Vikan - 14.10.1976, Page 23

torgið og út á aðalþjóðveginn.
„Hversu lengi hefurðu vitað þetta?’
„Það er smátt og smátt að renna
uppfyrirmér. Jiri...”
„Ég vil ekki tala um Jiri. Ég vil
tala um okkur tvö. Irina, fyrir alla
muni, losaðu þig við þennan draug.
Héðan i frá er ekki öllu stjórnað frá
Prag.”
„Þú virðist svo fullur sjálfs-
trausts.”
Sjálfstraust, ég? hugsaði hann,
en hreyfði engum andmœlum. Hið
eina sem hann var viss um á þessu
augnabliki var að þau voru á leið
til Merano. Að baki var Velden,
litlibærinnviðvatnið. Fólkiðþarvar
að vakna til að hefja nýjan dag. Það
myndi fara út á bát, synda og leika
tennis, borða, drekka, dansa. Allir
í góðu skapi og áhyggjunum ýtt til
hliðar, þangað til sumarleyfinu
væri lokið. Sem snöggvast sóttu
endurminningamar að honum.
Hann hugsaði um hvítan fjörusand
brotsjó, sandhólma og sefgresi.
„Hefurðu nokkurn tíma séð
Atlantshafið, Irina?”
„Eina hafið, sem ég hef séð er
Ermarsundið.” En svo bætti hún
hlæjandi við. „Én það er víst ekki
einu sinni haf.”
„Nei, og ekki einu sinni innhaf.”
„Mér virtist það samt nógu stór-
kostlegt. Eru höf svona allt öðru-
vísi?”
„Þú munt komast að raun um
það síðar. Ég á lítið sumarhús
við ströndina og þar dvel ég stund-
um um helgar.” Hann fór að lýsa
fyrir henni East Hampton.
Rétt fyrir utan Villach, síðasta
stóra bæinn á leið þeirra, hægði
David á sér, er þau nálguðust
álitlega bensínstöð. Þar var enga
viðskiptavini að sjá. „Eitt hef ég
lært af lífinu og það er að verða ekki
bensínlaus úti á vegum.” Irina leit
spyrjandi á hann og hann útskýrði
þetta nánar fyrir henni. Hún var
ágætlega enskumælandi, en ef kom
að amerískum slanguryrðum, var
hún alveg utanveltu. Hann hafði
það á tilfinningunni, að hún þyrfti
að geta sér til um nær helming þess
sem hann sagði. Elsku litla Irina,
hugsaði hann, og horfði á bros
hennar, hvernig hún lyfti auga-
brúnum og munnur hennar var hálf-
opinn. Þú átt svo margt eftir ólært,
bæði smátt og stórt, og öllu þessu
virðist vera hvolft yfir þig í einni
gusu. „Heyrðu mig,” sagði hann.
„Er allt í lagi þó að ég skilji þig
eftir eina í nokkrar minútur. Ég
ætla að reyna að fá að hringja hér.
Mig langar að láta McCulloch vita
að við séum á leiðinni. ”
„Það verður allt í lagi með mig,”
fullvissaði hún hann um.
Hann var enn hikandi. „Nei,
komdu bara með mér,” sagði hann.
„Vertu við hlið mér á meðan ég
hringi.”
„Ég vek minni eftirtekt ef ég sit
hér.”
Hún hafði á réttu að standa. „Ég
hef auga með þér,” sagði hann og
steig út úr bílnum. Ef hann á annað
borð fengi að hringja voru engin
vandkvæði á því. Glugginn á
bensínstöðinni var það stór að
þaðan mátti greinilega sjá bílinn.
Irina hafði látið á sig blágrænu
slæðuna til þess að hylja hárið og
hún var niðurlút, eins og hún væri
að lesa eða eitthvað þess háttar.
Enginn sem leið ætti framhjá gæti
með nokkru móti þekkt hana. Viss í
sinni sök fór hann því og hringdi til
Genfar.
Hann hefur töluverðar áhyggjur
út af mér, hugsaði Irina, er hún batt
á sig slæðuna. Hún var fegin því.
Hún teygði sig í aftursætið og sótti
þangað kúlupenna í handtöskuna.
Töskuna sjálfa lét hún eiga sig og
með hjálp kúlupennans, byrjaði hún
að skoða vegakort Davids. Hún
reyndi að reikna út fjarlægðir og
breyta kílómetrum í mílur. Ég verð
að læra ó mílurnar, hugsaði hún,
og ég get alveg eins byrjað strax
eins og einhvem tíma seinna.
Er David kom aftur var búið að
setja bensín á bílinn og athuga
olíuna. Þeim var því ekkert að van-
búnaði að leggja af stað. En David
virtist ekki í sem allra besta skapi.
Það var eitthvað sem nagaði hann.
Irina setti kúlupennann í vasa sinn
og sagði svo hraðmælt. „Við emm
nú stödd tólf mílur frá Velden og
héðan er sextíu milur til Lienz.
Þaðan em aðeins tuttugu mílur að
ítölsku landamæmnum, er ekki
svo?”
„Jú, um það bil,” sagði hann og
brosti. En einhvers staðar á milli
Velden og Lienz hafði hún gloprað
niður sjö mílum. Hann tók eftir út-
reikningnum, sem hún hafði gert á
jaðar vegakortsins og hann hafði
gaman af því. Hún virtist hafa lagt
sig alla fram. „í sannleika sagt
hámákvæmt,” sagði hann.
„Hversu lengi verðum við á
leiðinni?”
Hann horfði á úmferðina fram-
undan, sem var ekki enn orðin mjög
þétt og fór með jöfnum hraða. „Við
verðum ömgglega komin að landa-
mæmnum um hálfellefu leytið. Ef
veður leyfir,” bætti hann við, er
hann sá skýjabólstra hrannast upp
fyrir framan þau. Hann vonaði að
þeir væm ekki táknrænir á neinn
hátt.
„Munum við stansa í Lienz?”
„Til hvers?”
„Jo bíður þar kannski.”
„Jo er ekki ein á ferð. Walter
Krieger er með henni. Hann kom til
Lienz í gærkvöldi.”
„Og átti von ó því að hitta
okkur?” Irina varð hrædd.
„Jó, en hann er sennilega hinn
ánægðasti með að við skyldum ekki
koma. Ludvik var þar mættur og
sömuleiðis þessir tveir náungar.”
David fór í vasa sinn og dró upp
ljósmyndir af þeim Milan og Jan.
„Þú ættir að líta ó þessar myndir.
Þær em af mönnunum tveimur,
sem þú hittir í stigaganginum hjó
Alois Pokorny. Milan er sá dökk-
hærði. Jann er hávaxni náunginn.
Kannastu við svipinn?”
Framhald í næsta blaði.
6ISSUR
GULLRASS
B/lL KAVANAGU e.
FRANK FLETCUER
Mína, ég vona, aö ég fái friö
og hljóö, því aö ég ætla aö
fara yfir
bankareikninginn okkar...
42. TBL. VIKAN 23