Vikan - 23.10.1975, Blaðsíða 32

óskaði þess svo innilega, að segja
honum hvernig henni leið og hann
hefði getað hjálpað henni...
I næstum barnalegri þrjósku
fór hún I mjög fleginn kjói og mál-
aði sig af gaumgæfni.
— Ó, hvaö það er góð lykt af
þér, mamma, sagði Erik og and-
aöi að sér ilminum af rándýru
ilmvatni, sem Bernt haföi gefið
henni i jólagjöf.
— Gefðu honum hóstasaft, aöur
en hann sofnar, sagði hún viö
Lotte. — Og vertu nú ekki of lengi
á fótum!
Henni fannst sjálfri að hún væri
bæði sparsöm og hyggin, þegar
hún fór i strætisvagni til bæjarins.
Þaö var ágætis veður og hún haföi
greitt mikið fyrir hárgreiðsluna,
svo henni fannst hún ekki hafa
ráð á að taka leigubil. Þegar hún
heyrði mikið skvaldur i gestun-
um, áður en dyrnar opnuðust, sa
hún eftir að hafa látiö freistast.
Þaö yrði mikið dansað og drukkið
þarna þetta kv.öld og margt fólk.
sem hún þekkti ekki.
En hún skemmti sér konung-
lega. Þaö var einhver örvænting I
gleöi hennar og hún tók brosandi
við öllum gullhömrum, sem henni
fundust i raun og veru mjög
heimskulegir.
— Hvar geymir þú eiginmann-
inn? spurði borðherrann hennar
og þrýsti henni óþarflega fast að
sér i dansinum. — Hvernig þorir
hann að láta svona fallega konu
vera eina?
Hún brosti til hans og svaraði
eitthvað út I hött. Meðan hún
gerði ekki neitt, sem hún þyrfti að
iðrast eftir, gat hún látið það eftir
sér að njóta kvöldsins, taka bros-
andi á móti gullhömrunum og
flirulegum augngotum herranna.
Ég hefi sennilega verið nokkuð
gálaus, hugsaði hún, þegar hún ók
heim i leigubil. Henni fannst það
dálitið óþægileg tilhugsun. En svo
teygði hún sig ánægjulega og
brosti með sjálfri sér.
Hún hafði skemmt sér ljómandi
vel, hún myndi lifa lengi á þessu
kvöldi... Hún ætlaði að hreiðra vel
um sig i sófakróknum, þegar hún
kæmi heim og setja eitthvað
skemmtilegt á fóninn. Klukkan
var ekki nema eitt og hún var feg-
in, að hún skyldi vera svo skyn-
söm, að fara svona snemma
heim.
Það var ljós um allt húsið, þeg-
ar hún kom heim. En hvað þetta
var lfkt Lotte! hugsaði hún, svo-
litiö gröm. En svo yfirvann hún
gremjuna og ákvað að nefna það
ekki á nafn. Hvaða máli skipti
það svo sem? Hún raulaði fýrir
munni sér, þegar hún stakk lykl-
inum i skráargatið og oþnaöi
dyrnar.
Það var grátbólgin Lotte, sem
kom hlaupandi niður stigann. Brit
starfði undrandi á hana.
— En elskan min, hvað hefur
komið fyrir? Voruð þið myrkfæl-
in?
— Ó, mamma, það er Erik!
Lotte var náföi og tárin runnu
niður kinnar hennar, kannski
vegna þess að henni létti svo viö
að sjá móður sina, svo hún væri
ekki ein lengur.
— Hann er svo veikur! Ég
reyndi aö hringja til þin, en...
Brit var komin hálfa leið upp
stigann, áður en hún vissi af.
Það logaði á litla náttlampan-
um. sem kastaði fölu skini yfir
Erik Varir hans voru orönar blá-
ar og það var engu likara en að
hann væri glær i framan. Það
korraði i honum, þegar hann var
að reyná að ná andanum og þaö
var ógnvekjandi i næturþögninni.
Brit nam staðar I dyragættinni,
lömuð af ótta. Það tók hana
nokkrar sekúndur að jafna sig
eftir fyrstu áhrifin.
— Lotte, hlauptu niður i baðher-
bergiö og skrúfaðu frá heitu krön-
unum, bæöi i handlauginni og
baðkerinu. Vertu ekki að spyrja,
flýttu þér!
Hún lyfti Erik upp úr rúminu og
vonaði innilega að hún hrasaði
ekki i stiganum. Það hvein i lung-
um barnsins og vesalingurinn litli
varð að berjast fyrir hverju and-
artaki.
— Hvað er að Erik, mamma?
spurði Lotte. Brit grillti aðeins i
hana gegnum gufuna I baðher-
berginu. Svo fór hann að hósta
með skelfilegum erfiðleikum og
svo var eins og hann næði ekki
andanum...
— Við höldum honum yfir guf-
unni, — hjálpaðu mér, elskan!
Brit varð að tala hátt, til að
yfirgnæfa hásan grát drengsins.
Hún fann strax að honum létti
töluvert, en samt ekki nægilega
og henni varð ljóst, að hún varö
aö fá hjálp.
— Þú verður að lita eftir honum
andartak, Lotte, meðan ég hringi
á sjúkrabil. Hann verður að kom-
ast á sjúkrahús strax.
— En mamma, það er tilgangs-
laust aö hringja... ég er búin aö
reyna þaö I allt kvöld...
Brit fannst dauðaþögnin I sim-
anum, vera hótun gagnvart sér og
hún fleygði frá sér heyrnartólinu.
Það var eftir öðru, að siminn
skyldi einmitt vera bilaður núna,
þegar um llf var að tefla. Ef Erik
dæi I höndunum á henni... Það
kom fyrir að börn köfnuöu. Það
vissi hún af fyrri reynslu, þegar
þau Bernt höfðu þurft að aka með
Erik til sjúkrahússins i dauðans
ofboði fyrir löngu siðan. En hann
hafði ekki orðiö svona veikur slð-
an og hún var næstum búin að
gleyma hve hræðilegt það var. Nú
lagðist óttinn að henni eins og
mara. Nágrannarnir, — hún hlaut
að geta hringt þaðan! Þorði hún
að láta Lotte vera eina með
drenginn á meðan hún reyndi að
vekja fólkið i næsta húsi?
Hún átti raunar ekki á öðru völ.
Bernt var með bilinn I Oslo. Hún
hefði heldur ekki getað ekið sjálf,
þvi að hún varð aö halda á barn-
inu og svo hafði hún llka drukkið
dálitið um kvöldiö og var alltof
taugaóstyrk til að aka...
— Þú verður að reyna að lita
eftir honum, Lotte, meðan ég fer
til nágrannanna til að hringja.
Fljótt, fljótt, hún þaut út og nið-
ur tröppurnar! Hellulagður gang-
stigurinn i garðinum var háll af
bleytu, svo hún þorði ekki að
hlaupa svo hratt sem hún vildi.
Þegar hún kom út um hliðið, sá
hún billjós framundan... Þegar
billinn nálgaðist, veifaði hún á-
kaft. Hún gat greint mann við
stýrið. Það tók ekki margar
sekúndur að gera honum skiljan-
legt, hvað.um var aö vera.
— Ég skal aka með yður strax
til sjúkrahússins, sagði röddin I
bflnum. — Sækið drenginn, svo
flýtum við okkur með hann.
Hún hljóp inn aftur. Hún þoröi
ekki að klæða Erik, svo hún vaföi
hann inn i teppi og flýtti sér meö
hann út.
— Lotte, ég er búin að ná i bil.
Þú verður að reyna að vera róleg,
á meðan ég er I burtu. Ég kem svo
fljótt sem mér er unnt.
Lotte hjálpaöi henni að vefja
vel utan um drenginn. Hi-nn ó-
þekkti björgunarmaöur stóð og
beið meö opnar bildyrnar, þegar
hún kom út. A næsta augnabliki
voru þau á hraðri ferð til sjúkra-
hússins.
Erik hóstaöi. Hóstinn var hás
og erfiður. Það var eins og hann
næði ekki andanum og hreyfði sig
órólega I örmum hennar. Brit
starði hljóð á hann. Hún fann van-
mátt sinn og henni fannst brjóst
sitt vera að springa.
— Þetta er dálítið óhugnanlegt,
sagöi maöurinn I framsætinu
áhyggjufulíurT— En við erum al-
veg aö koma.
Hvítklædda hjúkrunarkonan,
sem tók á móti þeim, fór sér
hvergi óðslega. Hún var svo sein-
lát, að Brit þoldi það varla. Hjálp-
ið mér, hjálpið honum! hugsaöi
Brit I angist sinni, meðan hún var
að segja konunni nafn sitt og
heimilisfang.
— Ég held að þetta sé svona
slæm barkabólga, hann fékk einu
sinni svona kast fyrir nokkrum
árum, sagöi hún og stóð sjálf á
öndinni.
Hjúkrunarkonan tók fram
spjaldskrárkort. — Já, ég sé það
hérna, sagði hún. Við skulum
heyra hvað læknirinn segir. Þér
getiö sest þarna inn til mannsins
yðar og beðið.
Framhald I næsta blaöi
Hérer
það allt-
prjónarnir, karfan og
DRALON-EABt' DRALON-SFORÍ
GRETTIS-GARN ClOOZ.ulD
GRILON-GARN GRILON-MERINO
C.EI II \ AKUIUAR