Vikan - 28.08.1975, Blaðsíða 28

JETTAMNNAR
Þegar ég vaknaöi, fengum við
einhverja hressingu og röbbuðum
saman um stund.
Ég sagði: — Eitt af erfiöum
skyldum þlnum, þegar við kom-
um til Mallion, verður að segja
móður þinni frá því, aö þú hafir
kvænst svona lltilfjörlegri per-
sónu.
Hann umlaöi eitthvaö á þá leið,
að móðir sln myndi taka þvl með
sama áhugaleysi, eins og þegar
hann flutti henni fréttina af dauöa
Sauls. — Henni er alveg sama
hverri ég kvænist, sagði hann.
— En til að móðir mln njóti
fyllsta réttlætis, þá verð ég að
segja þér, aö hún talaði mjög vin-
gjamlega um þig, þegar ég sagði
henni að þú værir farin. Hún sagði
að þú værir bæði elskuleg og á-
byggileg stúlka. Það var llka gert
meira úr þessu með hjólastólinn
við mig, meira en ástæöur voru
til.
Ég syaraði ekki, en ég gat ekki
gleymt reiöilegu augnaráði hans
þá.
— Joanna, sagði hann ljúf-
mannlega, — það sem ég er að
reyna að segja við þig, er það, aö
ég viöurkenni að ég hagaði mér
ruddalega við þig og að ég var
mjög ósanngjarn, bæði þá og oft-
ar,-
Ég sneri mér alveg aö honum
og horfði I augu hans.
— Ég er llka að reyna aö segja
þér, að það getur vel verið að ég
hagi mér ekki sem skyldi við þig,
þetta getur endurtekið sig. Það er
llklega eitthvað' grimmdarlegt i
fari minu, sem ég ræö ekki alltaf
viö, sennilega arfur frá forfeðrum
mlnum. Mér þykir sjálfum erfitt
aö búa með þessu, en ég verð vist
að hafa það. En ég lofa þvi að
reyna að stilla skap mitt. Ég bið
þig aðeins um aö umbera mig
eins og þú mögulega getur.
Ég rétti honum hönd mina og
hann tók hana mjúklega I báða
lófa, hallaði sér svo fram og
kyssti á höndina með hringnum.
Og aö sjálfsögðu varð ég svo sæl,
að ég skeytti ekkert um viðvaran-
ir hans.
Mér var ljóst að margir myndu
furða sig á þessu tiltæki
Benedicts Trevállion, en ég var
svo barnaleg, aö það eina sem
komst að hjá mér, var ástin á
þessum manni.
Jafnvel furðulegt bónorð hans,
hafði komiö öllu taugakerfi mlnu I
flækju og það var ennþá einhver
óljós bjarmi i kringum þaö I huga
mlnum.
— Ég er kominn til að sækja
þig, Joanna, og fara með þig
heim. Já, núna strax, að minnsta
kosti eins fljótt og mögulegt er.
Ég get ekki þolað pestina hér i
London einum degi lengur en
nauðsynlegt er. Það er ástæðu-
laust að vera að blða eftir að lýst
sé með okkur, það er ekkert ann-
að en bjálfaskapur. Cope segist
geta fengið leyfi strax hjá bisk-
upnum. Það eru ýmsar ástæður
fyrir þvl, að ég held að það sé
betra að viö giftum okkur, áður
en við komum heim.
4.
— Giftum okkur? Ertu að biðja
mln?
— Já, Joanna. Og þú átt að ját-
ast mér.
Þó að ég væri alin upp við þenn-
an hroka Trevallion bræðranna
frá barnæsku, þá brá mér ónota-
lega við. En þótt þeir heföu alltaf
komiö mér til að líta á sjálfa mig
sem eign þeirra, þá fannst mér
einkennilega þægilegt að fara að
boöum Benedicts i þetta sinn
Sannleikurinn var sá, aö þetta
svokallaöa bónorö hans, var svo
llkt manninum, eiginlega hluti af
honum sjálfum, — þess vegna
fannst mér þetta ekki eins furðu-
legt og ætla skyldi.
Það var aöeins eitt, sem ég var
ekki ánægð með, hann haföi ekki
einu sinni gert tilraun til að kyssa
mig.
Við höfðum sem sagt verið trú-
lofuð I eina viku og gift heilan dag
og han^ haföi ekki ennþá kysst
mig. En ég var ákveðin I að leið-
rétta þessi mistök, það reyndi ég
að innp'renta sjálfri mér.
Hann sat svolltið I skngga við
gluggapóstinn, svo ég gat virt
hann fyrir mér, án þess að hann
yröi þess var. Svo sagði ég ró-
lega: — Þú elskar mig ekki,
Benedict. Þú þarfnaöist mln þó
þaö mikið, að þú fórst til London I
leit að mér, já, þú vildir jafnvel
leggja það I sölurnar að kvænast
mér í þeim tilgangi að fara með
migheim til hins dýrmæta kastala
þfns. Ég á sem sagt að verða ein
af eignum fjölskyldunnar. Þú
elskar mig ekki. Ekki ennþá. En
þú munt gera það fyrr eöa slðar.
Ég skal vinna ást þina.
Og svo komum við til Mallion
kastala, á dimmu og stormasömu
kvöldi.
Rrendergast ’stóð i dyrunum. —
Velkomin heim, herra. Velkomin
heim, frú, sagöi hann fleðulega.
— Þakka þér fyrir Prendergast,
sagði Benedict. — Er allt i lagi
hér?
— Já, vissulega, herra.
— Og hvernig liður Mayönu og
drengnum? sagöi Benedict, um
leiö og hann gekk inn.
— Agætlega, herra.
Benedict kinkaði kolli. — Þú
hefur vonandi gert þær breyting-
ar, sem ég óskaði eftir I svefnher-
berginu mínu?
— Já, herra, sagði Prender-
gast. — Égheldað frúnni hljóti að
líka það allt mjög vel. Við höf-
um...
— Já, ég er viss um að allt er i
lagi, tók Benedict fram I fyrir
honum. Hann tók undir arm
minn. — Þú ert þreytuleg, viná
mln, ættum við ekki að fara strax
i rúmið?
Hann leiddi mig gegnum and-
dyrið og upp stigann.
— Jæja, þá erum við komin
heim, sagði Benedict, um leið og
hann opnaöi breiðu dyrnar.
— Ó,ó, en hvað þetta er dásam-
legt! sagði ég.
— Þetta er þægilegasta her-
bergið I kastalanum og ég var svo
sniðugur aö velja það handa mér,
þegar við komum heim frá Ja-
maica.
Ég settist á rúmstokk breiðu
himinhvilunnar og hossaði mér
upp og niður. — Þetta er eins og
að detta niður I dún.
Hann stóð við gluggann og virti
mig fyrir sér og skuggarnir frá
flöktandi eldinum i arninum léku
um andlit hans.
Mér fannst ég eitthvað svo
kjánaleg og stóð upp.
— Nú er tunglið komið upp,
sagði hann, án þéss að lita við. —
Og þaö er rosabaugur I kringum
það. Það boöar frost. Ég veit ekki
hvort það var ímyudun, en. mér
fannst rödd hans hás og þreytu-
leg.
— Jæja, sagði Benedict, — ég.
var búinn að lofa sjálfum mér
stórri krús að góövini okkar. Ég
held ég verði að fara niður og
sækja hana sjálfur.
— Já, sagði ég. Ég var honum
þakklát fyrir hugulsemina, Með-
an hann fengi sér kvölddrykkinn,
gæti ég veriö út af fyrir mig
stundarkorn, snyrt mig og komið
mér I rúmiö, meðan hann var i
burtu.
— Jæja, sagði Benedict og
sneri sér frá glugganum, — ég fer
þá.
Ég andaöi djúpt. — Vertu ekki
of lengi, sagði ég.
— Ég verð ekki lengi aö koma
28 VIKAN 35. TBL.