Vikan - 03.03.1977, Blaðsíða 12

Þegar ég sest niður með
blaðið mitt á morgnana, meö-
an ég drekk seinni sopann í ró
og næði, stoppa ég alltaf við
síðuna, þar sem atvinnu-
auglýsingarnar eru. Ég les
þær allar, rétt eins og margir
þeir, sem ekki sjá fram á að
geta í náinni framtíð keypt sér
húsnæði, lesa auglýsingar
fasteignasalanna frá orði til
orðs. Það er ekki oft, sem ég
rekst á spennandi auglýsing-
ar. Það er helst, að einka-
ritaraauglýsingarnar fá hjart-
að til að slá örlítið hraðar. Ég
kemst í svipaöa stemmningu
og á unglingsárunum, þegar
ég var að lesa rómantískar
skáldsögur um einkaritara og
flugfreyjur, sem ferðuðust um
heiminn, brostu framan í fólk
og leystu allra vanda og duttu
að lokum í eftirsóttasta lukku-
pottinn, hjónabandið.
Auglýsing eins og „Stórt
fyrirtæki óskar að ráða einka-
ritara. Góð laun fyrir réttan
starfskraft. Fjölbreytt starf og
möguleikará ferðalögum inn-
an lands og utan", hefur
alltaf einhvern æfintýrablæ.
Það þarf auðvitað ekki að
fjölyrða um það, að þótt
orðin einkaritari og starfs-
kraftur séu bæði í karlkyni er
verið að sækjast eftir kven-
manni í starfið — enda úti-
lokað, að nokkur karlmaður
geti uppfyllt þær kröfur, sem
gerðar eru til góðs einka-
ritara.
Ég á lítið kver, sem heitir
,,Að vera góður einkaritari." i
inngangskafla þess eru taldir
upp eftirfarandi höfuðkostir
góðs einkaritara:
„Hún (einkaritarinn er að
sjálfsögðu alltaf kallaður
HÚN í frumtextanum, ensku)
er óendanlega hjálpsöm og
skilningsgóð, og aöal mark-
mið hennar er að létta vinnu-
álag deildarstjórans, sem hún
vinnur fyrir og ráða fram úr
vandamálum hans og minni
háttar árekstrum.
Hún er hjálpartækið, sem
hann notar til að byrja á
verkefnunum, stjórna þeim
og Ijúka.
Hún hjálpar honum á erfið-
um dögum og leiðir hann
gegnum erfiðleikana eins
auðveldlega, fljótt og árang-
ursríkt og hægt er.
Það er gegnum hana, sem
samskipti deildarstjórans við
fjölda fólks fara — hún á að
treysta góð samskipti hans
við aðra, innan fyrirtækisins
og utan.
Hún kemur með tillögur
um, hvernig auka má vinnu-
hagræðingu og afköst, og
hún er ávallt reiðubúin að
taka við hálfunnum verkum
húsbóndans og Ijúka þeim.
Hún virðir hann og er stolt
af velgengni hans og reynir
að koma í veg fyrir, að
honum verði á mistök.
Hún sýnir aldrei óþolin-
mæði, reynir að hafa róandi
áhrif á húsbóndann og hefur
djúpan skilning á takmörkun-
um hans.
Oft virðist starfið vanþakk-
látt og lítilsvirt, en samt getur
hún fengið ómælda ánægju
út úr því að eiga verulegan
þátt í að ná því takmarki, sem
deildarstjórinn hennar vinnur
að. Góður einkaritari hefur í
rauninni fulltrúaumboð og í
sumum tilfellum viðurkennda
fulltrúastöðu, en til slíkrar
stöðu verður ekki unnið nema
með því að sýna mikla hæfi-
leika og rétt viðhorf."
Síðan er tíundað ýmislegt,
sem einkaritarinn má aldrei
gleyma. Og þá verður manni
spurn. Hvað hefur deildar-
stjórinn eiginlega að gera hjá
fyrirtækinu annað en flækjast
fyrir og hirða launin sín, úr því
hann hefur slíkan einkaritara?
Nei, framangreindur kafli
innan gæsalappanna er ekki
úr neinni grínbók. Hann er
tekinn úr háalvarlegri bók,
sem heitir á frummálinu
„How to be an effective
secretary," þar sem útlistuð
eru á 250 síöum ótal tæknileg
og sálfræðileg atriði, sem
einkaritarinn þarf að kunna
skil á. Bókin, sem kom út árið
1972, er skrifuð af Lance
Secretan, forstjóra einnar
stærstu ráðningarstofu Bret-
lands, Manpower Ltd. Það'
verður að ætla, aö maðurinn
viti, um hvaö hann er að tala,
því bretar hafa lengi þótt
standa þjóða fremstir í skrif-
stofulistum og aðrar þjóðir
sótt til þeirra menntun og
starfskrafta á því sviði.
Ekki get ég að því gert, að
það sem sagt er um höfuð-
kosti einkaritarans minnir mig
á konuna í afmælis- og
minningargreinunum, sem
stendur við hlið eiginmanns í
blíðu og stríðu, fórnar sér
fyrir hann og reynir á allan
hátt að létta honum störfin
og býr honum fagurt heimili,
þar sem hann á öruggan
griðarstað í faðmi fjölskyld-
unnar að erilsömum og erfið-
um starfsdegi loknum. Þó er
alls ekki hægt að jafna þessu
tvennu saman, því sé kona á
annað borð reiðubúin að
fórna sér fyrir framavonir
karlmanns, hlýtur það að vera
skemmtilegra ef sá, sem í hlut
á, er einhver , sem henni
þykir vænt um, heldur en
einhver úti í bæ, sem kannski
notar fyrsta tækifæri til að
sparka henni, eftir að tak-
markinu innan fyrirtækisins er
náð.
Eða hvað finnst ykkur?
Þ.Á.
Hven
Nú er íslenska sjónvarpið
loks að komast til vits og
ára. Flestir munu og vænta
þess, að einhverjar breyt-
ingar verði til batnaðar á
næstunni, og eru útsend-
ingar í lit þá efst á baugi.
Það er næsta furðulegt,
hversu hægt gengur að taka
ákvarðanir í þessum málum,
og er það nánast tillitsleysi
gagnvart fjölmörgum sjón-
varpsnotendum, sem þegar
hafa lagt mikið fé í kaup á
litsjónvarpstækjum. Lögð
hefur verið fram skýrsla um
sjónvarpsmál hér á landi og
um það, hvernig hagkvæm-
ast yrði að koma litsjón-
varpinu í gang. Sú skýrsla
var lögð fyrir ráðamenn, en
ekki birt opinberlega, og
er því í athugun, ef að
líkúm lætur, nema henni
hafi einfaldlega verið stung-
ið undir stól. Er ekki algjör
óþarfi að fara með slíka
skýrslu eins og eitthvert
leyndarmál? Hvað er í þess-
ari skýrslu, sem almenning-
ur má ekki vita? Vonandi
koma stjórnvöld auga á það
sem fyrst, hversu mikilvægt
er að taka afstöðu til slíkra
mála, sem eru svo stór
þáttur í lífi hins almenna
borgara.
Vikan leitaði upplýsinga
hjá sjónvarpinu og spurðist
þar m.a. fyrir um, hvað væri
sent út í lit nú þegar. Eftir-
farandi upplýsingar fengust
þar: Fastir þættir, sem
sendir eru út í lit, eru þessir:
Húsbændur og hjú, Maja á
Stormey, Prúðuleikararnir
og Fleksnes. Af öðru efni
má nefna: Flest erlend leik-
rit, mikið af erlendu auka-
efni og einnig íþróttaefni, t.
d. myndir frá ólympíuleik-
um.
Þetta er að sjálfsögðu
spor í rétta átt, en þó varla
nema hænufet. Það væri til
12VIKAN 9. TBL.