Vikan - 04.09.1975, Blaðsíða 28

Þaö var bleksvart myrkur og
aöeins ljós i einum glugga, glugg-
anum á herbergi Benedicts. Ég
lokaöi augunum og þrýsti andlit-
inu upp aö köldum gluggapóstin-
um og leyfði tárunum aö renna
óhindruöum niöur kinnar mfnar.
— Benedict! Benedict! kjökraði
ég upphátt. — Hvaö er að? Hvað
hefur þú gert, sem kvelur þig
svona?
Og orö mannsins á skuggaleg-
um stlgnum komu aftur I huga
mér......,Ég skal þá koma með
ásakanir á hendur honum, sem
leiða hann beint i gálgann....”
önnur rödd smaug nú inn i hug-
skot mitt, drafandi hástéttarrödd
Feyellu, sem þóttist vera vinkona
mfn....
„Stundum held ég að Benedict
geti gert hvað sem er, — já hvað
sem er, til að fá Mallion i sinn hlut
og að hann hafi gert það, til að
komast Ur klónum á Saul....”
Jólin liðu og þaö var aðeins
tvennt, sem gat minnt á jól.
Þorpskórinn söng jólasöngva viö
brúarhliöið. Föl andlitin voru
mjög óljós I flöktandi birtunni frá
blysunum. Þessir söngvar minntu
mig á barnæsku mina, þegar
móöir min söng þetta með mér.
Svo fékk ég pakka með
morgunteinu á jóladagsmorgun,
dásamlega fallegan hring, alsett-
an demöngum frá eiginmanni
minum. Ég stakk honum niöur i
skúffu, þar sem ég geymdi allar
gersemar minar.
Um nýár lá isinn eins og breiða
yfir öllu umhverfinu, jafnvel sjór-
inn var oröinn að svelli fyrir
neðan kastalavegginn og iskaldur
stormurinn gnauðaði á gluggum
og ufsum allra þakanna. Þaö var
næstum orðinn daglegur
viðburður að heyra dauðahring-
ingar frá þorpskirkjunni. En þótt
þessir berfættu vesalingar féllu
fyrir kuldanum þennan kalda
vetur, héldu þó sjúklingarnir á
Mallion, tengdamóðir mln og
Jackie litli, lifi, enda ekkert til
sparað að hjúkra þeim sem best.
Feyella kom oft. Svo var það
eitt hræðilegt kvöld, að Feyella
boröaði kvöldverð með okkur
Benedict. Það skeði þannig: Fey-
ella kom rétt eftir hádegið og hitti
Benedict i húsagarðinum. Ég sá
þau og sá að hún lagöi höndina á
arm hans og horfði til hans biðj-
andi augum. Hann var fyrst svo-
litið hikandi, en svo brosti hann
og kinkaði kolli.
Hún kom hlaupandi inn til min
nokkru siöar og sagðist hafa boðið
sjálfri sér til kvöldverðar með
okkur.
Veslings stúlkan var i svo miklu
uppnámi, að ég hafði ekki brjóst I
mér til að skyggja á gleði hennar,
þótt ég hlakkaði ekki til að sitja til
borðs með henni og Bénedict.
Feyella beið ekki eftir tei,
heldur flýtti hún sér heim, til að
undirbúa sig undir kvöldið. Hún
kom klukkan sjö, i kvöldkjól úr
appelsinugulu taftsilki og svo
flegið hálsmál, að það lá við að ég
sypi hveljur. Ég hafði aldrei séö
neitt þvi likt.
Máltiðin var mjög misheppn-
uö. Benedict kom allt of seint og
var all drukkinn þegar hann birt-
istað lokum. Hann virti mig varla
viölits og reyndi að litilsvirða
Feyellu og spurði aö lokum, hvers
vegna hún væri ennþá piparkerl-
ing.
Feyella gat ekki svarað, en
svar veslings stúlkunnar var eins
og skrifaö á andlitssvipinn og hún
var mjög aumkunarleg; náföl,
særð og svo i þessum kjól, sem
sannarlega átti illa við að-
stæður....
Ég vildi óska að ég hefði getað
tekið orðin af vörum hennar og
öskraö þau framan i rautt og
þrútið andlit hans: „Hún hefur
ekki gifst vegna þess að hún elsk-
ar þig, harðbrjósta ruddinn þinn!
Og þegar hún komst aö þvi, að ég
er aðeins konan þin að nafni til,
þá hefur hún gert sér vonir um að
geta að minnsta kosti orðið ást-
kona þin... en nú er engu iikara en
að þú hrækir framan i hana!”
En ég sat á mér aö sjálfsögöu.
Benedict var greinilega hreykinn
af sjálfum sér bg hellti i fullt glas
af koniaki handa sér, bauð okkur
góöa nótt og flýtti sér út um dyrn-
ar á borðsalnum.
Nokkru siðar fór Feyella, með
bólginaugu af innibyrgðum tár-
um.
Svo var það einn frostkaldan
morgun, þegar ég var að tlna
saman nokkrar sigrænar greinar
I skrautgarðinum, aö ég heyrði
hást óp, eiginlega dýrslegt óp frá
brúarhliöinu.
Svo sá ég að Mayana kom þjót-
andi út um dyrnar á norö-vestur
turninum, meö svart háriö flaks-
andi um axlir sér.
Svo heyrði ég aftur þetta hræði-
lega óp; það kom úr galopnum
SEIMI\IHEISER
hljóðnemar
Ódýrir hljóðnemar
fyrir segulbönd
MD 611 LM er aláttahljóðnemi (omnidirectional) og nemur
hljóðin jafnt úr öllum áttum, en MD 71 1 LM er stefnuvirkur
hljóðnemi, þ.e. hann nemur best þau hljóð er kóraa bejnt að
honum. Verð 2.800 og 4.300.—
Báða þessa hljóðnema er hægt að tengja við flestar gerðir
segulbandstækja án nokkurra breytinga. Gefið okkur upp
tegund tækisins, og munum við þá í flestum tilfellum geta
afgreitt hljóðnemana þannig að þeir passi við viðkomandi tæki.
Einnig fyrirliggandi flestar gerðir af dvrari hljóðnemum frá
Sennheiser svo og hin frábæru „opnu" heyrnartól HD—4,14
og HD—424.
Verzlunin tmm hf.
munni hennar. Þetta var eins og
dauðavein frá dýri I nauð.
Þegar ég hljóp yfir hlaðið til
hennar, heyrði ég hurðaskelli og
fleira fólk streymdi að.
— Jackie, kallaði ég. — Er eitt-
hvað að Jackie, — já?
Fagra, daufdumba konan
kinkaði ákaft kolli.
— Flýttu þér eftir lækninum,
kallaði ég til hestasveins.
Maðurinn hlýddi boðum minum
undir eins. Ég lagði arminn um
axlir Mayönu og leiddi hana inn.
— Við skulum reyna það sem viö
getum, þangaö til læknirinn kem-
ur, sagði ég og við hröðuðum okk-
ur upp hringstigann.
Jackie lá á rúmstokknum, að
hálfufram á gólfið. Litli likaminn
virtistalveg lifvana og alblóðug-
ur.
Mayana greip barnið i faðm sér
og þrýsti þvi upp að sér, ruggaði
drengnum I örmum sér og gaf frá
sér þetta einkennilega hljoö, sem
skar mig i hjartað. Hún stóð svo
með drenginn i örmum sér,
meðan ég skipti á rúminu og náði
i hreina náttskyrtu, til að klæöa
litla sjúklinginn i. Svo hjálpuð-
umst við að viö að koma honum
sem best fyrir.
Svo kom þessi hræðilega bið
eftir lækninum. Það var eins og
einhver sterk bönd mynduðust
milli min og daufdumbu konunn-
ar á þessari stundu; bönd sem
ekki á nokkurn hátt voru bundin
þeirri hugsun, að þessi kona væri
sennilega eða örugglega ástkona
mannsins mins. Þann tima, sem
viö biðum þarna við hlið litla'
dauðvona sjúklingsins, vorum viö
aðeins tvær konur, sem vöktum
yfirveikum sprota ættarinnar....
Um hrið hélt ég að hann væri
látinn. Hræðilegt hóstakast skók
litla likamann og eftir andartak
fannst mér hann vera að drukkna
i sinu eigin blóöi, en einhvemveg-
inn tókst okkur að kippa honum
úr greip dauðans, með þvi aö
hreyfa hann fram og aftur. Þaö
var eins og hann heföi sem
snöggvast fengiö nægilegt súrefni
og hræðilegi bláminn I andliti
hans var næstum þvi horfinn.
Augu okkar Mayönu mættust.
Það var ekki þörf á aö segja neitt
þessa stundina. Við vissum
báðar, að engill dauðans hafði
ekki verið langt i burtu.
Það hlýtur aö hafa veriö rétt á
eftir, aö ég heyrði hófadyn og
siöar hratt fótatak I stiganum og
Robert Vyner kom inn i her-
bergið. Hann leit rétt sem
snöggvast á sjúklinginn og sagði:
— Heitt vatn, komið með heitt
vatn og nóg af þvi. Fljótt!
28 VIKAN 36. TBL.