Vikan - 27.01.1977, Blaðsíða 42

Dœmisagan um raci
og mislitu asnana
Einu sinni var mislitur asni og
rauður foli. Rauði folinn vildi ekki,
að asninn væri mislitur og fékk sér
þvi dós af rauðri málningu og ætlaði
að mála asnann, en asninn vildi það
ekki og vék undan, en folinn elti og
hljóp á eftir honum langt fram á
nótt, og myrkrið skall á. Á hlaup-
unum vöruðu þeir sig ekki á þvi, að
þeir voru komnir langt út i mýri, og
í myrkrinu hlupu þeir beint ofan í
stóra mógröf og lágu þar meðvit-
unarlausir eftir fallið.
Morguninn eftir, þegar sólin var
komin á loft, rönkuðu þeir við sér og
litu í kring um sig. Þá sáu þeir fullt
af mislitum ösnum allt í kring um
sig ofan í mógröfinni, og þeir
heyrðu í rymjandi ösnum allt í kring
i öðrum mógröfum í mýrinni, þar
sem þeir höfðu fallið niður og
komust nú ekki upp aftur.
Folinn fór nú að svipast um eftir
undankomuleið úr gryfjunni, og
þegar hann hafði skoðað gröfina
vel, þá sá hann, hvar reipi hékk
niður af barmi hennar en efst uppi
stóð mislitur foli og hélt í reipið.
Rauði folinn kallaði þvi upp til
mislita folans: „Dragðu mig upp
góði, því hérna niðri er ekkert gras
að bíta.” Svo beit hann sterku tönn-
unum sínum i reipið, og misliti
folinn fór að draga hann upp. En
það var erfitt og tók langan tíma.
En að lokum tókst það, og rauði
folinn var kominn upp á gryfju-
barminn og hugsaði sig vel um. Átti
hann að ganga út á grasið og borða
nægju sína, átti hann að hjálpa
mislita folanum til að draga upp þá
asna, sem enn voru niðri í gröfinni,
eða átti hann að hefjast strax handa
um að draga alla asnana upp úr
gryfjunum allt í kring? En folanum
fannst réttast að leysa fyrsta við-
fangsefnið fyrst, en ganga síðan að
hinum á eftir. Þessvegna kallaði
hann til asnanna niðri í gröfinni:
„Við látum bandið síga niður aftur
og drögum ykkur upp. Þegar ég hef
tíma til, þá ætla ég að ná í stiga svo
Blaðamaður Vikunnar
lýsir eigin reynslu
af Grensásdeildinni
Asnar geta dottið ofan í mógröf
hvenær sem er.
Ég þekki einn asna, sem bar svo
þungar klyfjar, að hann varð
þreyttur á göngunni. Þá sá hann
vatnspoll á mógryfjubarmi og
beygði hausinn niður til að drekka.
En hann var svo mikill asni, að
hann skildi það ekki, að þegar hann
beygði hausinn niður, þá fékk hann
yfirballans og endasteyptist því
beint ofan i mógröfina. En samt var
þessi asni ekki það mikill asni, að
hann neitaði hjálpinni, þegar mis-
liti folinn bauðst til að draga hann
upp. Hann losaði sig þvi við
byrðarnar í fljótheitum. beit í reipið
og klöngraðist upp með aðstoð
mislita folans alla leið upp á gryfju-
barminn. Þar sá hann strax rauða
folann og bauðst til að hjálpa
honum til að sefa hina asnana, svo
hann fengi tíma til að ná i stigann
og létta á erfiðleikunum.
Ég þekki þennan asna mætavel.
Það er ég.
Og ég var einn sunnudag að
ganga um gólf heima í stofu og var
að hugsa um skattana mína, og ég
hugsaði með mér;,,Fjandinn sjálf-
ur”, ogsem ég hafði þetta mælt, þá
datt ég á hausinn ofan á teppið á
stofugólfinu. Allir slógu þvi föstu,
að ég hefði fengið slag, þangað til
, .misliti folinn með reipið” kom og
skoðaði mig. Þá sagði hann: „Þessi
asni hefur haft of þungar byrðar,
og þegar hann ætlaði að beygja sig
til að fá sér vatnsdropa, þá fékk
hann yfirballans.” Eftir að fleiri
„folar” höfðu skoðað mig vandlega
og sagt það sama, flutti þeir mig á
Grensásdeildina og ,,fóru að toga í
reipið.”
En nú skulum við alveg hætta að
tala um rauða fola og mislita asna.
Yfirlækrjinn á Grensásdeildinni
skulum við bara kalla Ásgeir, vegna
þess að pabbi hans, hann Ellert,
kallaði hann Ásgeir. Og alla mislitu
asnana skulum við ekki lengur
kalla asna, af því þeim kynni að
mislíka það.
42 VIKAN 4. TBL.