á
mér og kippti mér hranalega á
fætur. Ég sneri mér við og horfði
þá beint i reiðileg augu Benedicts
Trevallion. Ég gleymi aldrei
grimmdarsvipnum á laglegu
andliti hans, ég hafði aldrei séð
hann áður.
— Ég bjargaði þér frá göturæs-
inu,urraðihann, —erþað þannig,
sem þú launar það — með þvi að
reyna að drepa móður mina?
— Ég — mig dreymdi aldrei
um, að þetta gæti skeð, kjökraði
ég.
— Þú skildir hana eina eftir,
það er nóg!
— Ég hélt að hún væri örugg
stundarkorn, sagði ég biðjandi
röddu.
Hann lyfti öðrum fætinum og
sparkaði i hjólið á stólnum, sem
ennþá var á hvolfi. Mér til skelf-
ingar snerist hjólið.
— Ég skildi við það með heml-
unum á!
Ég var alveg rugluð, skildi
hvórki upp né niður. Þegar svo
var komið voru liklega allir þjón-
andi andar kastalans komnir til
okkar. Prendergast og einn garð-
yrkjumannanna lyftu gömlu kon-
unni upp og báru hana að þrepun-
um.
Feyella Mapollion kom nú
hlaupandi inn i húsagarðinn i
fylgd með einni stúlkunni. —
Hvað hefur skeð, Benedict?
spurði hún. — Það getur haft al-
varlegar afleiðingar fyrir svona
gamla konu, að detta svona....
— Það hefði aldrei átt að ske,
öskraði hann. — Þetta er ófyrir-
gefanlegt.
— Reyndu að trúa mér, sagði
ég. — Mér er það fullvel ljóst, að
ég hefði ekki átt að fara frá henni,
en ég heyrði þig kalla...
— Það er nú eitthvað mikið að
heyrn þinni, sagði Feyella kulda-
lega. — Ég hefi ekki yfirgefið
ströndina eitt einasta augnablik
allan morguninn, ekki fyrr en
stúlkan kom og sagði mér þetta
rétt núna. Hún sneri sér að
Benedict. — Ég ætla að lita til
hennar og sjá hvort ég get ekki
eitthvað gert.
Ég varð þess varla vör, að
Benedict gekk á eftir henni, ég
gat ekki haft augun af frú Prend-
ergast, hún var með alveg eins
brjóstnál, eins og ég hafði séð
Feyellu með nokkru áður.
Svo Feyella hafði gefið frú
Prendergast þessa verðmætu
brjóstnál, — en fyrir hvað?
Ég braut saman bréfið, skrifaði
nafn Benedicts Trevallion á það
og setti það á kommóðuna. Jafn-
vel þótt þetta bréf félli i hendurn-
ar á Prendergast hjónunum, þá
var ég viss um, að þau myndu
skila þvi til hans. Það útilokaði
Feyellu, Prendergast hjónin og
alla, sem hefðu getað átt þátt i að
koma mér i þessa klipu.
Nú var mér nefnilega Ijós þessi
vinsemd, sem Feyella hafði sýnt
mér, hvernig hún hafði komist að
ótta minum við leðurblökur. Svo
var þetta með kjólinn, „misskiln-
inginn” út af skilaboðunum og að
lokum hvernig hún hafði lokkað
mig til að yfirgefa frú Trevallion i
garðinum.
Þau voru öll með samantekin
ráð, Prendergast hjónin, vegna
þess að þau héldu að ske kynni að
koma min myndi eitthvað tak-
marka vald þeirra á heimilinu, —
Feyella var greinilega afbrýði-
söm. Mér fannst þetta mjög
kjánalegt. Hvað var ég i augum
manns eins og Benedicts Trevall-
ion, sem meðhöndlaöi mig eigin-
lega eins og þræl, sem hann hefði
fengið að erfðum.
Jæja, hugsaði ég, þeim hefur
þá orðið að ósk sinni, þau hafa
flæmt mig i burtu.
Ég snerti aðeins bréfið. Já, það
var betra að koma sér i burtu. Ég
leit i kringum mig i herberginu,
sem ég myndi ekki sjá aftur. Það
var farið ^ð skyggja og dimm
þoka lá nú yfir hafinu.
Það var einhver niðri á strönd-
inni. Það var Benedict. Hann stóð
við sjávarmálið og sneri baki að
húsinu, horfði út á sjóinn. Hann
var berhöfðaður og hárið flaksað-
ist I golunni. Hann var eins og
vofa, einmana vofa, þögull, þung-
lyndislegur og einmana. Þetta
var ekki reiði maðurinn, sem ég
var að flýja og sem ég hafði óttast
svo fyrr.um daginn. Ég tók tösk-
una mina og gekk út úr turnher-
berginu, niður stigann og út úr
kastalanum. Ég mætti engum,
það sá mig enginn fara.
Næsta dag kom ég til London,
og tók almenningsvagninn til
Kennington prestsetursins, þar
sem ég hafði einu sinni búið hjá
Smithers hjónunum. Ég vonaði að
ég fengi að vera hjá prestinum,
sem hafði tekið við af séra Smith-
ers, hafði jafnvel veika von um að
ég fengi að vera þar, þangað til
ég væri búin að fá einhvern dval-
arstað og atvinnu.
Þetta varð nú samt borin von.
Séra Cope var vingjarnlegur
maöur en mjög fátækur. Þess ut-
an var hann mjög svartsýnn á að
ég fengi vinnu við mitt hæfi. —
Það eru þúsundir ungra kvenna,
sem eru menntaðar, en fá ekkert
að gera við sitt hæfi. Og án með-
mæla....
Að lokum sagðist hann skyldi
skrifa meðmælabréf með mér til
frú Purvis, sem var sóknarbarn
hans og hafði atvinnu af þvi að
leigja út herbergi.
Hún bjó við litla hliðargötu og
þegar ég kom þangað var hópur
af konum og börnum fyrir utan
dyrnar.
Ég hafði aldrei séð svona vesa-
linga. Þau báru öll merki fátækt-
ar. Konurnar voru yfirleitt kinn-
fiskasognar, ógreiddar og i lörf-
um.
— Brýr frú Purvis hér?
Ein kvennanna sagði reiðilega.
— Já, en þú verður að gera þér að
góðu, það sem við verðum að
gera, min fina frú!
— Láttu hana i friði, Martha,
sagði önnur. — Ef þú hefur augu i
höfðingu, þá getur þú sjálf séð, að
hún er ekki að leita að vinnu hér...
Hún brosti til min og ég sá að hún
var alveg tannlaus. — Þú skalt
fara beint inn. Þú finnur frú
Purvis, þvi að hún er að velja úr
fólk til vinnu.
Það var gengið beint inn i dag-
stofu, þar sem feit kona sat bak
við borð, sem þakið var lampa-
skermum.
Frú Purvis kom strax auga á
mig. Hún virti mig fyrir sér með
slóttugu augnaráði. — Hvað vant-
ar þig, væna min? spurði hún
smeðjulega.
— Séra Cope sagðist búast við
að þér gætuð leigt mér herbergi,
sagði ég.
— Já, það hef ég vissulega,
væna min, tisti frú Purvis. Hún
sneri sér að konunum, sem voru
að biða. — Þið skuluð fara út og
biða þangað til ég kalla á ykkur.
Hún vaggaði yfir gólfið til min. —
Ég hef ágætt herbergi og ég veit
að þú kannt vel við þig hér, ung-
frú...?
Ég sagði henni nafn mitt og áð-
ur en mig varði, var ég komin á-
leiðis upp stigann með henni.
Herbergið var við lltinn stiga-
pall. Það var snyrtilegt, en hús-
gögnin voru bæði fá og fátækleg.
Ég fann að ég var svo þreytt, að
mig langað til að leggjast strax
upp i rúmið og loka augunum. Ég
var orðin hálf kvefuð, þegar ég
fór frá Cornwall.
— Það verða sex shillingar á
viku fyrir þetta herbergi og að-
gang að setustofu, sagði frú Purv-
is. — Það fylgir að sjálfsögðu
ræsting og svo er hægt að fá fullt
fæði.

Vogar-
merkið
24. sept. —
23. okt.
Þig hefur lengi langab
til þess að kynnast á-
kveðinni persónu, sem
þú þekkir ekkert.
Láttu ekki feimnina
standa i vegi fyrir ósk-
um þinum. Vinir þinir
koma þér á óvart einn
daginn og færa þér
skeinmtilegar frettir.
Beittu kænsku i við-
skiptum þessa vikuna,
en mundu um fram
allt að vera heiðarleg.
24. okt. —
23. nóv.
Þú hefur verið að
velta fyrir þér vanda-
máli undanfarið, en ef
þú gætir betur að,
kemstu að þvi, að
áhyggjur eru óþarfar.
Þú neyðist til að viður-
kenna, að þú hefur
ekki haft rétt fyrir þér
i ágreiningsmáli, sem
'upp kom milli þin og
vinar þins.
23. nóv. —
21. des.
Þú hefur vanrækt
heimiliðundanfarið og
hefur haft mikið sam-
viskubit þar af leið-
andi. En öllum getur
okkur skjátlast, og öll
gerum við mistök.
Gott er að hafa það i
huga, að maður lærir
af reynslunni og á ekki
aö gera sömu vitleys-
una tvisvar.
22. des. —
20. jan.
Þú skalt ekki taka aö
þér of mikil störf i
þessari viku, þvi að
nú er tilvalið fyrir þig
að ferðast og lyfta þér
upp. Lengi hefur þú
ætlað að bjóða heim
gömlum og sjaldséð-
um vinum, en aldrei
séð þér tima til þess.
Nú ættir þú að láta
verða af þvi. Talan 4
er heiilatala.
21. jan. —
19. febr.
Þú ættir að nota vik-
una til þess að koma
fjármálunum i samt
lag. Ef þú dregur það
lengur, er aldrei að
vita hvernig fer. Þú
lendir i smádeilú við
kunningja og, verður
að sætta þig við að
biða ósigur. Varastu
skjótar ákvarðanir.
20. febr. —
20. marz
Hófsemi er best i öllu,
en stundum hættir þér
við að beita hógværð-
inni of mikið. Það er
hreint og beint ætiast
til þess af þér, að þú
skammist dálitið af og
til. Láttu fólk ekki
vaða ofan i þig.
34. TBL. VIKAN 31