Vikan - 14.10.1976, Blaðsíða 22

ákveðið, glaðvaknaði hann. „Guten
Morgen,” var kallað við dymar.
„Mér tókst víst einum of vel upp
í gærkvöldi,” sagði hann reiðilega
og klæddi sig í slopp. öllu var
þannig til hagað, að þau kæmust
snemma af stað, þar á meðal góður
morgunverður. Þau kæmust því tii
Merano án þess að þurfa að hafa
áhyggjur vegna matar. Hann leit á
úrið sitt um leið og hann gekk fram
að dyrum. Klukkan var kortér
gengin í átta. Guði sé lof, þjónn-
inn er þá aðeins of seinn, hugsaði
hann, og þegar hann opnaði dymar
var hann í heldur betra skapi. Fyrir
aftan sig heyrði hann Irinu draga
sængina upp fyrir höfuð.
„Líttu undan sænginni áður en
þú kafnar,” sagði hann, þegar
þjónninn var kominn aftur fram
á gang. Hann fór að sinna matnum,
sem hafði verið látinn á borðið úti
við glugga. Hann leit upp, er Irina
gekk yfir til hans. Brosið hvarf
af andliti hans. „Þú ert fallegasta
konan í öllum heiminum,” sagði
hann bliðlega.
Hún horfði á hann góða stund
og það var hlýja í augnaráði hennar.
Því næst hristi hún höfuðið og hló.
„Nei, en ég er sú hamingjusam-
asta." Hún tók utan um hann og
þrýsti honum þétt upp að sér.
„David, yfirgefðu mig aldrei
framar.”
„Nei, aldrei framar,” sagði hann.
„Þeir höfðu af okkur sextán ár,
en það mun ekki endurtaka sig.”
■ Þau borðuðu morgunverð,
klæddu sig og vom tilbúin að fara
klukkan tuttugu mínútur yfir átta.
Um það leyti vom allir í óða önn að
greiða hótelreikninginn og koma sér
af stað. „Ég hringi í McCulloch
seinna,” sagði David um leið og
hann setti farangur þeirra í aftur-
sætið og hjálpaði Irinu inn í bílinn.
Aðeins þessi litla snerting handa
þeirra fékk hjarta hans til þess að
slá örar.
„Aftur? Hringdirðu ekki til hans
í gærkvöldi?”
„Jú, en ég talaði ekki við hann
sjálfan. Lét aðeins liggja fyrii-
honum skilaboð, svo að hann yrði
ekki órólegur.” David fannst hann
geta lesið hugsanir hennar og
brosti. „Það var alveg nóg,” sagði
hann. „Ég held að þú sért einum
of samviskusöm Irina. Auk þess
vildi ég ekki skilja þig of lengi
eftir eina.” Hann hló þegar hann
minntist aðkomunnar í gærkvöldi.
„Ef ég hefði ekki flýtt mér upp, þá
hefði þér skolað út úr baðherberg-
inu í froðulöðri og sennilega ofan
stigann líka. Hvað var það eigin-
lega, sem þú settir í baðkerið?”
„Hvaðeina, sem ég kom auga á,”
sagði hún og hló nú líka. „Það var
svo mikið af ókeypis sápu, sem beið
þess eins að vera notuð.” Og því
ekki það? Þetta var fyrsta heita
baðið, sem ég hafði fengið mér í
tólf daga, hugsaði hún. Og fyrsti
morgunninn, sem ég vakna án þess
að óttinn læðist aftan að mér. Ötti
og vonleysi.
„Ertu nú orðin kapitalisti í
þokkabót?” sagði hann glaðlega til
þess að reka á brott kvíðann, sem
var í þann veginn að leggja undir
sig andlit hennar. Honum tókst það
og aftur færðist bros yfir varir
hennar.
Er þau fóm í gegnum hliðið
hægði hann á sér. Hún leit um öxl
sér til þess að sjá enn einu sinni
þennan fallega, græna garð, litrík
blómin og há trén, sem stóðu
þama eins og varðmenn. „Hér var
ég hamingjusöm,” sagðu hún blíð-
lega, ,,og það mun aldrei líða mér úr
minni.”
Hann kinkaði kolli. „Hvers
vegna talarðu um þetta eins og
fortíð? Þetta er aðeins byrjun á nýju
lífi.”
„En...”
„Ekkert en. Hver ætti að koma í
veg fyrir, að við gætum lifað okkar
eigin lifi? Faðir þinn? Nei. Hann er
ekki þannig gerður. En ef við
hefðum átt í höggi við móður þína,
þá hefði horft öðm vísi við.”
„David, David...” Hún hristi
höfuðið í vonleysi.
„Hvaðerað?”
„Það er ég. Ég hef glatað hæfi-
leikanum til þess að hugsa um
framtíðina. Ég lifi aðeins frá degi til
dags.”
„Þaðerekki nóg.”
„Jú, ef þú óttast framtíðina.”
„En hvers vegna þarf að óttast
hana? Er það vegna óvissunnar?”
„Já, það er um svo margar leiðir
að velja og engin þeirra virðist
ömgg.”
„En þér er gefið frelsi til þess að
velja og hafna.”
„Já, en ef valið er skakkt?”
„Þá viðurkennir þú það og því
fyrr því betra. Þú lærir af reynsl-
unni og verður varkárari næst.”
„En hvað ef mér verða aftur á
mistök?”
„Þá hefurðu sennilega ekki játað
fyrir sjálfri þér, að þér hafi skjátlast
i fyrra skiptið,” sagði hann meira í
gamni en alvöm. „Þannig endur-
taka mistökin sig. Láttu mig um
það. Ég hef reynt það sjálfur.”
„Og samt viltu hafa frelsi til þess
að velja, jafnvel þótt valið geti verið
alrangt.”
„Enginn annar getur sagt hvað
ég vil eða vil ekki. Nei, þakka þér
fyrir. Ég kýs heldur að taka
áhættuna af eigin vali. Og þú munt
gera það líka, Irina.”
„Kannski að ég læri það með tim-
anum. En eins og málum er háttað
núna, veldur það mér kvíða.”
„Ég skil.”
„Skilurðu það í raun og vem,
David?”
„Yið höfum öll einhvers völ í
Iífi okkar.”
„En þér er ekki sagt í hvaða borg
þú átt að búa. Hvaða vinnu þú átt
að stunda eða hvert þér er heimilt
að ferðast, jafnvel innan þíns eigins
lands? En hjá okkur er öllu stjórnað
frá Prag. Þeir velja eða hafna fyrir
hvem og einn, og að lokum virðast
hlutirnir óumflýjanlegir.” Hún
stundi þungan. „Hvað mig sjálfa
snertir, þá hef ég aðeins tvisvar
tekið mikilvægar ákvarðanir sjálf,
annars vegar að sækja um skilnað
frá manni mínum og hins vegar að
yfirgefa ættland mitt.” Og hið síð-
arnefnda var ekki að öllu leyti mín
ákvörðun, hugsaði hún. Ef Jiri
hefði ekki komið til skjalanna, hefði
mér ef til vill ekki tekist það.
„En hvers vegna leyfði hann mér
það?” sagði hún meira eins og við
sjálfa sig.
David hægði á bílnum til þess að
leyfa hóp af táningum með matar-
körfur og ferðaútvörp að komast
framhjá og niður að vatninu.
„Hver? Og leyfa þér að gera hvað?”
„Jiri. Hvers vegna leyfði hann
mér að flýja?”
David leit snöggt á hana, en
beygði því næst til vinstri yfir autt
22 VIKAN 42. TBL.