Vikan - 14.10.1976, Blaðsíða 34

MEtDAL ANNARRA QRÐA
Foriögin hafa ráðið þvl, að
ciginkona mín hefur undanfarn-
ar vikur þurft að dveljast á
Reykjalundi til endurhæfingar
vegna sjúkdóms, er hún var svo
heppin að nxla sér í.
Vafalaust er víða verra að vera
en á Reykjalundi, en ég tel það
ekki í mínum verkahring aði
dxma um það að svo komnu
máli, og læt ég það þvl liggja
milli hluta.
Annað er það, sem ég álít
undanbragðalaust mitt mál, en
það cr símaþjónustan, sem
sjúklingarnir eiga við að búa þar
efra. Ég er samt ekki alveg búinn
að gcra það upp við mig, hvern
eða hvcrja slíkt heyrir undir, svo
að best er að hver hirði hér sinn
skammt, eftlr því sem við á.
í fyrsta lagi er ákaflega erfitt
að ná sambandi við Reykjalund
I símann. Ég hefi þá reynslu dag
eftir dag að þurfa að hrir.gja
þangað 5—6 sinnum I hvert
sinn, til þess að einhvcr svari.
Hvort það er vegna anna við
símaborðið, eða einhvers annars,
vcit ég ekki, en þctta er nauð-
svnlegt að lagfxra hið fyrsta.
Kannski þarf aðra símalínu á
staðinn til að létta af þeirri, sem
fyrir er.
Annað er öllu verra, en það er
sú aðstaða, sem sjúklingar virð-
ast þurfa að búa við I sambandi
við símtöl þarna. Flestir sjúkl-
ingarnireru nokkurn veginn ról-
fxrir, þó margir með erfiðis-
munum. Enn aðrir þurfa að
notastvið hjólastól til að komast
á milli herbergja. Á hverri hæð
sjúkrahússins virðist aðeins vera
einn sími til afnota fyrir sjúkl-
inga, og oft langa leið að fara
fyrir hvern mann að komast I
síma, ef spurt er um hann.
Þegar þangað kemur, eftir langa.
mxðu, virðist símaklefinn vera
svo opinn, eða óvarinn, að erfitt
er I meira lagi að heyra þar
nokkurt orð vegna hávaða.
Hugsaði þér snöggvast, að
konan þln sé á Reykjalundi
dálítinn tlma og þú xtlir að
hringja I hana. Þú vinnur á skrif-
stofu, þar sem margt annað fólk
vinnur og heyrir hvert orð, sem
þú talar I slmann, ncma þú talir
mjög lágt.
Þú ert búinn að hringja 5
sinnum uppeftirog ert farinn að
bölva slmaþjónustunni bxði
hátt og I hljóði. Loks færð þú
samband:
,,Sæl, elskan”, segir þú lág-
róma.
, Já, halló!”, ersvarað.
,,Sæl, elskan!”, verður þú að
hrópa, svo að allir snúa sér við.
,,Sæll, vinur. Er mikið að gera
hjá þér I dag? Ég var farin að
halda, að þú mundir ekki
hringja.”
,,Ég er búinn að vera að reyna
að ná sambandi...”
,,Ha?”
,,Ég er...Hvernig gengur?”
„Gengur? Með hvað?”
,,Þú Veist!”
,,Ha?”
„Hægðirnar.” (Hvlslað)
„Hvað segirðu ?”
„Hxgðirnar”. (Hrópað hátt
yfir alla.)
, Já, það. Allt I lagi. ”
„Það er gott. Ég náði I bindin
I morgun.”
„Náðirðu I hvað ?”
„Bindin”. (Hrópað I örvænt-
ingu.)
„Þakka þér fyrir vinur. Fórstu
á bíó I gærkvöldi?”
„Nei, ég datt I það.”
„Ha ?”
„Fyllirí!” (Gargað I símann.
Allir hætta að vinna á skrif-
stofunni).
„Nei, en gaman. En þú
verður að tala dálltið hærra.
Ég heyri svo illa.”
„Ég þarf að tala dálltið við
þig. Það er best að ég komi
uppeftir.” '
„Ha?”
„Ég kcm.” (Hrópað af öllum
mætti.)
„En gaman”, heyrir þú um
leið og þú hendir tólinu á og
hleypur út I bll, þvl þú verður að
fá að vita, hvar hún geymir
lckann, sem varð eftir um
daginn, og ef þú færir nú að
garga,, Hvar er lekinn? — hvað
mundi þá.ske?
KARLSSON.
— Já, sagði ég, — ég neyðist
víst til þess.
— Það gerirðu. Það er engin leið
að komast hjá því, sagði hann.
— Mig tekur sárt að þurfa að þvinga
þig til þess, en þú skilur, að ég á
ekki annarra kosta völ, ekki satt?
— Jú, það skil ég vel, svaraði
ég rólega. — Auðvitað getur þú
ekki gert neitt annað, ég bjóst líka
við því, þess háttar getur aldrei
blessast til lengdar, eða hvað?
— Það uppgötvast venjulega fyrr
eða síðar, sagði hann og var létt.
— Það gleður mig, að þú tekur
þessu af skynsemi og ekki sem eitt-
hvað persónulegt.
— Nei, góði besti, það geri ég
alls ekki, fullvissaði ég hann — Ekki
er það þér að kenna, að þú skulir
vera bæði endurskoðandi minn og
vinur.
Ég reyndi að segja þetta hæðnis-
lega, en það var eins og tala fyrir
daufum eyrum.
— Þú veist, að samviska...byrj-
aði hann.
— Þú þarft ekki að útskýra eða
afsaka neitt, greip ég fram I. — Það
er óþarfi. Ég skil þig. Gert er gert,
og ég verð að reyna að bjarga því
sem bjargað verður.
— Já, sagði hann ákafur. — Það
er ýmislegt, sem hægt er að gera,
áður en við förum til skattyfirvald-
anna. Þetta er ekki svo slæmt. Sér-
staklega ekki, þegar þú gefur þig
fram sjálfviljugur. Þú gætir sloppið
með sekt... fyrir utan viðbótarálög-
urnar auðvirað. Það er ekkert vlst,
að krafist verði frelsisskerðingar.
Ég var ekki eins bjartsýnn og
hann. Slðustu árin hafði ég 'lesið
það mikið um skattamál, að ég vissi
vel að það sem ég hafði gert, gæti
kostað mfg minnst hálfs árs fang-
elsi. En ég tók þátt I gríninu og
svaraði:
— Þetta er uppörvandi að heyra.
Getur þú ekki komið heim til mín
I kvöld, svo að við getum farið I
saumana á þessu? Alice er ekki
heima, svo að við getum rætt saman
ótruflað.
— Veit hún nokkuð? spurði
hann varlega.
— Nei, ekki ennþá, svaraði ég
og andvarpaði. — Það verður ekki
auðvelt að segja henni málavöxtu.
Þú þekkir hennar stranga siðferði,
ekki rétt? Ég efast um, að hún geti
nokkurn tlma fyrirgefið mér.
— Jú, jú, það gerir hún örugg-
lega, sagði hann hughreystandi. —
hún er hluttekningafull, — auk
þess elskar hún þig.
Ég var ekki eins viss um það
síðastnefnda og hann greinilega
var. Framkoma hennar hafði ekki
verið með öllu eðlileg síðastliðið
hálft ár. Það var ekki neitt sérstakt
sem ég gat fundið að, en ótal
34 VIKAN 42. TBL.