Vikan - 16.09.1976, Blaðsíða 24
Það er einhver diöfi
í Reykjavík
Ásta: við viljum endilega
taka það fram að við
erum ekki hjón,
en sá þráláti
misskilningur
hefur verði á
kreiki.
Þegar blaðamaður hringir í þann,
sem hann hefur áhuga á að tala við,
segir hann venjulega eitthvað á
þessa leið: — Hvað segir þú um að
spjalla aðeins við mig? eða Vaerirðu
til I viðtal? eða eitthvað í þeim dúr.
Þegar ég hringdi I þau Ástu R.
Jóhannesdóttur og Hjalta J. Sveins-
son, umsjónarmenn þáttarins — Ot
og suður — í útvarpinu, byrjaði ég
einhvernveginn svona. Það hlýtur
að vera skrýtið fyrir þann, sem er
vanur að eiga viðtöl við fólk, að láta
allt í einu hafa viðtal við sig,
hugsaði ég á meðan Ásta bar
spurningu mína undir Hjalta.
Hjalti var alveg til í það og Ásta
líka, svo að við ákváðum að hittast.
Ég hitti viðmælendur mína á
mánudagsmorgni, (annað var ekki
hægt vegna annríkis þcirra) heima
hjá Hjalta í Brciðholtinu.
Ásta: Við vorum eiginlega hætt
við að tala við þig, því að okkur
finnst Vikan svo lciðinlegt blað.
Hjalti: En úr því að Vikan hefur
talað við ekki ómerkilegri mann en
sjálfan svíakonung, fannst mér allt í
lagi að tala við þig.
Ásta: Það cru líka svo ansi góðar
framhaldssögur og teiknisögur í
Vikunni.
Bæði: Við viljum endilcga taka
það fram strax I upphafi, að við
crum ekki hjón, en sá þráláti
misskilningur hefur vcrið á kreiki,
og margir hafa hringt upp í útvarp
og spurt, hvort við værum virkilega
ekki hjón.
Hjalti á sem sagt allt aðra konu
og Ásta allt annan mann.
Ásta: Þcgar ég byrjaði að vinna
við þennan þátt ásamt Hjalta urðu
margir alvcg standandi hissa á því,
að ég gift konan, ætlaði að sjá um
þátt með Hjalta, úr því að ég væri
gift öðrum manni. Margir spurðu
líka, hvar maðurinn minn væri
eiginlega og hver sæi um börnin
mín tvö og flcira álíka. Aftur á móti
var Hjalti aldrei spurður um, hvar
konan hans væri né börnin hans.
Svona er þetta alltaf, og mér er bara
meinilla við svona hugsunarhátt.
— Hvernig stóð á því, að þið
tókuð þcnnan þátt að ykkur?
Við höfum bæði unnið við
útvarpið áður og þegar maður er
einu sinni byrjaður, þá er ekki svo
auðvelt að komast frá þessu aftur.
Hjalti: Ég hef séð um lausa þætti
hjá útvarpinu. í fyrrasumar sá ég
um þáttinn — Á kvöldmálum —
og auk þess sá ég um staka þætti,
sem fjölluðu t.d. um hella og
huldufólk undir Eyjafjöllum, Kjal-
nesingasögu og Ólafs sögu Tryggva-
sonar. Þegar til stóð að hafa léttan
þátt á dagskrá í sumar, bauð ég
fram starfskrafta mína, og við Ásta
tókum þáttinn — Ut og suður — að
okkur í sameiningu. Annars leiðast
mér fastir þættir til lengdar, þeir
eru of bindandi og þreytandi.
Ásta: Minn ferill hjá útvarpinu
hófst með þættinum — Á nótum
æskunnar — sumarið 1971. Þau
Dóra Ingvadóttir og Pétur Stein-
grímsson, sem höfðu séð um
þáttinn í 7 ár, tóku sér frí, svo að við
Stefán Halldórsson blaðamaður
tókum að okkur umsjá þáttarins.
Síðan sá ég um poppþátt um skeið
en hættisíðan alveg. Byrjaði s9o enn
vorið '73 hjá útvarpinu, og var með
Popphorn í 3 ár þjtngað til ég tók að
mér — Lög unga fólksins — nú í vor.
Mér fannst það alveg nóg, en þegar
Hjalti bað mig um að sjá um þátt á
laugardögum ásamt sér, sló ég til.
Ég hef verið búsert á Hellu síðast-
liðin 2 ár, og þá skrapp ég annað
slagið 1 bæinn og tók upp nokkra
þætti í einu. Ég hefði ekki getað
bundið mig við útvarpið hvern
laugardag, nema vegna þess að ég
flutti í bæinn 1 vor.
— Hvernig stóð á því að þið
vilduð binda ykkur uppi í útvarpi
hvern einasta laugardag í sumar?
Hjalti: Við vissum ekkert, hvað
við vorum að fara út í. Þegar við
höfðum ákveðið að sjá um þáttinn í
samciningu, gerðum við drög að
dagskránni og lögðum hana fyrir
útvarpsráð, og hún var samþykkt.
En þetta var 4ra tíma dagskrá, og
við erum alla vikuna að undirbúa
HANNESÚ
einn þátt, 7 daga vikunnar frá
morgni til kvölds. Það liggurvið, að
maður liggi andvaka heilu næt-
Ásta: Hvaða bölvuð vitleysa,
alveg sef ég cins og steinn.
— Er þetta vel borgað.
Hjalti: Maður er aldrei ánægður.
Ásta: Aldrei ánægður. Þetta er
illa borgað, það er allt og sumt;
— Sumum finnst þú spyrja
frekjulega Ásta, er það rétt?
Ásta: Nei, ég spyr ekki frekju-
lega heldur ákveðið.
Hjalti: Það hefur enginn orðið
vondur út í okkur fyrir að spyrja
einhvers, sem viðkomandi hefur
ekki viljað láta koma fram, en við
vitum, að fyrir kcmur, að við
spyrjum að einhverju, sem kemur
illa við fólk, og það finnst okkur
leiðinlegt.
Ásta: Það er ekki hægt að láta
viðmælandann alveg stjórna viðtal-
inu, þá færi allt í vitleysu. Ég er á
þeirri skoðun, að það eigi ekki að
slcppa neinum við að svara því, sem
við spyrjum um. Engin spurning
ersvo slæm, að ekki sé hægt að svara
henni á einhvern hátt.
Hjalti: Mér finnst einna
skemmtilegast að leiða saman fólk,
helst einhverja, sem ekkert þekkj-
ast, og spyrja þá óundirbúið að
einhverju málefni. Þá geta orðið
líflegar og fjörugar umræður, og
margt óvænt getur komið fram.
Yfirleitt er fólk tilbúið til þess að
koma fram 1 þáttunum, en það
getur oft verið erfitt að eiga við fólk
eftir á, sérstaklega ef það vill fá að
hlusta á upptökuna^áður en útsend-
ing fer fram, til þess að ganga úr
skugga um, að það hafi nú ekki
sagt eitthvað asnalegt.
Ásta: Margir eru alveg afskaplega
hræddir við að tjá sig 1 útvarpið.
Það kom berlega í ljós, þegar við
fórum með hljónemann niður í bæ
og töluðum við vegfarendur. Fólkið
reymdi með ýmsum brögðum að
sleppa við að svara spurningum
okkar, og sumir sögðu: — Guð ég
get ekki svarað þessu, ég veit ekki,
hvað ég á að segja. Aðrir sögðu:
— Ég hef ekkert vit á þessu. Okkar
reynsla er sú, að fólk úti á landi sé
ófeimnara við að tala við okkur.
Hjalti: Við fórum einu sinni með
hljóðnemann niður í Austurstræti
24 VIKAN 38. TBL.