Vikan - 18.12.1975, Blaðsíða 32

KONAN VILL KENWOOD
Smásaga eftir Vigdis Stokkelien.
Eins þótt Garbo hefði leikið Kristínu svíadrottningu á
undan henni, var hún ekki taugaóstyrk. Hún var
örugg, því að honum tókst að lokka fram allt það, sem
hún vissi ekki sjálf, að hún bjó yfir.
Tréð stóð svo nærri glugganum, að
birtan inni varð grænleit. Inn um
opinn gluggann barst moldarangan.
Þegar hún hallaði sér út um glugg-
ann, sá hún Arne ganga eftir garð-
stígnum að bílskúrnum. Hann sneri
sér ekki við til að veifa ril hennar,
heldur var eins og honum fyndist
hann aldrei ætla að komast af
stað. Nú ók hann bílnum út úr
skúrnum. Nú ók hann af stað eftir
götunni og gaf í.
Hún sá sig í svip í stóra speglinum.
Andlitið var tekið, undir augunum
voru stórir baugar, og beiskjudrættir
voru kringum munninn. Húr, leit
út fyrir að vera miklu eldri en hún
var.
Hvað henni fannst hún vera ung,
þegar hún hitti Arne fyrir fimm
árum.
Hana hafði næstum svimað af
spenningi, þegar hún fór í prófun-
ina, og það eins þótt hlutverkið
væri bara pínulítið. Hún átti að
sitja á bryggjunni og segja: Halló.
Það var allt og sumt.
Hún hafði heldur ekki búist við
því, að þessi frægi leikstjóri tæki
eftirhenni. En það gerði hann samt.
Hann tók báðum höndum um and-
lit hennar, sneri því að sér og sagði:
— Svona, lokaðu augunum, því
að þú horfir í sólina, þarna sem þú
situr á bryggjunni.
Horfir í sólina, hugsaði hún, þar
sem hún stóð í svefnherbergisdyrun-
um og hún hló hátt.
Já, hana hafði svimað af því einu
að hann veitti henni athygli, og hún
hafði verið ör af fögnuði, þegar
hann bauð henni út með sér eitt
kvöldið að lokinni upptöku. Hann
talaði um ,,næstu mynd” eins og
hann hefði þegar lokið þessari. Og
svo hallaði hann sér allt í einu fram
á borðið og horfði á hana. — Þú
átt að leika aðalhlutverkið, sagði
hann.
Hún settist framan við spegilinn,
virti fyrir sér hrukkurnar og baugana
neðan við augun, reyndi að brosa.
Hvað hún var þreytt.
Síminn hringdi niðri I stofunni, en
hún hreyfði sig ekki.
— Brostu, Lone, brostu!
Það var eins og rödd hans hefði
tekið sér bólfestu í henni. Og allt
I einu brosti hún geislandi brosi til
sjálfrar sín I speglinum, greip ósjálf-
rátt kremtúbu og fór að hreinsa
húðina.
— Brostu, Lone, brostu!
Aðalhlutverkið, stóra, stóra hlut-
verkið. Og hún vissi vel, hve hissa
fólk varð á því, að hún skyldi fá
þetta hlutverk, hún, sem alltaf hafði
verið ein af statistunum. Og hún
heyrði vinkonur sinar segja — ertu
ekki taugaóstyrk og hrædd?
En hún hafði ekki verið hrædd.
Ekki, þegar hann var hjá henni.
Eins þótt Garbo hefði leikið Krist-
inu sviadrottningu á undan henni,
var hún ekki taugaóstyrk. Llún var
örugg þvi að honum tókst að lokka
fram allt það, sem hún vissi ekki
sjálf, að hún bjó yfir.
— Gráttu, Lone, gráttu!
Og hún sat framan við spegilinn
með kremtúbuna I hendinni og grét.
Hann var kallaður galdramaður-
inn. Hann var sagður hafa gætt
sjónvarpið töfrum, sem engan hafði
grunað, að það byggi yfir.
Og hún varstjarnan.
Kristin sviadrottning, Hippa-Jenný
Anna, Kata-einmana götustúlka.
,,Þvílík túlkun”. Hann brosti,
þegar hann las gagnrýnina.
Þau fóru að búa saman, þegar
Kristin svíadrottning var frumsýnd.
Svo giftu þau sig. Hann hafði brosað
HAGSÝN HJÓN LÁTA KENWOOD VINNA ERFIÐUSTU HEIMILISSTÖRFIN
fffíenwaod
OTRULEGU
AR H
L •„ ' -r .
HEKLA HF.
Laugavegi 170—172 — Sími 21240
(jleÁilecj ióll
Happ
drætti
DAS
32 VIKAN 51.TBL.