Vikan - 23.10.1975, Blaðsíða 22
henni aldrei aftur. Það var
henni liðinn tími, skilinn eft-
ir í svefnherbergi móður
hennar þegar hún var sjálf
nítján ára.
í fyrsta sinn um langt
skeið varð henni hugsað til
foreldra sinna. Aumingja
pabbi var henni horfinn. Og
ljúfa móðir hennar var á sinn
sérstaka hátt einnig horfin
henni. F.inkennilegt að það
skyldi taka hana svo langan
tíma að skilja þau.
Það var fyrst núna, þegar
hún hafði engan til að halla
sér að, engan til að elska, að
hún ' fann til skyldleika við
þau. Og heiminum horfin,
eins og þau. Hún fann augun
fyllast tárum. Og nú grét hún
þau.
23. kapítuli.
Baker hallaði sér yfir skrif-
borðið sitt og leit á kaptein
Strang. „Dan, ég held að við
séum að fá okkar fyrsta tæki-
færi. Cardinali vill hitta
frænda sinn. Ef þeir hittast
og frændinn er sá, sem ég
held hann sé, þá höfum við
hann í greipum okkar!“
Lögreglumaðurinn brosti.
„Það er tími til kominn. En
hvað ef þeir ná Cardinali
fyrst og drepa hann?“
Baker kinkaði hugsandi
kolli. „Við getum ekki leyft
því að gerast. Það er of mik-
ið í húfi.“
„Þú getur ekki staðið fyr-
ir aftan hann í hvert sinn
sem þeir byrja að skjóta,“
sagði Strang fljótmæltur.
„Ég veit,“ sagði Baker.
„En ég hef svolítið í huga.“
„Hvað er það?“ spurði
Strang.
Baker leit upp á hann og
sagði lágt og í trúnaði. „Þetta
verður að vera okkar á milli.
Stjóranum mun ekki líka
það. Það er ekki samkvæmt
reglugerðinni."
Strang brosti aftur. „Ég er
þegar farinn að kunna vel við
þetta,“ sagði hann. „Og ég
hef ekki einu sinni heyrt
það.“
„Við hræðum hann í fel-
ur,“ sagði Baker. „Við hefj-
um herferð. Símhringingar á
hverjum klukkutíma. Hótan-
ir. Við látum skuggalegustu
náungana fylgja honum eftir
og látum hann verða varan
við þá. Hann hlýtur að halda
þá vera glæpamenn. Hann
brotnar ábyggilega, þó ekki
væri nema þar til hann nær
tali af frænda sínum.“
Strang leit hugsandi á
hann. „Þetta gæti borið ár-
angur.“
„Það verður að bera ár-
angur!“ sagði Baker. „Strax
og við vitum hvar hann er,
þá getum við .umkringt hann.
Þá kemst ekki nokkur sála
hvorki inn né út án okkar
vitneskju.“
" Strang starði á hann. „Þetta
kostar okkur vinnuna ef okk-
ur mistekst.“
Baker kinkaði kolli. „Ég
veit.“
„Þú hefur horn í síðu
þessa náunga,“ sagði Strang.
„Svo sannarlega,“ játaði
Baker. Tilfinningarnar
streymdu um hann af svo
miklum hita, að hann stóð
upp úr stólnum og gekk yfir
að glugganum. Þegar hann
mælti á ný var rödd hans
titrandi. „Ég get skilið flesta
af þessum náungum. Ég hef
séð umhverfið, sem þeir al-
ast upp í, örbirgðina, sem
þeir hefji lífið við. Ég veit
hvers vegna þeir leiddust út
á glæpabrautina og hvernig.
En þennan get ég ómögu-
lega skilið.“
„Hann hafði allt í hönd-
um sér. Svo framarlega sem
við komumst næst langar
hann ekki í neitt; Kannski
gerir hann þetta bara ánægj-
unnar vegna, kannski finnst
honum gaman að drepa. Ég
veit það ekki.“
„Það eina, sem ég veit, er
það, að ef við getum ekki
stöðvað hann, þá mun margt
fólk láta lífið. Og þá á ég
ekki við glæpamenn, heldur
saklaust fólk eins og stúlk-
una í Flórída. Það veir eng-
inn hvar brjálæðingur dreg-
ur mörkin!“
Strang dró hægt að sér
andann. Hann tók út úr sér
pípuna og barði henni við
öskubakkann. Hann stakk
tómri pípunni upp í sig aft-
ur og leit á Baker. Brosið í
augnaráðinu huldi ekki al-
varleikann t málrómnum. „Ég
hef verið í þrjátíu ár í lög-
reglunni,“ sagði hann, „og
ég hef aldrei sóst eftir fastri
vinnu!“
o—o
Síminn tók að hringja. Ce-
sare gekk að borðinu og tók
upp tólið. „Það er Cardi-
nali, sem talar,“ sagði hann.
Röddin var hrjúf og hörku-
leg, og hann hafði aldrei
heyrt hana áður. „Cardinali?“
sagði röddin íbyggin. „Rýt-
ingurinn hefur þjónað hlut-
verki sínu. Við náum þér
fyrr en seinna. Hvers vegna
velurðu ekki . auðveldustu
leiðina?”
Sambandið rofnaði. Ce-
sare ýtti óþoli'nmóður á
hnappinn. „Halló. Hver er
þetta? Hver er þetta?“
Ekkert svar. Hann lagði
tólið niður og gekk aftur að
bekknum þar sem Luke sat.
Hún leit forvitnislega á hann.
„Hvað var þetta?“ spurði
hún.
„Viðvörun,“ svaraði rann.
„Sennilega einhver ómerki-
Iegur bófi.“
Luke kinkaði hugsandi
kolli. „Þannig byrja þeir. Ég
hef séð þetta áður. Þeir .ætla
að reyna að slíta þér út.“
Cesare var reiður. „Ef þeir
halda að þeir geti hrætt mig
með símhringingum, þá kom-
ast þeir að því, að ég er ólík-
ur svínunum, sem þeir eru
vanir að eiga við!“ Hann
gekk reiðilega að dyrunum.
„Hvert ertu að fara?“
spurði Luke.
Hann sneri sér við og
horfði á hana. „Niður að
kveðja Ilenu. Viltu koma
með?“
Hún hristi höfuðið. „Nei
þakka þér fyrir,“ sagði hún.
,,Ég get afborið að verða af
kveðjum vinkonu þinnar.“
22 VIKAN 43. TBL.
30166
ca. 23X74 cm.
Sendum litmyndalista í pósti ef óskað er.
SkrifiS eSa hringiS. - Svo eruS þiS auSvitað velkomnar.