Vikan - 06.11.1975, Blaðsíða 16

Það var heitt inni á skrifstof-
unni. Gegnum opinn gluggann
heyrði hún, að börn léku sér og
hlógu í garðinum handan við
hornið.
Lögregluforinginn þurrkaði sér
um ennið með köflóttum vasaklút
og horfði út um gluggann. ödu
fannst, að hann væri hættur að
hlusta á hana og leitaði að ein-
hverri ástæðu til að losna við
hana.
— Ég skil þetta ekki almenni-
lega, sagði hann. — llvað koma
líflínur í lófanum þessu við?
ilann brosti lítið eitt, og það var
eins og hann yrði aö halda niðri
í sér hlátrinum.
Ln hann hló ekki. Eins og st'ð-
ast og alltaf áður byði hann henni
kaffi, yrði vingjarnlegur og rifj-
aði upp, hvernig slysið vildi til.
Ada fann lárin brjótast fram,
út í augnkrókana og hrvnja niður
kinnarnar. I lún þurrkaöi þau
burtu með krepptum hnefa.
— Lað er ekki rétt að byrgja
þau inni, sagði lögregluforinginn.
— Gráttu bara.
Nú endurtæki hann allt eins
og alltaf áðttr.
— 1 leyrið þér, frú Berge, mér
er ekkert um að vera að ýfa upp
sárin, en mér þætti betra, að þér
gerðttð yöur Ijóst, að þetta var
slvs.
I’að var eins og oröin stæðu
kyrr í loftinu.
Ilún gat varla fylgst með.
skynjaði einungis, að hann talaði
rólega eins og hann flytti skýrslu.
Skýrslu um, hvernig Erna frænka
hennar hafði gengið niður að
tjörninni um morguninn til þess
að synda.
Með lokuðtim augum sá Ada
ijörnina fyrir sér, hvítar og gular
vatnaliljurnar. brvggjuna, sem
dúaði lítils háttar, eins og Erna
hefði rétt nýstungið sér af henni.
En þegar Ada kom niðttr að
tjörninni, hafði Erna verið dáin
í hálfa klukkustund, og hún lá
ekki á brvggjunni þeirra. TTinum
megin við tjörnina, á brvggju
leirkerasmiðsins, lá Erna, og Einar
ITansen getði á henni lífgunar-
tilraunir. Eva Ilansen hafði hlaup-
ið að hringja eftir lækninum.
Nú hevrði hún lögregluforingj-
ann segja frá því, að Einar Han-
sen leirkerasmiður og kona hans
hefðu gengið niður að tjörninni
um morguninn til þess að fá sér
sundsprett. — Pau hevrðu nevð-
aróp, sagði lögregluforinginn. —
og Eva Hansen þóttist sjá ein-
hverja hreyfingu milli varnalilj-
anna, en fjarlægðin var mikil —
fimmtíu og tveir metrar.
Hansen stökk upp í bátinn og
kona hans sömuleiðis. Pegar þau
komu að vatnaliljunum, komu
loftbólur upp á yfirborðið, og
vatnið var mjög gruggugt.
Loftbólur, hugsaði Ada. Já,
hún hafði líka séð loftbólur við
bryggjuna.
Hansen stakk sér til sunds,
þótt það væri lífshættulegt, og
nokkrar mínútur liðu, áður en
honum tókst að ná taki á Ernu.
Nú kom lögregluforinginn að
lífgunartilraununum. Svo þagnaði
hann.
— Já, þér komuð sjálfar niður