Vikan - 28.08.1975, Blaðsíða 32

Einn daginn, þegar égvar á leiö
yfir hUsagaröinn og var aö koma
frá gamla garöinum, sem var
alltaf uppáhaldsstaöur minn,
kom ungur maöur gangandi frá
norö-austur turninum.
— Eruö þér ekki frú Trevallion?
kallaöi hann til min.
— JU, svaraöi ég, — herra...?
— Ég heiti Robert Vyner lækn-
ir, frú, sagði hann.
— Ö, já, þér eruð læknirinn,
sem lltur eftir Jackie. Hvemig
liöur honum?
Hann hristi höfuöið. — Hann er
mikið veikur og veikbyggöur frá
upphafi, svo hann hefur litinn
mötstööukraft.
— Er ekki hægt að gera fyrir
hann? spurði ég.
Hann hristi höfuðið.
Ég kinkaði dauflega kolli og
hann gekk í burtu. Ég horföi á
eftir honum þegar hann reið
gegnum brúarhliöiö og hugsaöi
meö mér, aö þetta væri gæöa-
legur maöur og þesslegur aö geta
veriö góöur vinur. Og ef einhver
þarfnaöist vinar, þá var þaö ég.
Og dagarnir liöu, mér fannst
sem þeir drögnuöust áfram. Ég
haföi litið aö gera viö húshaldiö.
FrU Predergast sá yfirleitt um
allt og tók jafnvel fram fyrir
hendurnar á mér. Mér fannst
eiginlega ekki heldur aö ég þyrfti
aö sinna tengdamóöur minni, eins
og mig langaði til. Ég fór samt
alltaf einu sinni á dag til hennar
og sat hjá henni stundarkorn.
Svo var þaö Feyella: hún kom
oft.
— Benedict virðist vera litiö
heima, sagöi hún einn daginn. —
Og þiö fariö ekkert i heimsóknir i
nágrenninu, eba geriö þiö það?
TÖF KOSTAR OFFJÁR
SÉ FLOGIÐ — FLJÚGUM VIÐ
Útvegsmenn og
skipstjórar
011 töf vegna bilana dýrra atvinnutækja kostar offjar, og er því
augljóst aö skjótt þarf úr aö bæta.
FLUGSTÖÐIN H.F. hefur fjölbreyttan flota góöra og öruggra
flugvéla, sem geta leyst slikan vanda meö þvi aö koma nauðsyn-
legum varahlutum eöa viðgerðarmönnum á vettvang, sé flug-
völlur nærri og veöur hamlar ekki. Flugvélar okkar hafa öll tæki
til blindflugs, og flugmenn okkar eru þaulreyndir.
Athygli skal vakin á, aö fáist varahlutir ekki hér á landi, getum
viö sótt þá til nærliggjandi landa á nokkrum timum, og þannig
sparaö yöur mikinn tima og útgjöld.
Leitið upplýsinga. Viö svörum öllum beiönum strax.
Aðeins flugvélin fær betri þjónustu en þér.
Simar: 11-4-22
(neyðar-
næturþjónusta)
27-1-22
— Benedict hefur mikiö aö
gera,sagöi ég, — svo hann verður
yfirleitt aö vera á ferðinni alla
daga.
— Já, hann hefur alla tiö veriö
leiöinlega samviskusamur, sagöi
hún. — Hann hefur alltaf tekið
Mallion fram yfir allt annað og
allt sem Mallion viö kemur, jafn-
vel þegar hann var barn. Hann
var ekki likur bræörum sinum,
þeir létu yfirleitt eigin málefni
ganga fyrir og sóttu skemmtanir
utan kastalans.
— Geröi Piers þaö llka? spurði
ég. — Hann var þó erfinginn og
hlýtur aö hafa haft áhuga á eign-
inni?
— Hann hefur þá leynt þvf vel,
sagöi Feyella. —Um leið og faöir
hans dó, keypti hann eitthvert
fyrirtæki og kom sér i burtu. Það
hefði engihn mannlegur máttur
getað hrakið Benedict frá
Mallion, hélt Feyella áfram. —
Hann var mjög reiður yfir þvi aö
þurfa aö fara tií Jamaica, en Saul
krafðist þess. Það var Saul, sem
haföi peningavöldin. Hann varö
aö fara, annars heföi hann ekki
fengiö túskilding. Saul heföi
svipt hann öllu, án þess aö hiksta.
Saul hafði enga tilfinningu fyrir
fjölskylduböndum, haföi heldur
ekki stolt Trevallionættarinnar.
Ég held að þeir bræöurnir hafi
jafnvel haft andstyggð hvor á
öörum. Veistu það, Joanna,
stundum dettur mér I hug....
— Hvaö dettur þér I hug, sagði
ég, hálf utangátta.
— Stundum held ég aö Benedict
geti gert hvað sem er, — já hvað
sem er, til að fá Mallion i sinn
hlut og aö hann hafi gert þaö til að
komast Ur klónum á Saul.....
Þegar líða tók á haustiö fór ég
aö skoöa mig um i nágrenninu.
Ég fór venjulega gangandi og það
var á einum þessara gönguferöa
minna, sem ég rakst á Pollitt.
— ÞU ert liklega nýja frúin á
Mallion, sagöi hann einu sinni viö
mig, þegar hann skaust út úr
skugganum og gekk I veg fyrir
mig. — Ég heföi gaman af þvf að
drekka skál þina, ef þú gæfir mér
nokkra koparskildinga til þess.
— Ég ber aldrei peninga á mér.
— Það er sjálfsagt þessum
eiginmanni þinum aö kenna, frú.
Hann hefur steinhjarta og er
svartur eins og sá ljóti sjálfur.
Ég nam skyndilega staðar fyrir
framan hann. — HVernig dirfist
þúaö segja sliktviðmig? sagöi ég
reiöilega.
Hann glotti illskulega. — Jæja,
þrátt fyrir allt þaö, þá vil ég
drekka þina skál. Já, kannski
hUsbóndans lika, ef ég heföi pen-
inga. Ég skal segja þér þaö, að ég
er i mikilli þörf fyrir peninga.
— Ég er búin aö segja þér, aö ég
hefi enga peninga handbæra.
— Þaö getur ekki verið, þú hlýt-
ur aö hafa eitthvaö smávegis,
sagöi hann.
Ég hörfaöi frá honum, ótta-
slegin og fálmaöi viö armbandiö,
sem ég bar á hægri Ulnliö.
— Ég þakka, frú, sagöi hann og
hrifsaöi af mér armbandið, sem
hann svo stakk i vasann á muss-
unni sinni. — Þaö er fallega gert
af þér, að llta til fátæks manns.
Sumir' myndu berja mig fyrir
þessa framhleypni. Þessi svárti
djöfull, sem þú ert gift, myndi
berja míg eins og hund!
Hann sleppti svo armi mlnum
og ég staulaöist i burtu frá hon-
um, sömu leið og ég hafbi komið.
Hann kallaöi á eftir mér og þau
orö veröa sennilega aldrei máö Ur
hjarta minu: — Ef þessi djöfull
leggur einu sinni ennþá hendur á
mlg, þá skal ég koma meö
ásakanir á hendur honum, sem
leiöa hann beint á gálgann!
Ég varö alveg frá mér af ótta
og ég var ennþá á harðahlaupum,
þegar ég heyrði hófadyn fyrir aft-
an mig.
— Gott kvöld, frú Trevallion,
kallaöi Robert Vyner. — Þér eruö
seint á ferð og einar I ofanálag.
— Sælir, læknir, sagöi ég og
mér létti stórlega, þegar ég sá
hver þetta var.
— Ég skal fylgja yður heim ab
kastalaniim, sagöi hann. .
— Þakka yður fyrir. Ef satt skal
segja, þá varö ég mjög óttaslegin
áöan, og ég er þakklát fyrir fylgd .
yöar. — Óttaslegin? sagði hann
spyrjandi. — Hvaö kom fyrir?
Eftir andartaks umhugsun,
sagöi ég honum þaö sem ég haföi
oröið fyrir. En þaö var tvennt,
sem ég lét ósagt; þaö var aö
maðurinn hafði kraftist peninga
af mér og lika þaö sem hqnn hafði
sagt um Benedict.
Robert Vyner var mjög
hneykslaöur og vildi sem óðast
rlöa til baka og gefa manninum
ráöningu.
Ég hélt aftur af honum. — Gerið
þaö fyrir mig, að láta hann I friði,
ég vil ekki að þaö sé gert veður út
af þessu, herra Vyner. En um-
fram allt bið ég yöur aö geta þess
ekki viö manninn minn. Hann
veröur aöeins reiöur og lætur
kannski húöstrýkja mannræfil-
inn.
Hann var efablandinn á
svipinn. — Jæja.ef þér viljið hafa
þaö þannig, frú.,..
— Já, égóska þess eindregið, aö
þaö veröi ekki gert neitt úr þessu,
sagöi ég og svo bætti ég við. —
Getum við ekki látib ’þennan at-
burö vera leyndarmál á milli okk-
ar tveggja, — einskonar vináttú-
vott.
Hann virtist mjög ánægöur yfir
þessu og þó aö oröiö væri nokkuö
skuggsýnt, sá ég ekki betur en aö
hann roðnaði.
Ég reyndi aö vera róleg um
kvöldiö, en ég gat ekki sofnaö og
aö lokum hélst ég ekki við i rúm-
inu og gekk út aö glugganum.
Framhald I næsta blaði
*
HATTA OG HANNYRÐAVERZLUNIN
Jetttiý
miivðrguitij 13« ■ Slml 19746 ■ PóflhóH 5» -
32 VIKAN 35. TBL.