Vikan - 28.08.1975, Blaðsíða 23
hann sagt með erfiðismunum.
Cesare hló enn. „Sveröið er
mjög krefjandi drottinn. Og eins
og ég sagöi áður, þá eru önnur
vopn miklu vinsælli nú á okkar
dögum.”
Skyndilega var eins og brandur
Cesares heföi öðlast eigið lif.
Baker fann að máttur hans var
óðum að þverra. Honum fannst
sverðsitt vega mörg tonn i hendi
sér. Það var eins og Cesare fyndi
þreytumerki hans og hann hægði
á sókninni.
Baker fann svitann renna niður
andlit sitt inni i grimunni. 1 hvert
sinn er hann dró andann var hon-
um erfiöara um andardráttinn.
Nú var hver hreyfing oröin að
þrekraun, en Cesare hreyfði sig
enn jafn léttilega, og hann andaði
rólega. Honum fannst Cesare
hafa getað bundið enda á viður-
eigniná mörgum sinnum, en i
hvert sinn vék Cesare sveröinu i
burtu af ráðnum huga. Héldi
þetta lengur áfram, þá félli hann
örþreyttur á gólfiö eftir skamma
stund.
Vaxandi gremjá hans gaf örm-
um hans aukið þrek um stund.
Hanfi tók á öllu, sem hann átti til i
siðustu atlögupa. Hann sló sverð
Cesares frá og lagöi i áttina til
hans.
„Touché,” heyrðust áhorfend-
urnir kalla.
Baker hætti skyndilega og leit
niður. Sverö Cesares hvildi á
hjartastað. Þaö hafði komiö svo
skyndilega, aö hann hafði ekki
einu sinni séð það.
Hann lagði niður sverðið og
opnaði grimuna. „Þér eruð ofjarl
minn, Cardinali greifi,” sagði
hann andstuttur.
Cesare kvaddi hann með sverð-
inu. „Þaö var heppni miín að þér
hafið ekki haft meiri tlma til æf-
inga,” sagði hann brosandi.
Baker knúði bros fram á varir
sér. „Nú eruð þér að gera að
gamni yðar.”
„Má ég bjóða yður eitthvaö að
drekka mér til samlætis, herra
Baker?” spurði Cesare.
„Ég þakka,” sagði Baker fijótt.
„Ég hefi svo sannarlega not fyrir
drykk núna. Ég er að niöurlotum
kominn.”
— O — V ;■
Þeir sátu fyrir framan opið eld-
stæðí. i setustofunni. Cesare
teygði langa leggi sina fram á
gólfiö. Hann leit á Baker, sem sat
andspænis honum og lyfti glasi
sinu. „Þér komuð hingað ekki i
þejm eina tilgangi að skylmast,
herra Baker.”
Baker leit á hann. A margan
hátt liktist Cardinali alls ekkert
evrópubúa. 1 þetta sinn, til dæm-
is, kom hann beint fram og sagði
móiningu sina. „Það er satt,
Cardinali greifi,” sagði hann. „I
raun og veru kom ég til aö vara
yður viö og bjóöa yður aðstoð
okkar.”
Cesare lyfti brúnum. „Þaö var
fallega gert af yöur, en hvers
vegna þurfið þér að vara mig
við?”
„Það hefur borist eyrum okkar,
að llfi yðar sé ógnað,’’ sagöi
Baker.
Cesare hló. „En stórfenglegt!”
„Þetta er ekkert gamanmál,”
Cesare og Ilena (Alex Cord og
Britt Ekland) I kvikmyndinni
Stiletto, sem gerð var eftir sam-
nefndri sögu Harolds Robbins,
sem birtist nú sem framhalds-
saga i Vikunni undir nafninu
Rýtingurinn.
sagði Baker. „Nokkrir menn vilja
yður feigan.”
„Mig? Hvaða menn?”
Baker leit á hann. „Big Dutch,
Allie Fargo, Dandy Nick.”
Andlit Cesares var sviplaust.
„Hverjir eru þeir?”
„Sakbomingarnir I málaferl-
unum, þar sem vitnin voru myrt.
Sjáið þér til, þeir halda að þér sé-
uð Rýtingurinn.”
Hlátur Cesares var hreinn og
skær. „Sé svo, hvers vegna vilja
þeir þá drepa mig? Ef ég er sá,
sem bjargaði liftórunni I þeim?”
Baker hallaði sér fram á viö.
„Það er einmitt kjarni málsins.
Þeir eru hræddir við yður. Þeir
halda að þér kynnuð að snúast
gegn þeim.”
„Þetta eru heimskingjar,”
sagöi Cesare og fékk sér sopa úr
glasi slnu.
„En þeir eru hættulegir,” sagði
Baker alvarlegur I bragði. „Það
erengin vörn tilviökúlu ibakið.”
Cesare stóð upp. „Ég kann að
gæta min,” sagði hann stuttlega.
„Ég komst llfs af úr verri raunum
I strlðinu en hættunni, sem kann
að stafa af þessum mönnum. Þaö
hljótið þér aö vita nú þegar. Mér
hefur skilist að starfsfólk yðar
láti fátt frar^ hjá sér fara.”
Baker kinKaöi kolli. „Já, en
samt vildum við gjarnan hjálpa
yður.”
Rödd Cesares varð kaldrana-
leg. „Ég hefi þegið alla þá hjálp
frá yður, sem ég kæri .nig um. Ef
þér væruð ekki svo gjarnir á að
koma yöur i dagblöðin, þá er alls
ekkert vist að þessir menn vissu
neitt um mig.”
Baker stóð upp. „Okkur þykir
það'leitt, Cardinali greifi. Ég skil
ekki hvernig dagblöðin komust að
samtali okkar, en ef þér eigið i
einhverjum vandræöum, þá hikiö
ekki .við að hringja til okkar.”
Hann rétti út höndina.
Cesare tók i hana. „Þakka
yður., herra Baker, en ég held að
það muni ekki reynast nauðsyn-
legt.”
— O —
Cesare opnaði dyrnar og kom
inn Mitla forstofu ibúðar sinnar.
Hann fór úr yfirfrakkanum.
„Tonio!” kallaði hann.
Þama stóð hann eitt augnablik,
henti slöan frakkanum á stól, sem
þar stóð. Hann gekk að eldhús-
dyrunum og opnaði þær.
„Tonio!” kallaði hann afturl
Ekkert svar.
Hann hristi höfuöið er hann
6neri við inn I setustofuna og gekk
að svefnherberginu. Hann þyrfti
að gera eitthvað varðandi þennan
pilt, það skipti engu þótt hann
væri frændi Gios. Það voru tak-
mörk fyrir þvl hve langt þjónar
gætu gengið. Hann kom of oft að
mannlausri ibúðinni. Amerlka
hafði spillt stráknum.
Hann opnaði svefnherbergis-
dymar og gekk inn. Hann kveikti
ljós og hélt af stað i átt að baðher-
bergínu. Þá barst honum hljóö af
rennandi vatni. Hann stansaði.
„Tonio!” kallaði hann enn.
Enn ekkert svar. Hann flýtti sér
af stað að dyrunum, en nam jafn
skjótt staðar aftur. Viðvörun
Bakers þaut i gegn um huga hans.
Hann hreyföi hendina og rýting-
urinn kom i ljós i henni. Hann
gekk hljóölega I átt aö dyrunum
og hratt upp hurðinni.
Stúlkan var rétt i þvi aö stiga út
úr steypunni með handklæöi i
hendinni. Hún staröi á hann og
henni var sýnilegra brugðið.
„Cesare!”
„Ilena!” I rödd hans var sami
furðutónninn og i hennar. „Hvað
ert þú að gera hérna? Ég hélt að
þú værir i Kaliforniu!”
Ilena huldi barm sinn með
handklæöinu. „Ég er I sturtu,”
sagði hún. Augu hennar litu
rýtingin.n i hendi hans. „Hvað
ertú að gera meö þennan hnif?
Hver hélstu aö væri eiginlega i
baðherberginu þinu?”
Cesare sleppti rýtingnum og
hann hvarf upp iermihans. Ilena
hljóp til hans, vafði hann blautum
armi og kyssti hann meö hand-
klæöið i hinni hendinni. „0,
Cesare, þú veröur að hjálpa
mér!”
22 VIKAN 35. TBL.
Cesare leit vantrúaður á hana.
Það var ekki venja hans að Ilena
þarfnaðist hjálpar. „Hvað kom
fyrir rika texasbúann þinn?”
spurði hann.
Ilena leit upp til hans. „Þú ert
mér reiður,” sagði hún' „Ég finn
það á þér. Vegna þess að ég beið
ekki eftir þér i Monte Carlo.”
Cesare fór að brosa. „Ilena, þú
svaráðir ekki spurningu minni,”
sagði hann bliðlega.
Hún sneri sér frá honum, og
gekk yfir að snyrtiborðinu þar
sem hún settist niður. Hún Ieit á
spegilmynd hans i speglinum.
„Vertu góður viö mig, Cesaré,”
sagði hún hnlpin. „Ég hefi orðiö
fyrir sárri lifsreynslu.” Hún tók
smátt handklæði, sem hékk þar á
snaga, og rétti þaðiáttina að hon-
um. „Vertu nú svo vænn aö
þurrka á mér bakiö, ég get það
aldrei.”
Hann tók við handklæðinu.
„Texasbúinn, Ilena. Hvaö um
hann?”
Augu hennar voru þanin. „Ég
vil ekki tala um það. Það var svo
agalegt. Heldurðu að ég hafi
grennst, Cesare?”
Nú var hann brosandi.
Hann byrjaði að þerra á henni
bakiö með handklæðinu. „Mér
sýnist þú alveg ágæt. Hvaö gerð-
ist?”
Ilena lokaöi augunum eitt and-
artak. „Mér léttir,” sagði hún.
;,Ég var viss um aö ég hefði
grennst.” Hún opnaöi augun og
snéri sér að honum. „Texasbúinn,
hann var kvæntur.”
„Þú vissir það,” Cesare brosti.
„Auðvitað,” svaraði hún
hvasst. „Ég er ekkert barn. En
konan hans var hræðileg kona.
Skilningnum var sko ekki fyrir að
fara. Alveg gasalega sveitaleg.
Svo kórónaöi hún allt saman með
þvi að kæra mig fyrir Innflytj-
endadeildipni. Veistu það,
Cesare, að þeir eru alveg svaka-
lega heimskir?”
Cesare hristi þegjandi höfuðið,
enn brosandi.
„Þeir gátu ekki skilið/’hélthún
fljótt áfram, „hvernig ég hef get-
að lifað hér á landi i átta ár án
þess að eiga peninga, án þess að
vinna. Þeir sögðu að ef ég hefði
ekki vinnu eöa stöðugar tekjur,
þá myndu þeir senda mig úr landi
á þeirri forsendu, að óg hefði
gerst brotleg viö velsæmislögin.”
Cesare lagði frá sér handklæð-
ið. „Og hvað sagöir þú þeim?”
„Hvað annað gat ég sagt
þeim?” Hún yppti öxlum. „Ég
sagði, þeim, að ég ynni hjá þér.
Þeirtrúðu þviekkiþegar égsagði
þeim, að ég þyrfti ekki vinnu til
aö halda lifi. Cesare, vilt þú láta
mig fá vinnu?”
Cesare leit á hana. „Ég veit
ekki.” Hann brosti. „Hvað getur
þú gert? Þú kannt ekki hraðritun
og þú kannt ekki vélritun. Hvað
get ég látið þig gera?”
Hún stóð upp úr stólnum og
sneri sér að honum. I óvissu hélt
hún ennþá handklæðinu fyrir
framan sig. Augu hennar horfðu i
auguhans. „Þú ert I bilaviðskipt-
um, ekki satt?”
Cesare kinkaði kolli.
Hún kom þétt upp að honum.
„Það hlýtur að vera eitthvað,
sem ég get gert. Einu sinni átti ég
Rolls Royce.”
Hann fór að hlæja. Hann
breiddi út faðminn mót henni.
Hún kom i faðm hans og hann
kyssti hana. „Allt i lagi, við skul-
um sjá hvað ég get gert.”
„Viitu það, Cesare?” Það var
æsingur i rödd hennar. ,-,Þú ert
yndislegur. Hún lyfti höndunum
til að strjúka kinnar hans. „Ég
skal ekki' verða þér til neinna
vandræða, Cesare, þvi lofa ég. Ég
þarf ekki að^vinna lengur en svo,
að ég fái númer hjá almanna-
tryggingunum, eða ég held að það
hafi- verið það, sem þeir kölluðu
það. Það er eina, sem þeir þurfa
til að sannfæra sig um aö ég sé
skilgetin.”
Hann þrýsti hana I örmum sér.
„Þú 'ert svo sannarlega skilget-
in.” Hann hló. „Þú getur alltaf
sagt þeim, að ég hafi þekkt
foreldra þina.”
Hún gaut augunum fljótt upp til
hans til þess að sjá hvort það væri
einhver dulin meining i orðum
hans, en það var bara hlátur I
augum hans. Það kom kökkur I
hálsinn á henni og hún hugsaöi
um foreldra sina i fyrsta sinn um
langan tima, jafnvel meðan
hann kyssti hana.
Hún mundi eftir svipnum á
andliti föður sins um nóttina,
þegar hann opnaði dyrnar að
svefnherberginu og sá þau öll
saman i rúminu. Móður hennar.
Hana sjálfa. Og rika
amerikanann.
Framhald 1 næsta blaði
Nýjung í eldhúsinnréttingum!
Kalmar
eldhúsinnréttingar
sænsk gæðavara
Ef þú vilt fá eldhúsinnréttingu nákvæmlega
eins og þú þarfnast, þá ættir þú áð kynna
þér sænsku Kalmar eldhúsinnréttingarnar
hjá Litaveri
Margar tegundirskápa. Mikiðúrval lita. Mál-
aðar, plasthúðaðar eða úr við. Kalmar eld-
húsinnréttingarnar, skapa rétta útlitið jafnt í
nýium húsum sem gömlum.
ERTU AÐ BYGGJA? VILTU BREYTA? ÞARFTU AÐ BÆTA?
LITAVER
dH
GRENSÁSVEG118-22-24-SlMAR 82444 30480
35. TBL. VIKAN 23