Vikan - 04.09.1975, Blaðsíða 15

• — Þetta er mjög athyglisverö
skoöun.
— Jæja, hvers vegna eru þá
ekki fleiri, sem gera alvöru úr
framkvæmdum? Liklega vegna
þess aö þeir álita, aö viö höfum
ekki siöferöilegan rétt til aö
framkvæma slikan verknaö. Eða
og ég held, aö þaö sé sennilegra,
þeir óttast afleiöingarnar.
— Eg hugsa, aö það siðast-
nefnda sé sennilegast. En eins og
kunnugt er, þá er það ekki svo
auövelt aö fremja morö. Þaö,
sem kemur flestum moröingjum I
koll, er varidinn viö aö losna viö
likiö. Eitur er aö sjálfsögöu besta
aðferðin, þá er hægt aö láta sem
um eðlilegan dauödaga sé aö
ræöa, og þá þarf ekki heldur aö
gera neitt til að losna viö likið.
— Einmitt. Jæja, getum viö þá
ekki fariö aö ræöa viðskiptin. Ég
er reiöubúinn til aö greiöa hátt
verö, mjög hátt, ef þér látið mig
hafa svolitiö af þessu eitri yöar.
— Já, þaö er svo. Þér eruö nú
þegar búinn aö fá svolitiö af þvi.
— Hvaö segiö þér?
— I kaffinu.
— Þér eruö aö gera aö gamni
yðar.
— Sykrinum.
— Hvers konar brandari á
þetta eiginlega aö vera?
— Þaö er ekki brandari.
— Það hlýtur þaö pö vera!
— Ég get fullvissaö yður um,
aö ég er búinn aö gefa yður svolit-
iö af eitrinu minu, eitrinu, sem
ekki lætur eftir sig nokkurt spor...
— Ó, guö minn góöur, nei....
nei!
— Ég þoli ekki menn, sem
endilega vilja myröa konurnar
sinar.
— Þér hljótiö aö vera geöveik-
ur.
— Þvert á móti. Ég er sagður
mjög heilbrigöur andlega. Og
mannvinur i þokkabót, og ef ég á
aö segja þaö sjálfur, þá....
— En hvers vegna.... hvers
vegna?
— Ég hefi kynnst mörgum yðar
likum. Eigingjörnum mönnum og
illgjörnum, sem hugsa ekki um
annaö en sínar eigin andstyggi-
legu hvatir. Þeir eru sennilega
fæddir meö þeim ósköpum, aö
hafa engar tilfinningar gagnvart
öörum. Mönnum, sem gera aldrei
neitt fyrir þjóöfélagiö, en vilja aö-
eins taka og njóta. Já, þeir hika
heldur ekki viö aö myröa. Þetta
er mjög röng lifsskoöun, herra
Beach, — mjög röng.
— Þér eruð brjálaöur. Ég... ég
skal....
— Svona, — svona, herra
Beach, leggiö frá yöur þessa
skammbyssu, mér þykir óþægi-
legt aö láta ota henni að mér.
— Ef ég á aö deyja, þá skuluð
þér lika deyja, sviviröilegi morö-
ingi!
— Hver hefur sagt, aö þér eigiö
aö deyja núna?
— Þér, þér sögöust hafa sett
eitur i kaffið....
— Já, þaö geröi ég aö visu. En
þaö er til móteitur, þaö hljótiö þér
að vita. Hiö fullkomna móteitur
gegn hinu fullkomna eitri. Þar
sem ég er ákaflega hlynntur þvi
að hafa allt sem fullkomnast, já,
ef ég á aö segja þaö sjálfur...
— Gefiö mér móteitriö strax, i
guös bænum!
— Setjist þér niður, maður
minn, setjist þér niöur. Þér veröiö
aö reyna aö hafa stjórn á skapi
yöar. Og i öllum bænum, leggiö
frá yöur þessa byssuskömm. Ef
þaö skyldi nú henda yöur aö
skjóta mig i fljótræöi, þá hafiö þér
sjálfur enga lifsmöguleika, þvi aö
þá fáiö þér aldrei móteitriö, skilj-
iöþér þaö ekki. Svona, já, þetta er
skárra. Jæja, áöur en viö höldum
lengra, þá krefst ég þess, aö þér
skrifiö undir tvö skjöl.
— Skjöl?
— Já, og svo skrifa ég undir
sem vitni.
— Hvers konar skjöl?
— Hérna. Lesiö þetta og skrifið
svo undir. Eins og þér sjáiö er
annaö skjaliö játning yöar um aö
þér hafiö haft i huga aö myröa
konuna yðar. Hitt er hátiðlegt lof-
orö um aö þér ætlið aldrei aö gera
þaö. Bæöi þessi skjöl eru stfluö til
lögreglustjórans, eins og þér sjá-
ið.
— Þetta er hreint brjálæði.
— Skrifiö nú undir. Svo legg ég
bæöi þessi bréf i skjalaskápinn
minn, og þaö kann enginn annar
en ég á lásinn. Og ef yöur tekst
einhvern tima aö framkvæma
þessa viöbjóðslegu ákvöröun
yðar, þá koma þessi skjöl fram i
ljósiö og i hendur lögreglunnar.
— Hver annar en þér kann á
lásinn?
— Lögreglustjórinn. Hann er
vinur minn. Það væri þvi ekkert
sniöugt hjá yöur að reyna að
losna viö mig. Jæja, þér skrifið þá
undir. Já, og svo er það byssan,
ég læt hana lika i skápinn. Þakka
yöur fyrir.
— Ég á þá ekki annarra kosta
völ.
— Rétt er það. Eruö þér meö
penna?
— Fjandinn hiröi yöur....
Fjandinn hiröi yður!
— Svona já, svo legg ég þetta
inn i skápinn. Viljiö þér hafa mig
afsakaðan eitt andartak....
— Já, þér litið mjög illa út,
herra Beach. En reynið aö hugga
yður við það, að ég hefi nú bjarg-
að yður frá þvi að fremja viö-
bjóðslegan glæp. Ég er gamall
maöur, þaö veröið þér aö leggja
yður á minni, og ég hefi séö sitt af
hverju um dagana, heyrt margar
harmasögur....
— Harmasögur?
— Já, ég veit um fleiri sorgar-
sögur en mig langar til aö minn-
ast. Það er gott, aö ég hefi nú get-
að komið I veg fyrir eina.
— Jæja, þér hafiö sigrað. Gefið
mér nú móteitriö... fljótt! Veriö
ekki að kvelja mig lengur!
— Þaö er ekki nauðsynlegt.
— Hvaö segið þér?
— Ég er hræddur um, aö ég
hafi fariö svolitið á bak viö yður,
herra Beach. Þér fenguð aöeins
venjulegt kaffi og venjulegan
sykur.
— Ekkert eitur?
— Nei, ekkert eitur.
— Þér hafiö þá gabbaö mig!
— Ég neyddist til þess.
— Nei... nei....
— Takiö þessu nú rólega. En nú
verö ég aö biöja yöur aö hafa mig
afsakaðan, ég á nokkuð annrikt.
— Ég trúi alls ekki, aö þetta sé
satt.
— Þaö myndi gleöja mig, ef þér
vilduð mæla meö mér viö... já...
einhverja aðra, þér skiljiö?
— Mæla meö yöur? Eftir þaö
sem þér hafið gert mér....
— Já. Einu lifi er bjargaö.
Hugsiö um þaö. Ef út i þaö er far-
iö, þá heföi þaö getað veriö yöar
eigiö lif. Ó, ég sé, aö þér skiljið
mig. Fariö nú heim og hugsið um
þetta, herra Beach. Þér getið lika
átt óvini. Þaö getur veriö, aö ein-
hvern langi til aö myröa yöur, já,
eöa losna viö yöur, eins og þér
sögöuö. Haldiö þér þaö ekki?
— Jæja, þér hafiö sigraö.
—- Veriö þér sælir.
— Veriö þér sælir.
36. TBL. VIKAN 15