Vikan - 14.10.1976, Síða 35

lund Alice ... eða mig sjálfan neitt
frekar... í tveggja herbergja ibúð og
með pínubíl á bilastseðinu fyrir
utan. Og hvað með börnin, sem við
ætluðum að eignast á næstu árum,
áður en við yrðum of gömul.
Þessar staðreyndir gat ég ómögu-
lega sæst á.
En hvað átti ég þá að gera?
Var einhver von til að tala Hans
til, svo hann héldi sér saman,
ef ég lofaði upp á æru og trú að
bæta ráð mitt?
Sennilega ekki. Hann hafði verið
ansi ákveðinn i símanum. Þetta
hafði ábyggilega ekki verið auðvelt
fyrir hann. Ég sagði, að hann væri
vinur minn... Það var kannski of
mikið sagt. Hann hafði aðeins verið
hér örfá skipti og þá i viðskipta-
erindum. En við vorum saman i
ýmsum félögum og hittumst oft í
mánuði. Við borðuðum saman á
nýja hótelinu utan við bæinn um
það bil tíu til tólf sinnum á ári
og fórum saman í veiðitúra. Nei,
þetta hafði varla verið honum
auðvelt.
Sakamálasaga eftir
Frits Remar
smáatriði sýndu, að ekki var allt
eins og áður á milli okkar.
Það var orðið sjaldgæft, að hún
kæmi á óvart með góðum mat,
blómum og kertaljósum og flegn-
um kjólum. Hún kvartaði líka of oft
um þreytu og höfuðverk, ef ég tók
hönd hennar, þegar við vorum
háttuð og búin að slökkva ljósið.
Hún var farin að hlaupa í bæinn
bæði á daginn og á kvöldin.
Spilaboð, listaverkasýningar, fyrir-
lestrar og góðgerðarstarfsemi, sagði
hún. Ekki get ég eingöngu helgað
mig því að snúast hér heima fyrir
þig, eða hvað? Nci, auðvitað ekki,
hafði ég samsinnt gegn vilja mínum.
En ekkert af þessu líktist henni.
Að minnsta kosti ekki eins og ég
þekkti hana.
— Hvernig hentar um sjöleytið?
spurði hann.
— Hvað meinarðu? sagði ég og
hrökk upp úr dapurlegum hugsun-
um mínum.
— Ég spurði, hvort það hentaði,
að ég kæmi um sjöleytið?
— Já, það er tilvalið, þá er Alice
farin.
Ég lagði símtólið á og starði
sljóum augum um móttökuher-
bergið. Við vorum tveir dýralækn-
ar í þessum litla bæ, og ég naut ört
vaxandi viðskipta. Nú orðið áttu
allir hunda, og flestir þeirra voru
dýrir hreinræktaðir hundar, sem
eigendurnir eyddu miklum pening-
um í, svo ekki þurfti ég að kvarta.
Og bændurnirí umdæroinu bjuggu
ennþá með kýr og svín. Af því að ég
var auk þess við cftirlit í slátur-
húsinu, voru tekjur mínar góðar.
Otgjöldin aftur á móti, þar var
ekki allt sem skyldi.
Alice var dásamleg kona, en hún
þurfti mikið fé. Falleg kona þarf
fallegt umhverfi, falleg föt og skart-
gripi. Slíkir hlutir kosta ekkert
smáræði.
Það hafði verið kostnaðarsamt að
kaupa læknastofuna og húsið, svo
að ekki sé minnst á afborganirnar
af námsláninu mínu. Og sem dýra-
lækni I litlum bæ var manni skipað
á bás — hvort sem maður vildi eða
ekki — í samkvæmislífinu. Fjórum
til fimm sinnum á ári héldum
við matarveislur fyrir 15 — 20 manns
Þetta kom alit illa við fjárhag-
inn, þegar skattarnir...
Já, skattarnir. Þar var aumur
blettur.
Ég hafði ekki staðist þá freist-
ingu að stinga greiðslum 1 vasann
— sem ekki komu fram I bók-
haldinu. Til að byrja með voru
þetta ekki umtalsverðar upphæðir,
en eins og oft vill verða færði
ég mig upp á skaftið. Ég vissi
ekki nákvæmlega, hve há upphæð-
in hafði verið síðasta ár, en það
hlutu að hafa verið um það bil
2.7 milljónir. Þegar allt var talið
hafði ég sennilega svikið um 17
milljónir undan skatti þessi átta ár,
sem við höfðum verið hér búsett.
Og það var þetta, sem Hans hafði
uppgötvað.
Guð veit hvernig. Tölur voru
ekki mín sterka hlið, en þegar hann
sagðist geta sannað það, var engin
ástæða fyrir mig að efast um það.
Ég fór yfir staðreyndir. Viðbót-
arálögur — minnst 8.5 milljónir.
Tvisvar eða þrisvar sinnum hærri
upphæð I sekt. Þetta voru upp-
hæðir, sem ég gat engan veginn
útvegað. Húsið gæfi 3.370.000
þegar lánin af þvl væru greidd og
fyrir lækningastofurnar fengi ég
varla meira en 6.700.000, sem yrði
greitt á 10 árum. Ég myndi falla I
botnlaust skuldafen, sem ég gæti
aldrei bjargað mér úr, jafnvel þó
mér tækist að fá nýja stöðu eða
opna eigin stofu, þegar ég hefði
afplánað 1 fangelsinu.
Ég gat ekki gert mér I hugar-
Hann var dálítið þungur og
innhverfur og tók hlutina alvarlega,
en ég var aftur á móti léttlyndur
og lifði fyrir líðandi stund.
Væri hægt að múta honum?
Útilokað!
Auk þess hafði ég ekkert til að
múta honum með.
Það var bara um eitt að velja:
Ég varð að myrða hann.
Það undraði mig dálítið, að ég
skyldi komast að þessari niður-
stöðu svo ía fljótt... og yfirvegað.
En ég sá enga aðra leið. Ég varð
að myrða hann. Ég gat ekki gefið
allt þetta upp á bátinn... og Alice.
Ég hóf strax undirbúning að
þessu voðaverki, því að það varð að
gerast þetta kvöld, þegar hann
kæmi, ég fengi ekki annað betra
tækifæri. Þctta var 1 nóvemberlok,
svo að það yrði aldimmt, þegar
hann kæmi, og nágrannarnir sæu
þess vcgna ekki þó eitthvað óvenju-
legt kynni að henda.
Alice færi að heiman þegar kl. 17
svo að ég hafði rúman tlma til að
leggja slðustu hönd á undirbún-
inginn. Hún hafði sagt, að sln væri
varla að vænta heim fyrr en um
miðnætti, hún var að undirbúa
einhvers konar góðgerðarsamkomu.
Já, þetta varð að gerast þetta
42. TBL. VIKAN 35