Vikan - 03.03.1977, Blaðsíða 43

afdráttarlaust: — Nei og aftur nei,
ekki fyrir nokkra muni.
Yootha verður fimmtug á þessu
ári, en hún virðist ekki hafa
minnstu áhyggjur af aldrinum.
— Mér finnst ekkert ógnvekj-
andi við það að eldast. Lifið breytist
ekki allt i einu bara við það að ná
fimmtugsaldri. Og það fer virkilega
i taugarnar á mér að vita til þess, að
það er fullt af konum, sem eru svo
heimskar að setjast niður með
hugarangur út af því, að enginn
vilji lengur með þær hafa. Það er
beinlínis niðurlægjandi. Það er
hreinn óþarfi að setjast í ruggustól
og velta vöngum.
Helsti veikleiki Yoothu er pen-
ingar, og hún viðurkennir það
fúslega. — Ég verð að eyða þeim
strax, og Terry er oft skelfing
gramur við mig. En hver veit, hvort
ég verð á lífi á morgun, og því
skyldi ég þá draga að veita mér það,
sem ég hef efni á í dag? Ég er eins
og faðir minn. Hann var söngvari
og byrjaði við óperuna. Hann missti
röddina eftir mikil veikindi, og eftir
það vann hann við fjölleikahús.
Hann eyddi alltaf peningunum jafn-
óðum, eins og hans síðasti dagur
væri upprunninn. Ef hann gat ekki
eytt þeim á annan veg, þá veðjaði
hann, og ef hann eyddi ekki
peningunum i veðmál, þá drakk
hann þá út. Annars verð ég að játa,
að ef ég lifi það að komast yfir
sjötugt, þá kæmi sér vel, að einhver
væri til þess að vinna fyrir mér. Ég
get ekki endalaust leikið Mildred og
nöldrað við George. Ég vil ekki
verða að klissju.
— Reyndar er þetta hlutverk að
vaxa mér yfir höfuð. Ég get
naumast lengur farið í venjulegar
verslanir. Um daginn brá ég mér í
Selfridges (verslun i London, sem
margir islendingar kannast við), og
þá vék sér að mér vingjarnleg litil
kona, og við spjölluðum saman
stutta stund. Síðan sneri ég mér að
þvi að versla, og nokkru síðar heyri
ég reiðilega rödd hennar hjá mér:
,,Ég hef alltaf verið hrifin af
þáttunum þínum, en nú skal ég
aldrei framar horfa á þá.” Ég ætlaði
ekki að trúa því, að þetta væri sama
konan og sagði: „Fyrirgefðu, en
vorum við ekki að spjalla saman
rétt áðan?” ,,Jú,” sagði hún, ,,en
svo ávarpaði ég þig aftur, og þú
leist ekki við mér og strunsaðir bara
áfram.” Ég sver, að ég hafði ekki
heyrt i konunni og ætlaði alls ekki að
sýna ókurteisi. En fjárinn hafi það,
ég hlýt að mega versla í friði, eins og
annað fólk, það þarf ekki að öskra á
mann inni i miðri verslun.
Hver þekkir ekki þessi andlit?
Yootha og Brian Murphy (Mildred
og George) leika um þessar mundir
vondu stjúpsysturnar í Öskubusku
á leiksviði í London. Og þar leikur
einnig Richard O’Sullivan, sem
íslenskir sjónvarpsáhorfendur
kannast við úr læknaþáttunum
bresku og þættinum „Maður til
taks.”
Yootha getur ekki annað en
skemmt sér yfir afstöðu karlmanna
til hennar, eða öllu heldur persón-
unnar, sem hún túlkar í sjónvarp-
inu. — Um daginn hringdi til
dæmis náungi og sagði: „Ég vildi
gjarna koma og fá að sjá þig á
nærbuxunum.” Ég heyrði hann
gripa andann á lofti, þegar ég
hvíslaði, að ég væri ekki í neinum,
en hann var fljótur að leggja ó,
þegar ég bætti við: „Blessaður
komdu. Maðurinn minn er lögreglu-
foringi hjó Scotland Yard, og hann
dauðlangar til að hitta þig."
Yootha kannar andlit sitt vendi-
lega í speglinu, þetta andlit, sem er
orðið svo þekkt á skjánum og
virðist æsa margan karlmanninn.
— Ég ætti kannski að fá mér
svolitla lyftingu við augun, segir
hún. Annars hef ég ekki minnstu
áhyggjur út af hrukkum, ég hef haft
hrukkur siðan ég var 16 ára.