Vikan - 04.09.1975, Blaðsíða 6
Manneskjur á
„í þessari borg er bæði það djöfullegasta
og það dásamlegasta i heimi að finna. En
flestir einblína á skuggahliðar borgar-
innar og gefa heilbrigðu fólki, sem þarna
býr, engan gaum. Það gleymist oft, að
flestir þeirra 8 milljón manna, sem búa i
borginni, eru heiðarlegir borgarar, sem
eru andvigir glæpum og virða lögin.,,
Þessi orð eru höfð eftir leiðsögumanni i
New York, en i eftirfarandi grein lýsir
norskur blaðamaður hvaða áhrif millj-
ónaborgin New York hafði á hann.
A leið inn til Manhattan i New
York er ekib fram hjá skilti við
rætur stórborgarinnar, sem á er
letraö: — New York borg. Og ein-
hver gárunginn hefur bætt við
fyrir neðan: Aðgangur algerlega
á eigin ábyrgð.
Þrátt fyrir drungalegt yfir-
bragð iðar borgin af lifi. Alls
staöar er fólk, fólk á öllum aldri,
á götum, i bilum, i gluggum —
alls staðar. Þetta er vingjarnlegt
fólk,-og leigubilstjórinn, sem ekur
okkur að hóteli i miðborginni, er
elskulegur og gefur sér tima til
þess að rabba við okkur um dag-
inn og veginn. Þrátt fyrir glæpi,
fátækt og gifurlegan mannfjölda i
sivaxandi borginni, býr i henni
hamingjusamt og elskulegt fólk.
Þetta hljómar kannski ein-
kennilega, þar sem þvi er oft
haldið fram, að New York sé
hræðileg borg og að þar leynist
hættur á hverju strái. — Borg
glæpanna og stéttaskiptingarinn-
arFerðamönnum er ráðlagt að
fara varlega. A herbergisdyrum
hótelanna er þessi viðvörun al-
geng: Læstu dyrunum, það er þér
fyrir bestu.
Æ, ég veit ekki segir Phil Sheri-
dan, þegar við spyrjum hann,
hvað hann vilji segja um þessar
fullyrðingar. Sheridan hittum við,
þegar við sigldum á báti um-
hverfis Manhattan. Hann er leið-
sögumaður um borð. Við höllum
okkur fram á borðstokkinn og
sjáum blökkumannahverfið Har-
lem lfða fram hjá. — t þessari
borg er bæði það djöfullegasta og
það dásamlegasta i heimi að
finna. En flestir einblina á
skuggahliðar borgarinnar og gefa
heilbrigðu fólki, sem. þarna býr,
engan gaum. Það gleymist oft, að
flestir þeirra 8 milljón manna,
sem búa i borginni, eru heiðarleg-
ir borgarar, sem eru andvigir
glæpum og virða lögin.
Sheridan lýsir þvi, sem fyrir
augu ber með nákvæmni og
þekkingu og kryddar frásögnina
með gamansemi og góðlátlegri
sjálfsgagnrýni. Þegar við sigld-
um frá hafnarbakkanum og við
vorum boðin velkomin um borð,
hélt ég, að leikið væri af segul-
bandi i hátalarann og átti ekki
von t. þvi\ að leiðsögumaður væri
um boð. Ég minntist á þetta við
Sheridan. — Já, þarna sérðu,
svaraði hann. Fólk á alltaf von á
hinu versta. Allt er orðið svo
tæknilegt nú á dögum. Það er ein-
mitt hræðsla min við segulbandið,
sem gerir það að verkum, að ég
geri mitt besta til þess að geðjast
farþegunum um borðog breyta til
i hverri ferð. Ég get veitt upplýs-
ingar og svarað ýmsum spurn-
ingum, sem segulbandið getur
ekki. Fyrir vikið veröur ferðin
raunverulegri og fróðlegri. Ég bý
sjálfur i New York og get þvi' með
réttu lýst borgarlifinu, kostum
þess og göllum, eins og hinn al-
menni borgari litur á það. Útlend-
ingar vilja oft gleyma þvi, að hér
býr lika venjulegt fólk, þrátt fyrir
margan ófögnuð, sem hér þrifst.
Phil Sheridan er fulltrúi hinna
hamingjusömu borgara i New
York. Hann hefur elskulegt við-
mót, talar bliðlega við börnin og
er fús til að leyfa öllum að taka
myndir af sér.
Mannfjöldinn á götum stór-
borgarinnar er gifurlegur, og fáir
veita öðrum vegfarendum eftir-
tekt. Þó er alltaf einhver, sem
sker sig úr hópnum.
Við vorum að virða fyrir okkur
útstillingar i skartgripaverslun i
miðborginni, þar sem m.a. voru
dýrindis demantsarmbönd, sem
kostuðu mörg þúsund dollara,
þegar afgreiðslumaðurinn bank-
aði i gluggann og benti okkur að
koma inn fyrir. Við hikuðum að-
eins, en þá kom hann Ut og bað