Vikan - 14.10.1976, Síða 20

SNMUk
FUCL-
ARANS
,,Þeir heyra ekki tjl okkar,” sagði
Bohn óþolinmóður. ,,Erum við ekki
að taka á okkur krók úr því ferðinni
er heitið til Mílanó? Hver á eigin-
lega hugmyndina að þessu?”
,,Dave.”
,,Ö-já. Hugmyndaríki áhuga-
maðurinn. Ég átti ekki von á því,
að hann væri svona slóttugur.
Komu hann og Irina með þér?”
„Nei.”
„Eru þau enn í Graz?”
„Ef ég á að segja þér eins og er,
þá veit ég ekkert hvar þau eru.”
Bohn starði á hann. „Þú kemur
manni svei mér á óvart. ’ ’
„Þetta hefur líka verið óvenju-
legur dagur. Ég hélt að þú ætlaðir
til Múnchen. Hvað um Olympíu-
leikana? Ætlaðirðu ekki að skrifa
eitthvað um þá?”
„Þeir verða ekki komnir almenni-
lega á rekspöl fyrr en eftir tíu daga.
Auk þess hélt ég að Jo þyrfti á
aðstoð að halda. Hún er öll á nálum
finnst þér ekki? Það er eitthvað sem
angrar hana. Veistu nokkuð hvað
það er?”
„Hún þarfnast hvildar. Ég ætla
að aka henni til Merano á morgun.
Þú getur fylgt á eftir á bílnum,
sem þú tókst á leigu í Salzburg.”
Bohn þagði. Annaðhvort gast
honum ekki að þeirri hugmynd að
þurfa að aka einn yfir Dólómitana
eða þá var hann að velta vöngum
yfir þessari breytingu á áætluninni.
„Það er að segja,” hélt Krieger
áfram, „ef þú kærir þig um að hitta
okkur á Hótel Bristol í Merano.
Þar ætlum við öll að hittast.”
„Jú, ég verð mættur þar. Úr því
að ég er á annað borð kominn
þetta...” Bohn yppti öxlum, brosti
og bætti svo við. „Hvemig ætli
vegurinn sé? Vonandi ekkert líkur
þeim, sem ég varð að aka í dag.”
„Nei, þar eru engir snjóskaflar,”
fullvissaði Krieger hann um og
glott. „En útsýnið er fagurt. Dóló-
mitamireru hrikalega fallegir. Veg-
urinn er góður og það er engin
hætta á að þú viilist.” Þvi er nú ver
og miður, hugsaði Krieger.
„Ég ætla að fylgja þér fast eftir.”
„Ja, það er þó skárra en að hafa
Ludvik á hælum sér.”
„Ludvik?” i
,,-Já, hann er í Lienz. Og einnig
tveir aðrir morðhundar, góðvinir
hans.” Rödd Kriegers var eins blátt
áfram eins og það, hvernig hann sló
úr pípunni sinni. Hann setti hana í
vasann, reis á fætur og leit á úrið
sitt. „Það er víst kominn hátta-
tími.’’
„Morðhundar?” sagði Bohn og
elti Krieger fram í anddyrið. „Þú
hlýtur að vera að gera að gamni
þinu.” Hann virtist áhyggjufullur
og augun voru alvarleg.
„Ég segi þér nánar frá þessu í
Merano á morgun. Annars held ég
ekki að þessir mstar eigi eftir að
angra okkur öllu lengur. Austur-
ríska lögreglan ætlar að handsama
þá hér á morgun.”
„Eru þeir þá eftirlýstir af austur-
rísku lögreglunni?”
„Já.”
Bohn leit rannsakandi á Krieger.
„Þú ert þá ekki að gera að gamni
þínu,” sagði hann loksins. Kannski
var hann að rifja upp hina óút-
skýrðu ferð Kriegers á lögreglu-
stöðina i Vín þennan sama morgun.
„Nei, síður en svo. Ég verð eitt áf
aðalvitnunum gegn þeim.”
Þeir vom nú komnir fram í and-
dyrið. Herra Kröll var genginn til
náða , en í hans stað var kominn
rindilslegur náungi, sem gætti
tösku og frakka Kriegers. „Þú sást
þá...” byrjaði Bohn.
„Já,” sagði Krieger á milli
samanherptra varanna.
Þvi næst varð stutt þögn. „Við
sjáumst' á morgun,” sagði Bohn.
„En hvenær?”
„Klukkan níu.”
„Þá er vist best að ég komi mér í
háttinn líka.” Bohn virtist útkeyrð-
ur. Hann var náfölur í framan og
þrátt fyrir hálfrökkrið þarna í
anddyrinu sást greinilega hversu
taugaóstyrkur hann var. Án þess að
bjóða góða nótt gekk hann yfir að
lyftunni.
Krieger hallaði sér upp að borðinu
á meðan maðurinn fór að sækja
Elsu. Inni i matsalnum vom holl-
endingarnir enn að drekka bjór og
drolla. Þetta kalla þeir að skemmta
sér hér i Lienz, hugsaði Krieger.
Loksins kom Elsa og hún var með
sjal bmgðið yfir herðarnar, reiðu-
búin að fara. Um leið og hann elti
hana í áttina að bakdymnum
heyrðist i skiptiborðinu. Ég vona
bara að þetta sé ekki Bohn að
hringja, hugsaði Krieger, um leið og
hann gekk út í mjótt sund. Þar var
bæði kalt og dimmt og það heyrðist
smella undan skóm Elsu í stein-
lögðu sundinu.
Herbergið var uppi á þriðju hæð.
Það var snyrtilegt, rúmfötin vom
drifhvít og Krieger hlakkaði til að
skriða undir sængina. Það heyrðist
brak í stiganum þegar Elsa fór aftur
ofan. I þessu gamla húsi var engin
leið að leyna hljóðum, hugsaði
Krieger, engin leið að laumast út
án þess að vekja alla fjölskylduna
Hér varð hann að dvelja alla
nóttina. Hann lagði töskuna var-
lega frá sér á trégólfið, slökkti
ljósið og gekk hljóðlega yfir að
glugganum og dró gluggatjöldin
frá. Hann virtist hafa heppnina með
sér. Glugginn á herberginu vissi út
að torginu. Þaðan gat hann séð
heilmikið, jafnvel meira en úr
einhverju sundi eða dimmu skoti og
enginn gat komið auga á hann.
Hversu langan tima átti hann að
ætla þeim? Kortér, hálftíma eða
klukkutíma? Hann leit í áttina að
hvíta Fíatinum. Siðan tók hann upp
pípuna, en hikaði svo. Blossi frá
eldspýtu myndi sjást utan af torg-
inu. Hann setti pípuna aftur í vasa
sinn.
Hann stóð þama þolinmóður og
handleggirnir hvíldu á gluggasyll-
unni. Hann brá yfir sig frakkanum
til þess að verjast kvöldkulinu, en
skuggi þakskeggsins sá til þess að
enginn kæmi auga á hann. Á fimm
mínútna fresti eða svo, skipti hann
um stellingar, teygði úr bakinu og
hálsinum og slakaði á fótavöðvun-
um. Ef til vill hafði hann fengið
skakkt hugboð og eftirvænting
hans því heimskuleg. Hann ætlaði
samt að bíða til klukkan hálftvö
og ganga úr skugga um þetta.
Niðri á sjálfu torginu, sem var
sumpart lýst upp af mánaskini
og sumpart af ljóskerum var iítið
sem rauf kyrrð næturinnar. Tvö
mótorhjól fóru hjá. Smáhópur af
bakpokalýð var á leið á Gasthof og
leit rannsakandi á bilana. Maður í
týrólafötum steig upp í Volks-
wagen og ók á brott. Það var allt
og sumt. Klukkan hálftvö var enga
hreyfingu að sjá á torginu. Krieger
var næstum því sofnaður og augn-
lokin sigu. Hann neri augun og
ákvað að bíða enn í tíu mínútur
eða kortér. Honum var illa við að
játa að honum hefði skjátlast.
En hann þurfti ekki að bíða nema í
fimm mínútur.
Út úr þröngri götu í nokkurri
fjarlægð komu tveir menn og þeir
gengu í áttina að bilunum. Þeir
fóru óvenju hljóðlega, léttir í spori
og ekkert bergmál heyrðist undan
lipru fótataki þeirra. Þeir voru hvor
um sig með eina litla handtösku,
ekkertannað.
Þeir voru niðurlútir og það var
engin leið að sjá framan í þá. En
svo gengu þeir framhjá ljóskeri og
rétt sem snöggvast mótti greina
háralit þeirra. Annar var dökkur en
hinn ljós. Hæðin var lika sú rétta.
Milan meðalmaður á hæð og Jan
sex fet. Þeir staðnæmdust við hvíta
Fiatinn, opnuðu hann, en skimuðu
síðan í kringum sig, fyrst yfir
torgið, en því næstu upp í gluggana
á Die Forelle. Svo stigu þeir inn.
Bíllinn var látinn í gang og því næst
bakkað út úr bílaröðinni og ekið í
vestur. Það var i áttina að ítölsku
landamærunum. Krieger andaði
léttar.
Hann stóð enn við gluggann,
vildi horfa á eftir bílnum, þar til
hann væri kominn úr augsýn. Já,
honum var örugglega ekið í vestur-
átt. En allt í einu stansaði hann við
hornið fjærst á torginu, en vélin var
enn i gangi. Maður skaust út úr
húsasundi. Hversu lengi hafði hann
beðið þar? Hann var kominn út á
gangstéttina og inn í Fíatinn, áður
en Krieger tókst að halla sér nógu
langt fram til þess að sjá hann.
Þetta gat hafa verið Ludvik. Hæðin
og vaxtarlagið benti til þess. Og
sennilega var þetta Ludvik, hugsaði
Krieger, um leið og billinn hvarf
fyrir homið. Hann var áreiðanlega
jafnófjáður í að komast út úr
Austurríki og þeir Milan og Jan.
Jæja, hugsaði hann, ég ýtti
aðeins við þeim og þeir gáfu sig.
Hann gekk frá glugganum,
kveikti ljósið og sótti koníaks-
flösku, sem lá undir rakdótinu hans
20 VIKAN' 42. TBL.