Vikan - 20.11.1975, Blaðsíða 8

séð og auðvitað álitið, að allt væri í
lagi. En þegar hann kemur að
blindbeygjunni, þá sér hann aldr-
aðan ítala, þar sem hann var að
rölta yfir veginn í rólegheitum.
Kappanum bregður svo við, að
hann fer beint inn í næsta grjót-
garð með allan sinn hraða, skemmir
grjótgarðinn og lætur lifið á stund-
inni. Og þar stóð bíllinn, þegar
næsti bíll kom fyrir beygjuna. Og
næsti. Og næsti. Og næsti. Þang-
að til bílkássan sást fyrir hornið
og menn fóru að átta sig á, að ekki
væri allt með felldu. Sjálfur hefði
ég keyrt með um 200 km. hraða
fyrir þetta sama horn, nokkrum
augnablikum síðar, ef bretinn hefði
ekki sett gat á afturdekkið hjá mér
með mestu prúðmennsku. í þessu
slysi fórust 3 menn, þar af 2 úr
mínum flokki. Það var hroðalegt...
— Ekki hefur þú alltaf sloppið
svona vel?
— Nei, ekki var það nú alltaf
svona þægilcgt fyrir mig. Einu
sinni var ég í kappakstri í Portúgal
og ætlaði í bíræfni að taka fram úr
tveim bílum í einu, með því að
nota kjalsogið til að fara fram úr
þeim svipað og ég hefi sagt þér
áður. Oft er þetta hægt, en varla
þegar um tvo bíla er að ræða...
...Á milli. lífvarðanna gekk inn
ítalinn með sólgleraugu og hafði
stóran pakka í hendi.
Réttingaverkstœði athugið
Getum útvegað með stuttum fyrirvara hina fjölhœfu
réttingatjakka og réttingatœki frá Guy-Chart í
Kanada fyrir allar stœrðir ökutœkja og verkstœða
Sýningartœki og nánari upplýsingar á staðnum
Súðarvogi 36, simi 35051 og 85040
Bílasmiðjan Kyndill, Kvöldsími; 75215
Mér tókst þetta heldur ekki. Það er
að segja, ég tók fram úr bxlunum
báðum, en þegar ég var búinn
að því, vorum við komnir svo
nálægt einni beygjunni, að ég náði
henni ekki á þeim hraða, sem ég var
á. í kringum brautina var einfaldur
tlgulsteinaveggur, og bíllinn æddi
á hann hvað sem ég gerði, og sam-
eiginlega settum við stórt gat á
vegginn, og svo stoppaði ég hinum
megin, eins og maður sér stundum I
teiknimyndum.
Ég hélt áfram:
— Einhvern tlma minnir mig
ég hafi heyrt, að illa hafi farið...?
— Já, það var I Danmörku,
rétt fyrir utan Kaupmannahöfn.
Ég var þá auðvitað á fullum hraða
og ætlaði að fara að hemla, þegar
komið var að einni beygjunni,
þegar hvellsprakk á öðru afturhjóli.
Brautin var eins og geysistór skál,
með moldarveggjum að utan, þökt-
um torfi. Veggirnir hölluðust að-
eins útávið. Ég missti alveg vald á
bílnum, og brenndi beint á moldar-
barðið. Blllinn stakkst á kaf inn I
barðið, endasteyptist síðan hvað
eftir annað og fór I flikk-flökkum
meðfram barðinu. Þetta var áður
en öryggisbelti voru lögboðin I
kappakstursbllum. Það var álitið
þá að öryggisbelti væru alls ekki
svo örugg — heldur væri betra að
losna við bílinn sem fyrst. Ég
hélt mér eins og um lífið væri að
tefla, en allt kom fyrir ekki. Ég kast-
aðist út úr bílnum með stýri og allt
saman I höndunum.
— Varstu mikið beyglaður eftir
byltuna?
Það voru brotin nokkur rifbein,
og svo fór viðbeinið. Nóg til þess
að ég varð að hvíla mig nokkra
stund á eftir.
— En segðu mér, hvernig fékkstu
þessa dellu upphaflega?
— Ætli ég hafi bara ekki verið
fæddur með þessum ósköpum til að
byrja með. Svo skoðaði ég og las I
blöðum um kappakstur og annað
fjör, og eftir að ég komst til vits og
ára, búinn að fá mln akstursrétt-
indi o.s.frv., fór ég að hugsa um
hvernig hægt væri að komast I slíkar
keppnir. Ég sá einhvers staðar
auglýsingu um kappakstursskóla I
Bretlandi, og dreif mig þangað.
Þar var manni kennt ýmislegt, sem
að kappakstursbílum og kappakstri
laut. Skólinn hafði slna eigin bíla,
að vlsu nokkuð komna til ára sinna,
en þar fékk ég mína fyrstu skólun.
Þá sá ég, að vita tilgangslaust væri
að reyna að komast I slíka keppni,
nema eiga keppnisbifreið sjálfur, og
þegar ég frétti af, að einn sllkur
væri til sölu fyrir viðráðanlegt verð,
þá skellti ég mér á hann.
— Að vlsu var hann á nafni
skólans, og ég fékk hann geymdan
hjá fyrirtæki, sem gerði við og leigði
út slíka blla. Öðru hvoru var