Vikan - 23.10.1975, Blaðsíða 29
MJtRIKU MELKER S. HLUTI
Hún hlakkaöi mikiö til
jólaleyfisins, þó aö hún kynni
mjög vel viö starf sitt i skólanum.
En þaö yröi dásamlegt aö sofa út
á morgnana og hún þurfti heldur
ekki aö óttast einveruna, eins og
um helgar. Bernt ætlaöi aö koma
heim.
Þau fóru öll þrjú, til aö taka á
móti honum á brautarstööinni.
Þau olnboguöu sig i gegnum
mannþröngina og gátu náö I stór-
an leigubil. Þau sátu öll i aftur-
sætinu. Bernt lagöi armana um
axlir barnanna. Erik var ekki
allskostar ánægöur meö þaö og
þrýsti sér upp aö móöur sinni,
sem tók hann i kjöltu sér og hvisl-
aöiieyra hans: — Uss. Lotte, sem
yfirleitt var mjög málglöö, þagöi
eins og steinn og aö lokum þagn-
aöi Bernt lika.
Þaö var heldur ekki svo þægi-
legt, þegar hann varö aö bera Er-
ik öskrandi upp á loft, til aö fá
hann i rúmiö klukkutlma siöar.
Svo hékk Lotte fyrir framan sjón-
varpiö, þótt hún gæti varla haldiö
opnum augunum. Brit þráöi aö fá
aö vera ein meö Bernt. Hún fór aö
taka til eftir kvöldveröinn. Bernt
geispaöi svo hátt, aö hún heyröi
þaö i gegnum hávaöann i sjón-
varpinu. Hann kom fram til henn-
ar, þar sem hún stóö viö upp-
þvottavélina. Hann vaföi hana
örmum og hún fann þetta þægi-
lega máttleysi, sem alltaf greip
hana, þegar hann sýndi henni
bliöuhót.
— Þú ert yndisleg, hvislaöi
hann i eyra henni og hún fann
heitan andardrátt hans viö vang-
ann. — Helduröu ekki aö dóttir
okkar elskuleg ætti aö fara i hátt-
inn?
— Faröu inn og segöu henni
þaö, hvislaöi hún.
Hann fór inn i stofuna og ennþá
heyröi hún hávaöann I sjónvarp-
inu og þaö fór að fara i taugarnar
á henni. Hún hraöaöi sér inn i
stofuna og sá þá fööur og dóttur
sitja I besta yfirlæti og horfa á
ameriska kúrekamynd, svo
spennt, aö þau tóku alls ekki eftir
þvi aö hún kom inn.
— Lotte, nú feröu i rúmiö! sagöi
hún háttog rödd hennar var reiöi-
leg.’Svo gekk hún aö sjónvarpinu
og slökkti og þar meö var friöur-
inn rofinn. Lotte hljóp, hágrát-
andi fram á baö og Bernt leit bæöi
undrandi og ásakandi á hana.
— Þetta var nú ekki nauösyn-
legt, sagöi hann lágmæltur.
Nú ætla ég ekki aö segja neitt,
sem ég sé eftir siöar, hugsaöi hún
og beit á jaxlinn. Ég elska hann
og ég þrái hann. Eg þoli þaö alls
ekki, ef viö veröum ósátt núna,
ekki nú i kvöld...
Þegar þau lágu samhliöa I rúm-
inu stundu slöar, sýndu þau hvort
ööru bliöuhót. Hún sneri sér aö
honum, en rétt i þvl var loftljósiö
kveikt og Erik stóö i dyrunum.
Hún fékk ákafan hjartslátt, en
reyndi aö sýnast róleg, þegar hún
spuröi hvaö hann vildi.
— Ég vil sofa hjá þér, mamma,
sagöi hann syfjulega og skreiö
MITT LIF
- MTT LÍF
upp I rúmiö og undir sæng hjá
henni.
Og alla nóttina voru þau meö
litla, mjúka barnslikamann á
milli sin. Þau voru alltof þreytt og
vonsvikin til að halda sér vak-
andi, þangaö til drengurinn sofn-
aöi, svo aö þau gætu komiö hon-
um i sitt eigiö rúm.
— Hann hefur stundum fengiö
aö sofa hjá mér, sagöi hún, svolit-
iö sakbitin viö Bernt um morgun-
inn. Hún vildi ekki ljóstra þvi upp,
aö hann heföi sofiö hjá henni á
hverri nóttu. — Ég er hrædd um,
að hann sé svolltið afbrýöisamur.
Bernt svaraöi ekki og þau
reyndu aö njóta sem best þeirra
fáu stunda, sem þau gátu veriö
ein og þaö var engu likara en aö
þau væru að stela þeim stundum.
Börnin sniðgengu fööur sinn
eftir megni. Hún vissi aö hann tók
eftir þessu og aö honum sárnaöi
þaö.
Henni leið heldur ekki vel.
Grunurinn, sem haföi smogiö inn
I sál hennar og hún reyndi aö
dylja, svo þaö eyöileggöi ekki
þessar fáu samverustundir
þeirra, greip hana nú I ennþá rik-
ari mæli: Hún varö aö spyrja
hann. Hún þoldi þetta ekki lengur.
Hún sópaöi saman brauömolun-
um á boröinu, eins og viöutan og
áöur en varöi var 'hún búin aö
mynda stafinn L. Hún greip and-
ánn á lofti.
— Feröu stundum út — einn?
Eöa fariö þiö fleiri saman? Þú og
starfsfélagar þinir? Stein Fosse
og þessi... Lisbet?
— Stundum fer ég einn, svaraði
hann og þaö var ekki nokkur tor-
tryggni I rödd han. — En þaö er aö
sjálfsögöu skemmtilegra aÓ hafa
einhvern félagsskap. Unnusti Lis-
beth er lengst uppi i noröurland-
inu, svo þaö kemur fyrir, aö viö
föruni út saman.
Bernt tók andlit hennar i báöa
lófa sina og varir hans svöruöu
öllum spurningunum, sem höföu
kvaliö hana.
— Ó. Brit, ég sakna ykkar svo
hræöilega, bæöi þln og barnanna.
Hvaö eigum viö aö gera?
— Ég veit þaö ekki, muldraöi
hún svo lágt aö þaö heyröist varla
gegnum tónlistina frá útvarpinu.
Þaö var Mozart... Föl vetrarsólin
hvarf á bak viö ský.
— Ertu ekki farin aö kunna
betur við þig? spuröi Eva ill-
kvittnislega, nokkrum vikum slö-
ar. — Ole sagöi um daginn, að þú
værir orðin miklu frjálsari I
framkomu og sjálfstæöari. Þaö
voru aö sjálfsögöu gullhamrar af
hans hálfu...
Já, það gat veriö gott, aö hún
var eitthvaö meira en bara kona
Bernts. Hún haföi komist aö
þeirri niöurstööu, aö enginn
græddi á þvi, aö hún lokaöi sig
inni. Ef Bernt fannst hann geta
gert þaö, þá var ekkert sjálfsagð-
ara en aö hún reyndi að drepa
timann llka. Þaö haföi reyndar
byrjaö meö þvi aö Eva og Ole
höföu boöiö henni heim til sin I
eitthvert samkvæmi. Hún tók
boöinu, eiginlega I þrjósku og. svo
rak hvert samkvæmið annaö...
ALLTAF
EITTHVAÐ NÝTT
HÚSGAGNAÚRVAL Á 2 HÆÐUM
Húsgagnaverzlun Reykjavíkur h.f.
Brautarholti 2,
er rétt við Hlemmtorg
Nýjar gerðir af sófasettum
Mikið úrval
Staðgreiðsluafslúttur eða
góðir greiðsluskilmólar
®Húsgagnaversltin
Reykjavíkur hf.
o
BRAUTARHOLTI 2 SÍMI 11(40
43. TBL. VIKAN 29