Vikan - 03.03.1977, Blaðsíða 22

mynd. Án þess að líta af hinni
dökku veru fyrir framan mig laut ég
niður og tók upp þennan hnullung.
En þegar ég hreyfði mig, sneri
veran sér skyndilega á brott eins og
hundur og laumaðist skáhallt
Iengra inn í dimmuna. Þá mundi ég
eftir ráði, sem drengir nota við stóra
hunda, vafði steininum inn í vasa-
klútinn minn og batt klútinn um
úlnliðinn. Ég heyrði hreyfingu
lengra burtu milli skugganna, eins
og veran væri á undanhaldi. Svo
varð hin ákafa geðshraering mín
óviðráðanleg, ég rennsvitnaði og
hneig niður titrandi, meðan and-
stæðingur minn var á flótta og
þetta vopn í hendi minni.
Nokkur stund leið, áður en ég gat
hert upp hugann til að fara niður
gegnum skóginn og runnana, sem
uxu utan í höfðanum, og niður ó
ströndina. Að lokum fór ég þessa
leið í einum spretti, og þegar ég
kom út úr þykkninu og út ó
sandinn, heyrði ég einhvern annan
koma með braki á eftir mér.
Við það varð ég alveg ringlaður af
ótta og tók á rás eftir sandinum. Og
undir eins heyrðust mjúkir fætur
trítla hratt á eftir mér. Ég gaf frá
mér tryllingslegt óp og hljóp nú
hálfu hraðara en fyrr. Einhverjar
ógreinilegar, svartar skepnur, um
það bil þrisvar eða fjórum sinnum
stærri en kaninur, komu hlaupandi
eða hoppandi upp frá ströndinni i
átt til runnanna, þegar ég fór fram
hjá. Meðan ég lifi, gleymi ég ekki
skelfingu þessa eltingaleiks. Ég
hljóp nálægt fjöruborðinu og heyrði
alltaf við og við skvampið í fótunum,
sem nálguðust mig. Gula ljósið var í
fjarlægð, vonlausri fjarlægð. öll
nóttin umhverfis okkur var svört og
kyrr. Skvamp heyrðist öðru hverju
við fætur þess, sem elti mig og
færðist stöðugt nær. Ég fann, að ég
var að gefast upp vegna mæði, því
að ég var alveg óþjálfaður, ég var
móður og másandi og fann til í
siðunni eins og stungið væri í mig
hnifi. Mér skildist, að maðurinn
mundi hafa náð mér, löngu áður en
ég kæmist til garðsins. Og ég, sem
var örvæntingarfullur og hálfkafn-
aður af mæði, sneri til baka og sló
hann, þegar hann kom að mér — sló
af öllu afli. Við þetta þetta losnaði
steinninn úr vasaklútnum.
Þegar ég sneri mér við, reis
maðurinn, sem hafði hlaupið á
fjórum fótum, ó fætur, og skeytið
lenti beint á vinstra gagnauga hans.
Það glumdi í hauskúpunni, og
mannsdýrið hljóp á mig og hrinti
mér aftur á bak með höndunum, og
síðan skjögraði það fram hjá mér og
féll kylliflatt á sandinn með andlitið
í sjónum. Og þar lá það kyrrt.
Ég gat ekki fengið sjálfan mig til
að nálgast þessa svörtu hrúgu. Ég
skildi hana eftir þarna, þar sem
vatnið gjálfraði i kringum hana
undir kyrrum stjörnunum, forðaðist
að koma nálægt henni og hélt leiðar
minnar í átt til gula ljóssins í
húsinu. Og bráðlega létti mér
greinilega við það, að ég heyrði hið
FAZASftÁfAR
ÓDYRIR OG HENTUGIR
I mörgum stærðum og gerðum
Sendum hvert á land sem er.
Biðjið um myndalista.
STÍL-HÚSGÖGN
EYJfi
DR.MOREfiUS
NÝTT SÝNINGARTJALD
blátt.
Loksins kom tjald sem endur-
varpar réttum litum.
Eiginleikartjalddúksins eru þeir,
að litir verða eins og þeir voru
upphaflega myndaðir.
Á tæknimáli er þetta kallað að
endurvinna réttan lithita.
Lampi í sýningarvél gefur litun-
um rauðan blæ. Þessi rauði litur
er leiðréttur á bláu tjaldinu.
Litirnir verða réttari.
Þetta er leyndarmálið að baki
bláa tjaldsins.
Skuggamyndir og kvikmyndir
verða með sannari litum.
Komið og sjáið muninn.
Austurstræti 6 Simi 22955

átakanlega kvein púmunnar, en það
hljóð hafði upphaflega rekið mig út
til að kanna þessa leyndardómsfullu
eyju. Og þegar hér var komið, herti
ég upp hugann eins og ég best gat,
þótt ég væri máttfarinn og hræði-
lega þreyttur, og tók á sprett aftur í
áttina til ljóssins. Mér virtist rödd
vera að kalla á mig.
Öp mannsins
Þegar ég nólgaðist húsið, sá ég,
að ljósið skein út um opnar dyrnar á
herbergi mínu, svo heyrði ég Mont-
gomery kalla „Prendick,” og kom
röddin úr myrkrinu við hliðina á
rauðgula ganginum.
Ég hélt ófram að hlaupa. Bráð-
lega heyrði ég í honum aftur. Ég
svaraði með lógri kveðju og var eftir
andartak búinn að staulast til hans.
„Hvar hafið þér verið?” sagði
hann og hélt mér í armlengd frá sér,
svo að ljósið frá dyrunum féll á
andlit mitt. „Við höfum báðir verið
svo önnum kafnir, að við gleymdum
yður þangað til fyrir um það bil
hálftíma!
Hann leiddi mig inn í herbergið
og lét mig setjast í hægindastólinn.
Augnablik vtir ég blindaður af
ljósinu.
„Við héldum ekki, að þér mund-
uð fara að kanna þessa eyju okkar
án þess að láta okkur vita,” sagði
hann. Og svo bætti hann við: „Ég
var hræddur! En... hvað... halló!”
Því að síðustu kraftar mínir voru
þrotnir, og höfuð mitt hneig niður á
bringuna. Ég held, að hann hafi
haft vissa ánægju af að gefa mér
koníak.
„I guðs bænum”, sagði ég,
„krækið þessari hurð.”
„Þér hafið verið að kynnast
sumum af leyndardómum okkar, er
það ekki?” sagði hann.
Hann læsti dyrunum og sneri sér
aftur að mér. Hann spurði mig
engra spurninga, en gaf mér meira
koníak og vatn og hvatti mig til að
borða. Ég var að niðurlotum kom-
inn. Hann sagði eitthvað óljóst um,
að hann hefði gleymt að aðvara
mig, og spurði mig stuttlega,
hvenær ég hefði farið úr húsinu og
hvað ég hefði séð. Ég svaraði
honum jafnstuttlega með nokkrum
setningarbrotum.
„Segið mér, hvað á þetta allt að
þýða?” sagði ég í ástandi, sem
nálgaðist móðursýki.
„Það er ekkert mjög hræðilegt,”
sagði hann. „En ég held þér séuð
búinn að fá nægan dagsskammt af
þvi! Púman rak allt i einu upp hvellt
kvalaóp. Þá bölvaði hann lágt.
22VIKAN 9. TBL.
Framhald (næsta blaði.