Vikan - 14.10.1976, Qupperneq 36

kvöld, þar með var ég líka öruggur
um, að hann næði ekki að segja
þetta neinum. Ekki þannig að ég
héldi, að hann myndi gera það
viljandi, en á skrifstofu hans voru
þrir starfsmenn, og éf hann nú léti
pappira liggja á glámbekk...
Hann hafði lofað að taka allt með
sér.þar með fengi ég einnig tækifseri
tii að eyðileggja sönnunargögnin.
En hvernig átti að fremja verkn-
aðinn?
Ég opnaði neðstu skúffuna í
skrifborðinu og tók upp portvíns-
flösku. Ég var ekki drykkfelldur,
ég hafði ekki heldur trú á, að hugs-
unin skýrðist við einn gráan en ég
þarfnaðist hressingar. Ég var skjálf-
hentur og ónotalegur I maganum,
en af reynslunni vissi ég, að vínið
hefði góð áhrif.
Og nú yrði ég að vera alveg
rólegur, algjörlega yfirvegaður.
Svo kom Kolur vappandi inn úr
garðinum, urraði vinalega, sleikti
hönd mína, hnipraði sig svo saman
undir skrifborðinu og fór að hrjóta.
Nú hafði ég komist að niðurstöðu.
Kolur var skínandi svartur á
litinn, 65 sentimerta hár,fullvaxinn,
þriggja ára gamall, og ég hafði
sjálfur tamið hann. Hann vóg 60
kíló, og það voru allt saman bein,
sinar og vöðvar. Hann hafði farið í
gegnum öll hugsanleg þjálfunar-
kerfi og þar með talið í lögreglu-
skólanum, og ég hefði getað selt
hann hvenær sem var fyrir álitlega
fjárhæð. En slíkt hefði mig aldrei
dreymt um að gera. Hann hafði
stillt og sjálfstætt sltap, en hlýddi
öllum mínum skipunum. Ef ein-
hver réðist að Alice eða mér, þar
sem hann væri til staðar, myndi
hann fórna lífinu okkur til bjargar.
/ En til slíks kæmi ekki, enginn
ræður við slíkt dýr.
Ekki Hans að minnsta kosti. Að
visu var hann stór og þrekjnn, en án
þjáfunar og slappur af innisetum
við skrifborðið. Hann stundaði ekki
hlaup og þrekæfingar eins og ég
gerði, en iðkaði þess í stað ljóða-
lestur og fór á kemmermúsíkhljóm-
leika.
Hugmynd mín var ekki sú, að
Kolur biti Hans til bana, hann átti
bara að bíta hann, þegar hann
kæmi, þannig að ég gæti síðan gefið
Hans sprautu.
Ekki stifkrampasprautu, eins og
ég ætlaði að segja, heldur insúlín.
Ég var hissa á því, hve ég gat
skipulagt ætlunarverkið fljótt í
öllum smáatriðum.
Ég sá þetta allt fyrir mér.
Hans kæmi gegnum garðshliðið
og lokaði eftir sér. Ég yrði í felum
annars vegar við innganginn með
Kol I ól mér við hlið. Þegar Hans
kæmi eftir garðstígnum, myndi ég
sl^ppa Kol, sem eins og elding
myndi kasta sér yfir hann, bíta
36 VIKAN 42. TBL.
hann I handlegginn og velta honum
á hrygg á flötinni.
Á meðan hlypi ég kringum
húsið og niður I kjallarann, upp
stigann í forstofuna, kveikti ljósin í
forstofunni og opna aðaldyrnar.
— Kolur, myndi ég hrópa. —
Slepptu, Kolur! Slepptu!
Hundurinn yrði ringlaður, þar
sem ég litlu áður hefði gefið skipun
um að „passa pabba” og ráðast til
atlögu, en við slíkt yrði ekki ráðið.
Kolur myndi sleppa takinu og ég
síðan þjóta niður tröppurnar til
Hans, láta í ljós skelfingu og stama
afsakanir, meðan ég hjálpaði hon-
um inn I húsið.
Ég færi svo með hann inn I
móttökuherbergið, tæki hatt,
frakka og jakka, færði hann úr
skyrtunni og rannsakaði sárið.
— Þetta er ekki eins slæmt og
það lítur út fyrir, myndi ég segja.
— Þessu björgum við, en þú verður
að fá sprautu við stífkrampa.
Og þá tæki ég sprautuna, sem ég
þegar hefði fyllt.
Sprautu, sem innihéldi stíf-
krampamótefni, mátulegan
skammt af moífíni og stóran
skammt af insúlíni. Stifkrampa-
mótefnið væri vegna rannsóknar-
innar síðar, morfinið vegna þess að
það væri eðlilegt, að ég hefði gefið
honum kvalastillandi. Og líka til að
deyfa hann, meðan insúlínið væri
að verka.
Insúlínið var til að myrða hann,
og vegna þess að það er ekki hægt
að finna það i líkamanum á eftir
valdi ég það.
Ég myndi leggja hann á bekkinn,
þar sem hundarnir lágu, þegar átti
að gera á þeim uppskurð, leggja yfir
hann Iak, og ekki hringja á
sjúkrabíl, fyrr en ég væri fullviss um
að hann dæi.
Áhættan, sem ég tók, var I mesta
lagi að verða áminntur fyrir skcyt-
ingarleysi, en ég gæti snúið mig út
úr því þannig að ég missti ekki
starfið, og svo yrði ég auðvitað
neyddur til að drepa Kol. Hjá þvi
yrði ekki komist.
Hann var bara hundur, ég var
maður og nonum æðri. Ég átti því
rétt á að lifa frekar en hann, ef það
var um líf hunds að tefla.
Já, það var Hans líka, auðvitað...
En honum var nær, hann hefði
getað látið sem ekkert væri! Það var
bara hann, sem hafði komist að því,
að ég sveik undan skatti.
Hann hefði fjandakornið getað
lokað augunum fyrir þessu.
Við áttum þó að heita vinir, ekki
satt?
Mér datt í hug gamla máltækið:
Guð hjálpi mér gegn vinum min-
um, óvini mína ræð ég sjálfur við.
En ég skyldi líka bjarga mér gegn
vinum minum.
Mér varð ljóst, að ég hafði
drukkið hálfa portvínsflösku, en
það sakaði ekkert.
Ég var ekki skjálfhentur lengur
og kveisan horfin.
Alice og ég. Félögin. Samkvæm-
islífið. Læknastofan. Öllu þessu var
borgið. Engin hætta á, að skrif-
stofublækur gætu komið og eyði-
lagt neitt, vegna smásmugulegrar
samviskusemi. Timarnir höfðu
breyst. Hinir sterkustu lifðu af, eog
ég var einn af þeim. Enginn skyldi
fá að eyðiieggja stöðu mína! Þá
stöðu, sem ég hafði barist hart fyrir
að ná. Það tekur sinn tima að vinna
sig I álit, fá stórlaxana til að heilsa
sér á götu og stoppa til að spjalla.
Það tekur sinn tíma að fá bankann
til að loka augunum fyrir yfirdrætt-
inum á ávisanareikningnum. Það
tekur sinn tima að verða eitthvað!
Ég var orðinn eitthvað. Það fengi
enginn frá mér tekið.
Dagurinn leið. Þrjár bólusetn-
ingar gegn hundaæði, ein fóstureyð-
ing hjá fínni tík, sem hafði læðst út
og gert ljótt með óæðri hundi. Tvo
hamstra skoðaði ég og páfagauk,
sem ekki vildi tala lengur. Mitt álit
var, að eigandi fuglsins þyrfti frekar
meðferð en fuglinn sjálfur, en hvað
átti ég að gera? Ég ráðlagði
bætiefni.
Loks varð klukkan fjögur, og ég
gat lokað og hafið undirbúning.
Það var bara hálftíma verk, þá var
ég búinn. Ég hengdi sloppinn á
hengið, þvoði mér um hendur og
gekk til dagstofunnar inn eftir
löngum ganginum.
Alice stóð I miðri stofunni í
fallegum, stuttum kjól. Heldur
stuttum, hún var nú þrátt fyrir allt
34 ára.
— Maturinn þinn er I ofninum,
sagði hún. — Taktu hann út eftir
20 mínútur. Ég verð að fara.
— Hefurðu tima til að fá þér I
glas? spurði ég.
— Já, auðvitað, sagði hún. —
Hvað vilt þú?
— Viskí.
Hún blandaði i glösin. Við
drukkum án þess að talast við.
Höfðum við virkilega fjarlægst
hvort annað svona mikið?
Hún hellti víninu I sig í tveim
stórum sopum og sagði:
— Nú verð ég að fara.
Hún lét sem hún kyssti mig á
kinnina, en það var loftið, sem hún
kyssti.
— Skemmtu þér vel, sagði ég.
— Þetta er vinna, svaraði hún,
setti glasið frá sér með ákveðinni
hreyfingu og fór.
Ég fékk mér annað glas, það
breytti engu núna.
Þegar ég hafði afgreitt það, fór ég
fram í eldhús, kíkti inn í ofninn og
leit á girnilega réttinn, sem Alice
hafði matbúið handa mér.
Ég drakk rauðvínsflösku með
matnum, skolaði af diskunum,
lagaði kaffi og fór með bollann inn I
stofu. Klukkan var fimmtán minút-
ur gengin í sex. Ég drakk kaffið, gaf
Koli mat og var svo við öllu búinn.
Það var orðið aldimmt úti. Kolur
horfði dálítið undrandi á mig,
þegar ég stillti okkur upp við
innganginn.
Hann urraði, þegar bill Hans
stöðvaðist við hliðið og hann kom
inn í garðinn.
Ég losaði ólina og hvislaði:
— Passaðu pabba! Taktu hann!
Taktu hann!
Kolur fór á móti honum, hljóð-
laust eins og skuggi, og ég var
farinn að óska sjálfum mér til
hamingju, þegar það rann upp fyrir
mér, að ekki var allt eins og ég hafði
reiknað með.
Kolur ýlfraði af hrifningu á sama
hátt og hann var vanur að gera,
þegar ég kom heim. Ég sá engan,
en heyrði í Hans.
— Jæja, ert þetta þú Kolur?
Sæli nú, sæli nú, ertu svona glaður
að sjá mig? Góði karlinn...
Ég þaut kringum húsið, niður í
kjallarann og upp í forstofuna og
reif dyrnar upp á gátt.
Neðan við tröppurnar stóð Kolur
altekinn ánægju, meðan Hans klór-
aði honum bak við eyrað.
— Ert það þú? sagði ég,
— Já, það er ég, sagði hann.
Ég slepp út eftir tvo mánuði.
Þetta hefur hreint ekki verið svo
slæmt þessa fjóra mánuði, sem
liðnir eru. Biðtíminn fyrir- réttar-
höldin var hræðilegur, og skilnaðar-
málið við Alice ennþá verra. Blaða-
skrifín rændu mig mannorðinu, og
ég neyðist sjálfsagt til að gerast
innflytjandi einhversstaðar. Ef slíkt
erþá mögulegt manni, sem skuldar
rikinu sextán milljónir. #
En sjálfsagt væri að reyna að flýja,
og það var einmitt, það sem ég
ætlaði mér.
Alice?
Hún er flutt til Hans. Hann hafði
heimsótt hana á hverjum fimmtu-
degi í langan tíma, meðan ég var I
sláturhúsinu og einnig ef ég var úti i
sveit í vitjunum.
Kolur?
Hans hafði komið sér í mjúkinn
hjá hanum. Hann hafði alltaf með
sér smákökur, sem hundurinn var...
já bókstaflega sagt vitlaust í.
Hugsa sér: Smákökur!