Vikan - 06.11.1975, Blaðsíða 20

Hún strauk enni hans. „Ég
veit, elskan mín,“ sagði hún
blíðlega. „Ef það væri bara
einhver staður, sem við gæt-
um farið til, einhver staður,
þar sem enginn gæti fundið
okkur uns Ilena kemur aft-
ur.“
Hann sneri höfðinu skyndi-
lega og leit upp til hennar.
Spennan var að hverfa tír
andliti hans, og hann var tek-
inn að brosa. „Þarna komstu
með það!“ hrópaði hann.
„Hvers vegna datt mér það
ekki í hug? Ég veit einmitt
um slíkan stað. Þar dettur
þeim aldrei í hug að Jeita að
okkur!“
Hún brosti niður til hans.
Ylur tók að breiðast út um
líkama hennar allan. Sá tími
væri rétt í þann mund að
renna upp, hugsaði hún
hreykin, að hann kæmist að
því hversu ómissandi hún
væri honum.
Leynilögreglumaðurinn Mc
Gowan leit á klukkuna. Hún
var næstum orðin ellefu. Það
var enn klukkustund þar til
hann yrði leystur af verðin-
um. Hann stappaði niður
fótunum í köldu næturloft-
inu. Þetta var hið eina Ieið-
inlega við starfið. Hann
hafði beðið fyrir utan hótel-
ið frá því klukkan fjögur um
daginn.
Og þó var það samt ekki
sem verst. Þeir þurftu ekki
að reyna að vera ósýnilegir
nú eins og oft áður. Þetta
var einn aðal bfandarinn í
starfinu. í sjónvarpinu elti
einn spæjari þann grunaða al-
veg inn í svefnherbergið, og
upp um hann komst aldrei.
Það reyndist örlítið frábrugð-
ið í raun. Kapteinninn var
með sex menn til að hafa
Winther
vinsælustu og bestu þríhjólin
gætur á þessum. Það var einn
maður við hverjar dyr þessa
stóra hótels og tveir menn í
bíl, sem hringsólaði stöðugt
t kring um það til þess að
halda sambandi og rétta
hjálparhönd ef þörf krefði.
Bíllinn hafði rétt í þessu
verið að beygja úr augsýn
fyrir hornið á Lexington þeg-
ar hann leit aftur á hótel-
dvrnar og sá þau koma út.
Stúlkan hélt á lítilli ferða-
tösku í hendinni, maðurinn
leit í flýti upp og niður göt-
una og tók í hendina á henni
um leið og hann afþakkaði
leigubíl með bendingu. Þau
gengu hratt í áttina að Lex-
ington.
McGowan hélt í humátt á
eftir þeim. Það var naumast
að hann var heppinn að þau
skvldu einmitt velja þennan
tíma til að stinga sér í burtu.
Nú kæmist hann ekki heim
fyrr en klukkan sex um morg-
uninn.
Þau gengu yfir götuna á
horninu og héldu upp fimm-
tugasta og fyrsta stræti. Hann
gekk stutt á eftir þeim og sá
manninn líta um öxl. Hann
reyndi ekki að dyljast. Hann
þurfti þess ekki við þetta
verkefni. Þau beygðu fyrir '
horn og gengu niður tröppur,
sem lágu að neðanjarðar-
brautarstöð.
Hann hljóp nú af stað og
kom að tröppunum rétt í því
að hljóðið frá lestinni, sem
var að renna upp að brautar-
pallinum barst eyrum hans.
Hann tók tvær tröppur í
einu niður. Kapteinninn yrði
ekkert hrifinn ef hann missti
af þeim.
Hann sá skugga út undan
sér og hann þaut fyrir horn-
20 VIKAN 45. TBL.