Vikan - 27.01.1977, Blaðsíða 47

sem ráku inn nefið næstum daglega
Hún gaf þeim te, grinaðist og
spjallaði við þá um allt og ekkert.
En gæti hún orðið ástfangin af
nokkrum þeirra?
Það hefði haft mikil vandræði í
för með sér, ef hún hefði orðið
ástfangin af einhverjum þeirra. Og
af skynsemisástæðum alveg útilok-
að. Móðir hennar myndi fá áfall
bara við tilhugsunina, en faðir
hennar tæki því kannski léttara. En
þau töldu það ekki mögulegt, að
stúlkur eins og hún yrðu ástfangn-
ar fyrir hjónabandið. Karlmönnum
fannst hún heldur ekki aðlaðandi.
En setjum svo, að einhver piltur
hefði orðið ástfanginn af henni,
hefði það getað leyst vanda hennar?
Það hefði orðið hneyksli. Og hver
myndi svo sem þora að flýja með
henni? Ekki þessir óþroskuðu piltar
sem komu heim til hennar dag
hvern. Þeir voru ósjálfstæðir og
ennþá á framfæri foreldranna.
Hún var þvi fegin að hafa ekki
orðið ástfangin af neinum, en hve
lengi gæti hún beðið eftir því að
ganga út? Hún hélt það varla út
lengur að búa undir sama þaki og
hin skapilla móðir hennar.
Móðir hennar gat ekki hugsað
sér framtíð hennar utan hjónabands
Hún vildi gifta dótturina, svo að
hún losnaði við hana og sæi henni
borgið það sem eftir væri.
„Farðu fram og hjálpaðu mat-
reiðslumanninum,” hrópaði móðir
hennar.
,,Ég skal fara,” svaraði Sumita
og fór fram til að losna við móður
sina.
Tíminn var fljótari að líða, þegar
hún hafði eitthvað fyrir stafni.
Áður en hún vissi af var kominn
miður dagur. En eftir mat, hvað
átti hún þá að gera af sér?
Sumarkvöldin eru löng og heit,
hún þolir ekki sterka angan blóm-
anna. Allt er henni mótsnúið. Þegar
sólin gengur til viðar sest faðir
hennar í garðstól með pípuna sína.
Hann hefur alltaf sýnt henni um-
burðarlyndi og aldrei gefið í skyn að
honum félli miður, að hún gengi
ekki í augun á þeim, sem komu til
að skoða hana. Hann hafði alltaf
haldið upp á hana.
En hann var dulur og sýndi ekki
tilfinningar sínar. Hún var feimin
við að fara til hans og halla höfð-
inu að öxl hans, eins og hana
langaði mest til, og gráta. Hún veit,
að honum myndi ekki falla það vel,
þó að hann væri á hennar bandi.
Hún gat búið hér eins lengi og hún
vildi á hans vegum.
En langaði hana til þess? Verða
gömul piparmær og annast for-
eldra sína i ellinni? Nei, hjónaband
var eina úrræðið. En nú hafði hún
beðið í sjö ár. Svo margir til-
vonandi tengdafeður höfðu komið
og farið þennan tíma, að hún gat
ekki lengur munað hvernig þeir litu
út. Fyrir hverja móttöku eygði hún
von. Hún hélt alltaf, að í þetta
skipti myndi það heppnast, en þeir
fóru bara sina leið, lofuðu að skrifa,
en gerðu það ekki. Ótal sinnum var
hún búin að sparibúast til einskis,
og jafn oft fékk hún að heyra
hæðnislegar athugasemdir móður
sinnar.
Sumita fann, að eitthvað var í
aðsigi, dagurinn var bjartur, og
sólin var að koma upp. Hún var
ekki eins niðurdregin og áður. Hún
hafði komist að niðurstöðu og
ætlaði ekki að láta lítillækka sig
oftar. Ef nauðsyn krefði gæti hún
tekið að sér að sauma blússur, hún
var lagin við það.
En samt var það hjónabandið,
sem var henni efst í huga. Hún
hafði aldrei verið metnaðargjörn og
vissi, að hún gat ekki bjargast al-
mennilega á eigin spýtur, með jafn
lélega menntun. Hjónaband var
eina lausnin. Hún þráði að giftast
manni, sem gæti skilið hana,
manni, sem tæki hana burtu frá
móður hennar.
„Sumita.” Móðir hennar hrópaði
á hana.
Sumita nennti varla að líta við,
en svo sá hún að móðir hennar stóð
með eitthvað í hendinni. Hún flýtti
sér til hennar. Móðir hennar var
með símskeyti, og hún hló í fyrsta
skipti í mörg ár.
Hún vissi, hvað stóð í skeytinu.
☆
Smásaga frá Indlandi
Eftir S. C. Mukherji
4 TRI x/ii/am