Vikan - 11.12.1975, Blaðsíða 35

lagi. Að hennar mati eyðilagði
þetta allt saman. Fegurðasmekkur
þessa tíma heimtaði, að kinnar væru
rjóðar sem rósir, og Marianne fyrir-
varð sig vegna þessa tataralega hör-
undslitar. Jafnvel óaðfinnanlegar
hendur hennar og þétt silkimjúkt
hárið, sem náði niður fyrir mitti,
gat ekki fengið hana til þess að
sætta sig við þetta. Marianne Iíkt-
ist föður stnum. Móðir hennar hafði
verið ljós yfirlitum, en hinir ríkj-
JULIETTE
BENZONI
andi eiginleikar komu úr Auverg-
neættinni og minntu dálítið á Mára-
riddarana úr liði Abd-ar-Rhaman,
sem höfðu blandast ætt hennar frá
Flórens. Hið ljósa breska yfirbragð
Anne Seltons hafði með öllu kaf-
færst.
Marianne var niðurbeygð, er henni
•varð hugsað til augna Ivy St. Albans,
sem voru full af þrá. Hún reyndi
að vinna aftur sjálfstraust sitt við
þá tilhugsun, að Francis hefði valið
hana, beðið um hönd hennar, og
það hlaut án efa að þýða, að honum
geðjaðist vel að henni. En samt hafði
hann aldrei sagst elska hana, ekki
einu sinrii reynt að leita á hana.
Sannleikurinn var auðvitað sá, að til
þess hafði gefist lítill tími. Þetta
hafði allt saman gerst með svo snögg-
um hætti. Engu að síður skalf
Marianne við tilhugsunina um nótt-
ina, sem var framundan, rétt eins og
hún stæði við landamæri óþekkts
lands, þar sem biðu hennar ótal
gildrur. Þær bækur, sem hún hafði
yndi af að lesa, voru venjulega
fremur fáorðar um það, sem gerðist
á brúðkaupsnóttina. Því var oftast
lýst þannig, að hin unga brúður
birtist eftir á, roðnaði lítið eitt og var
hæversk og niðurlút. Undantekning-
arlaust var um að ræða einhverja
innri glóð, sem Marianne var I augna-
blikinu í vandræðum með að útskýra.
Hún snéri sér frá speglinum og
brosti til frú Jenkins, sem hafði al-
gjörlega neitað nokkrum öðrum að
annast um ,,barn” hennar við þetta
hátíðlega tækifæri. Hún var nú I
óða önn að taka úpp hinar dreifðu
flíkur, en endurgalt bros hennar.
,,Þér lítið yndislega út ungfrú
Marianne,” sagði hún hughreyst-
andi, ,,og þetta verður allt í lagi.
Verið því ekki svona niðurdregin.”
,,Ég er ekki niðurdregin, Jenkins...
aðeins taugaóstyrk. Veistu, hvort
herramennirnir eru staðnir upp frá
borðum?”
, ,Ég skal gæta að því.
Frú Jenkins fór út með fullt
fangið af knipplingum og undir-
pilsum, en Marianne gekk annars
hugar yfir að glugganum. Nóttin
var enn dimm, og á himninum var
enga stjörnu að sjá. Þokuslæðingur
vatt sig eins og vofa yfir garðinum.
Ekkert var sjáanlegt, en Marianne
þurfti ekki augu til þess að sjá fyrir
hugskotssjónum sínum vlðáttumiklu,
sökkgrænu grasflötina, sem haustið
hafði ekki enn náð að varpa fölva
slnum á. Hún vissi, að hún endaði
I dálítilli fjarlægð, en þar tóku við
stór, skuggasæl og aldagömul eikar-
tré. Þar fyrir handan lágu kyrr-
látar hæðir og þéttvaxnir skógar
Devonshire, þar sem hún gæti þeyst
áfram dögum saman að elta uppi ref
eða dádýr. Þetta var sá tlmi árs,
sem Marianne elskaði hvað mest.
Vetur fór I hönd, og á morgnana
var þoka, en á kvöldin var setið við
arineldinn og ristaðar kastaníuhnet-
ur. Seinna var svo rennt á skautum
eftir ísilögðum tjörnum á æsandi
hraða framhjá frostsilfruðum reyr-
bcðum. Allt þetta hafði verið
einföld gleði æsku hennar. Marianne
hafði aldrei gert sér grein fyrir þvl
fyrr en I kvöld, hversu mjög hún elsk-
aði þetta gamla hús og landareign-
ina og ensku sveitina, rauða moldina
og bylgjandi hæðardrög, sem höfðu
umlukt hana, munaðarleysingjann,
mjúkum örmum. Er hún nú stóð
á þröskuldi þeirrar nætur, er hún
myndi gefa sjálfa sig Francis á vald
óskaði hún þcss, að hún gæti enn
einu sinni hlaupið út I skógana,
vegna þess að trén þar virtust búa
yfir óræðu afli, sem hratt frá henni
kvíða og ótta. Og einmitt á þessu
augnabliki vissi hún, að hún var
óendanlega hrædd, hrædd við að
valda honum vonbrigðum, eða að
honum fyndist hún óbrotin og
heimsk. Ef aðeins hann hefði tekið
hana I faðm sér einu sinni, bara
einu sinni. Ef hann hefði aðeins
hvíslað einhverjum ástarorðum I eyra
hennar til þess að auka á sjálfstraust
hennar, þannig að hún kæmist yfir
hæverskuna... en, nei, hann hafði
ávallt verið kurteis, jafnvel bllður.
En Marianne hafði aldrei séð þann
ástríðuofsa I augum hans, sem hún
vildi svo gjarnan vekjá með honum.
Vafalaust myndu óskir hennar rætast
I kvöld. Yfirþyrmandi bllðuatlot og
ástarorð myndu fá hana til þess að
kikna I hnjáliðunum. Nú beið hún
þarna I hitasóttarkenndri eftirvænt-
ingu, og munnur hennar var skræl-
þurr, en hendurnar Iskaldar. Áreið-
anlega hafði engin stúlka verið svo
áköf I að verða aðdáandi eiginmanns
slns og undirgefin ambátt, enda
viðurkenndi Marianne það fyrir sjálfri
sér, að það væri ekkert, sem hún
ekki fengist til þess að gera vegna
ástar hennar á Francis.
Hún var auðvitað að mestu fáfróð
um það, hvað orðin að ,,tilheyra
einhverjum” þýddu. Ellis frænka var
ekki lengur til staðar til þess að segja
henni það, jafnvel þótt gert væri ráð
fyrir þvl, að hún hefði vitað það
sjálf. Og gamla frú Jenkins gat það
áreiðanlega ekki, en hún hafði óljóst
hugboð um, að áhrifin myndu valda
algjörri umbyitingu innra með henni
og llf hennar gjörbreytast. Myndi
hún elska trén og sveitina á morgun,
ef Francis gerði það ekki llka?
Örlítið hrikt I hurðinni rauf hugs-
anir hennar. Jenkins var komin aftur,
og Marianne snéri sér snöggt við og
gekk til móts við hana.
Hérer
það a It-
prjónarnir, karfan og
Gefjunar
garnið
DRALON-EABY DRALON-SPORT
GRETTIS-GARN (1007-ulD
GRILON-GARN GRILON-MERINO
GEFJUN AKUREYRI <
50. TBL. VIKAN 35