Vikan - 28.08.1975, Blaðsíða 16

'X
Ég varö undrandi á aö sjá, hve
margar sóttu um starfiö, sem ég
.haföi sjálf haft meö höndum i
nokkur ár. Nú sat hópur þeirra á
biöstofunni og beiö eftir viötali.
Raúnar var kannski ekki svo und-
arlegt, þótt margar sæktu um
einkaritarastarf hjá Löndal. Það
voru ekki svo fjölbreyttir at-
vinnumöguleikar i þessum bæ.
Verksmiöjustörfin voru erfiö,
þreytandi og illa launuö, en auk
þeirra var ekki annaö aö hafa en
kennslu, afgreiöslu og húshjálp.
Stúlkur uröu að fara til höfuö-
borgarinnar, ef þær ætluöu aö fá
sæmilegt starf. Þar virtist vera
nóg af störfum handa öllum. Hér
var þessu öfugt fariö.
Ég várö aö hætta starfinu,
vegna þess aö maöurinn minn
haföi fengið afbragös gott starf 1
höfuöborginni. Ég haföi raunar
sagt upp starfinu, þegar ég gifti
mig, en Löndal lagöi hart aö mér
aö vera áfram. — Góöir einkarit-
arar vaxa ekki á trjánum, var
hann vanur aö segja.
En nú fannst mér engu likara
en þeir yxu á trjánum. Ég ætlaði
einmitt aö fara aö visa einni
stúlkunni inn, þegar siminn
hringdi. Röddin I simanum var á-
kvebin og kvaöst heita frú Turid
Bakke. Gat hún komiö klukkan
hálf ellefu? Hún haföi sótt um
starfiö, og þaö hentaöi henni aö
koma klukkan hálf ellefu.
Rétt á eftir sagöi Löndal i inn-
anhússimann: — Ég þarf aö
skreppa frá. Þú þarft aö ræöa viö
stúlkumar fyrir mig. Reyndu aö
finna einhverja þokkalega stúlku,
sem kann aö minnsta kosti vélrit-
un almennilega.
Ég visaöi fyrsta umsækjandan-
um inn. Ég talaöi svolitið viö
hana og baö hana svo aö setjast
viö ritvélina og sýna mér, hvaö
hún kynni i vélritun. Jújú, hún
var ágæt I vélritun, en hún haföi
mjög ákveönar skoðanir á laun-
unum, sem henni bæri fyrir starf-
iö. Ég greip andann á lofti, þegar
hún nefndi upphæðina. Ég eyddi
timanum ekki i að ræöa þaö, held-
ur flýtti mér aö segja: — Þvi
miöur er ég hrædd um, aö þetta
starf henti yður ekki. Veriö þér
sælar.
Hún ansaöi ekki, en ég varö
þess vör, aö þetta voru henni éng-
in vonbrigði. 1 þessu starfi hittir
maður alls konar fólk. Þaö sama
hugsaöi ég, þegar ég heilsaði Tur-
id Bakke, nákvæmlega klukkan
hálf ellefu eins og hún haföi sagt.
Hún kom alveg i sama mund og
ég var aö visa einum hinna um-
sækjendanna inn i skrifstofuna
mina. Löndal gekk framhjá i þvi
og benti mér aö finna sig. Þegar
viö vorum oröin ein, sagði hann:
—r Þúveistégvilhelsthafa lag-
legar stúlkur á skrifstofunni. Þær
hafa svo góö áhrif á erfiöa viö-
skiptavini. Ef þessi ljóshæröa er
sæmilega hæf, skaltu ráöa hana.
Hinar eru svo venjulegar að sjá.
Hinar fengu allar aö reyna, en
engin þeirra var neitt sérlega
leikin viö ritvélina, svo ég lét
nægja að segja : — Þér heyrið frá
okkur.
Svo var komiö aö Turid Bakke.
Hún beiö ekki eftir þvi, aö ég
segöi eitthvað, heldur varð sjálf
fyrri til máls: — Ég er Turid
Bakke. Ég hringdi til yðar fyrir
um þaö bil klukkustund^
— ó, já. Geriö þér svo vel aö
koma meö mér.
Turid Bakke var lagleg,. eftir-
takanlega lagleg. Löndal yröi á-
nægöur, ef ég réði hana, það var
ég handviss um. Hún hafði lika á-
heyrilega rödd. Hún hafbi
kósakkahúfu úr skinni á höfðinu,
og allur fatnaöur hennar var eftir
nýjustu tisku. Mér varð allt i einu
hugsaö, hvort ég ætti ekki að at-
huga, hvort Löndal vildi ekki
sjálfur tala vib hana, þvi aö ég
var orðin örþreytt. En mér tókst
samt aö segja: — Kannski þér
skrifið þetta bréf?
— Eruö þiö ekki meö ic«f-
magnsritvélar hérna?
— Nei, þvl miöur, aðeins þessa,
svaraði ég. — Hér er pappirsörk
og kalkipappir.
Turid Bakke setti pappirinn i
vélina og tók þegar til viö aö vél-
rita. Hún leit aldrei á lyklana og
haföi augun aldrei af handritinu.
Hvert þó I, hugsaði ég. Hún er
betri en ég get nokkurn tima orö-
iö. Þetta er stórkostlegt. Löndal
v.erbur yfir sig ánægður.
En svo reif hún blaöiö óþolin-
móö úr vélinni, krumpaöi
þaö saman og fleygöi þvi i
pappírskörfuna. Slöan tók hún

•vH
nýja örk og tók til viö að vélrita aö
nýju. Eftir nokkrar minútur var
bréf númer 2 tilbúið, fallega sett
upp og virtist vera I fullkomnu
lagi. Hún rétti mér þaö. Ég las
það i flýti.
•Herra Ginnar Hensen.
Sem svar pið bréfi þinu fra 22.
nmdrs tilkunnum viö þér, að
húsaleigan i umrlddu húsi hækk-
aði þann l. janæuar. OG
ÞETTA....
— Já, þér eruð óvanar vélinni
ennþá, byrjaði ég.
— Hún er afskaplega þung,
svaraði Turid Bakke. — Vélin,
sem ég hafði i fyrra starfi minu,
var miklu betri. Hún veröur betri,
ef þér stilliö þessa skrúfu. Hún
var þegar búin að snúa vélinni .við
og farin aö fikta i skrúfunni.
— Ég held við ættum aö láta
skrúfuna eiga sig aö svo stöddu,
sagöi ég. —Ég sé þér hafið slegið
rangan staf all mörgum sinnum.
— Æjá, svaraöi hún. — Ég er
ekki almennilega upplögð I dag.
Og strax á eftir: Er mikiö um
hraöritun hér? Ég hef notaö svo
mikið segulbandstæki, ab ég held
ég sé næstum búin aö gleyma
hraörituninni. Reyndar kann ég
ekki viö segulbandiö heldur. Mér
finnst best, að yfirmaðurinn skrifi
sjálfur handrit til hreinritunar.
Þetta tók töluverðan tima. Frú
Turid Bakke virtist ekki gera sér
þaö ljóst, aö ég haföi mikið aö
gera, og henni datt heldur ekki i
hug aÖ taka tillit til umsækjend-
anna, sem ég átti enn eftir aö tala
16 VIKAN 35. TBL.