Vikan - 06.11.1975, Blaðsíða 17

Smásaga eftir Vigdis Stokkelien
að bryggjunni, frú Berge, og fóruð
með henni í sjúkrabílnum.
— Já, hvíslaði Ada.
— Hvað um bolla af kaffi?
spurði hann og stóð upp.
— Nei, takk. Ekki í dag.
Hún stóð einnig á fætur.
— Skiljið þér nú^að þetta var
slys, frú Berge?
Ada opnaði munninn til þess
að segja frá líflínunum í lófanum
og undarlegri hegðun Ernu kvöld-
ið áður en hún dó.
— Pað er hættulegt að synda
innan um vatnaliljur, sagði lög-
regluforinginn.
— Erna hefur synt í tjörninni
síðan hún var fjögra ára, sagði
Ada. — Hún var ekki nema
fjögra ára, þegar hún kom til mín.
Foreldrar hennar létust í flug-
slysi í Englandi.
— Já, ég veit það, frú Berge . .
Hann vissi allt. Lögreglufor-
inginn var sannfærður um, að það
hefði verið slys. Samt sagði hún
það:
— Erna hefði aldrei synt innan
um vatnaliljurnar. Hún þekkti
tjörnina.
Lögregluforinginn svaraði ekki,
hann horfði 4 hana, og augu hans
voru full meðaumkunar.
Ada gekk hratt út, en nam
staðar fyrir utan opinn gluggann.
Hún heyrði röddina greinilega út
um hann:
— Veslings konan, hún er kol-
brjáluð. Hugsaðu þér — líflínur
og galdrar. Pað var lögreglufor-
inginn, sem talaði.
Kanski var þetta líka svona.
Hún sá Ernu fyrir sér allan tím-
ann. Erna, sem hljóp um engið,
Erna með hendurnar fullar af
blómum.
Og hún sá Ernu leiða Alf, þenn-
an strák, sem hún hafði aldrei
getað fellt sig við. Hún sá líka
Ernu,,1- i,Alf og IGuri, vinkonu
hennar, niðri við baðbryggjuna.
Heyrði þau ræða saman í ákafa
um garðyrkju.
Guri sagði alltaf: — Ef við
ræktuðum hér myrtusvið, yrði hér
eins og í aldingarðinum Eden.
Erna hló og svaraði: — Pví yrði
Ada frænka hrifin af. Veistu ekki,
að hér er nú þegar aldingarðurinn
Eden með moltuberjum?
Á næturnar var það önnur Erna,
sem hún minntist, frænkan eins
og hún hafði litið út vikuna fvrir
slysið. Andlitið var náhvítt undir
sólbrúnkunni, og jbláir baugar
voru undir augunum.
Ada hafði ekki viljað spilla
ágætri vináttu þeirra með því að
þráspyrja hana. Erna hafði alltaf
komið til hennar með vandamál
sín, og alltaf að fyrra bragði.
Síðasta kvöldið — sem Ada
vildi helst ekki hugsa um — kom
Ema ekki heim fyrr en almyrkt
var orðið. Ada hafði setið á stóru
veröndinni með útsýni yfir tjörn-
ina.
Andlit Ernu var náhvítt, og
augu hennar voru myrk.
— Er eitthvað að? hafði Ada
spurt.
— Ekkert svaraði Erna, — mér
er bara svo kalt. Má ég fá mér
konjakslögg úr skápnum?
ödu hafði brugðið svolítið við.
Erna drakk ekki áfengi nema
stöku sinnum og þá mjög lítið.
— Pað máttu auðvitað, hafði
hún svarað.
Frænkan kom út á veröndina
og hélt á stóru konjaksglasinu með
báðum höndum, og Ada sá, að
glasið skalf svolítið. Svo horfði
Erna út yfir gróskumikinn garð-
inn, í átt til tjarnarinnar, hrollur
fór um hana, eins og hún sæi
eitthvað óhugnanlegt þar.
En allt var eins og venjulega.
Tunglið var í fyllingu. Hvítu
vatnaliljurnar á tjörninni voru
eins og sjálflýsandi, og sefið kast-
aði skuggum langt út á tjörnir i.
— Hér er stórkostlegt, sagði
Erna.
— Þegar þú giftir þig, flytur
gamla frænka þín í burtu.
— Ég gifti mig aldrei, svaraði
Erna. Hún stóð snöggt upp og
sótti sér aftur í glasið.
Ödu fannst eitthvað alvarlegt
vera að. Eitt andartak var hún
að því komin að spyrja: — Ertu
hætt að vera með Alf? En svo
áttaði hún sig á því, að hún gæri
ekki leynt því, að hún yrði því
fegin. Rödd hennar yrði glaðleg.
— Frænka, veist þú nokkuð
um líflínur?
— Um hvað þá? spurði Ada.
— Líflínur, svaraði Erna og
hló uppgerðarhlatri. — Pú veist,
þetta, sem er í lófanum á okkur.
— Ég trúi ekki á spádóma,
svaraði Ada. En hún hafði ekki
spurt: — Hver spáði fyrir þér?
Ekki einu sinni, þegar Erna hvísl-
aði lágt:
— Pær eru slitnar — efst í
lófanum. Hún virtist taka þessu
alvarlega.
— Sjáðu, frænka. Ema sýndi
henni lófana á sér, en það var
dimmt á veröndinni, svo að Ada
sá bara tvo hvíta lófa. Allt í einu
hljóp frænkan upp stigann til
herbergis síns.
Ada áttaði sig allt í einu á því
að hún stóð enn fyrir utan lög-
reglustöðina. Henni leið illa, var
heitt, og hún var þyrst. Hún fann
til um allan líkamann, eins og
eitthvað þrengdi sér frá hjartanu
fram í handleggina og niður í
fæturna.
— Sorgin getur haft svo marg-
vísleg áhrif, sagði læknirinn, þeg-
ar hún leitaði til hans. —- Þú ert
slæm á taugum, kæra Ada.
ödu svimaði, þegar hún gckk
að bílnum. Hann stóð úti á sól-
bakaðri götunni. Sársaukinn jókst,
en hún leit ekki við, þegar hún
fór framhjá læknisstofunni.
Sögurnar eru fljótar að berast
í fámennu samfélagi, og fólk var
farið að segja sín á milli, að hún
væri í þann veginn að missa vitið.
Eitthvað, eitthvað, sem hafði
vakið furðu hennar, þegar Erna
drukknaði, sótti á hana. Hiín gerði
sér ekki ljóst, hvað það var. Svo
var hún víst komin með snert af
æðakölkun, enda orðin sjötug.
Undanfarið höfðu minningarnar
sótt á hana eins og kvikmynd,
sem er sýnd allt of hratt.
Árin um víða veröld með ensk-
• norskum manni sínum. Tíu ár í
austurlöndum, þar sem hann var
yfirlæknir á sjúkrahúsi. Pau eign-
uðust engin börn, og þegar hann
dó, hafði hún verið óhuggandi.
Sama ár kom Erna allt í einu inn
í líf hennar og gaf því nýja þýð-
ingu. Pær fluttu til bernskuheim-
ilis ödu, því að hún vildi, að
barnið ælist upp í öryggi.
Aftur fékk hún verkjakast og
þótti það næstum óbærilegt.
Heima varð hún að fá sér glas
af konjaki, tæmdi það í einum
teig og hellti það aftur fullt. Síð-
asta kvöldið rann gegnum vitund
hennar. Hvernig frænka hennar
hafði setið dauðhrædd á verönd-
inni, og hún hafði ekki spurt
neins, vildi ekki vera uppáþrengj-
andi. Petta kvöld hefði hún ekki
átt að bíða fulíviss þess, að Erna
myndi leita til sín, þegar hún
þyrfti þess með.
45.TBL. VIKAN 17