Vikan - 31.03.1977, Side 19

SMÁSAGA EFTIR
DENISE ROBERTSON
George
Þú varst sterkur, þú varst góður, þú
dáðir mig — það var mér ljóst. En ég
hafði mínar áætlanir, George, og þær
hafa staðist fullkomlega. Mér hefur
hlotnast allt það sem ég hef ætíð
óskað mér. Allt, held ég....
George! Ég var búin að gleyma
þér George.... þar til ég opnaði
blaðið og sá myndina af þér. Og allt
í einu er ég orðin fimmtán ára aftur,
og árin, sem hafa liðið síðan, eru
horfin mér sjónum. Ég man ekki,
hvenær við hittumst fyrst. Kannski
þú hafir alltaf verið þarna, hár og
slánalegur, olíublettur ofan við efri
vör þína, hendur þínar stórar og
sterklegar, en jafnframt blíðar.
Varir þínar voru fallegar. Svo
mikið man ég. Kossar þínir voru
óákveðnir, en þó einhvern veginn
örvæntingarfullir. Þú elskaðir mig
svo óendanlega mikið, og ég.... ég
var yfirfull af valdi, valdi mínu yfir
þér. Ég gat kveikt bros í augum þér
með einni handsveiflu, hrakið þig
dapran á brott með einu höstu orði.
Það var valdið, sem gerði þetta allt
einhvers virði... undanbrögðin, lyg-
in, sem ég þurfti að nota.
Því þú, varst ekki einn af okkur.
Móðir mín útskýrði það á mjög
viðfelldinn hátt: ,,Hann er ekki úr
sömu stétt og við, vina mín. Þú
særir hann bara að lokum.”
Ég sagðist vera sammála... ja, að
vissu leyti var ég það...en ég var
ekki alveg reiðubúin að sleppa þér
strax. Svo að við hittumst í laumi.
Ó, George, þú varst góður.
Menntunarleysið heyrðist á mæli
þínum, og þú hélst á hnífnum, eins
og hann væri penni. Ég skammaðist
mín fyrir þig, óttaðist, að vina-
hópur minn sæi okkur, en þó lét
snerting vara þinna mig vilja meira
og meira.
Þetta leynda samband okkar stóð
í nokkur ár. Á sumrin varð ég að
eyða kvöldunum í tennisklúbbnum.
Á veturna tóku mæður vinkvenna
minna upp á að bjóða okkur til
skiptis til sín í kaffi. En ég fann
alltaf stund fyrir þig George.
Einhvern veginn tókst það alltaf. . .
Mér leið alltaf vel eftir að hafa
verið með þér, ég varð eftirsóknar-
verð og sterk. Stundum fékk ég
ofurlítið samviskubit... samvisku-
bit af því að hafa svikið foreldra
mína, samviskubit af þvi að nota
þig. En það endaði alltaf með því,
að ég ýtti efasemdum mínum til
hliðar.
Auðvitað komu stundum fyrir
leiðinleg atvik, eins og daginn sem
mamma fann krossinn og keðjuna
sem þú hafðir keypt handa mér.
„Hvað er þetta?” spurði hún, augu
hennar blá og köld eins og steinar.
Tilgangslaust að ljúga, hún vissi,
að ég átti enga peninga sjálf... svo
ég sagði henni það.
„Hann er svo mikið fífl,” sagði
ég kæruleysislega og leyfði henni að
taka gjöfina burt.
Og þá var komið að prófum. Mig
langaði að læra sjúkraþjálfun, svo
að ég varð að fá A a.m.k. í einu
prófinu. En samt hittumst við
einstaka sinnum. Ég fór með
hundinn minn í gönguferð, þegar ég
var búin að lesa, og þá beiðstu alltaf
eftir mér þar, þögull, tryggur og
blíður. Við þrýstum okkur hvort að
öðru. Ég varð blíð og krefjandi, þú
varkár, þú vildir vernda mig,
jafnvel gegn sjálfri mér.
0, George!
Auðvitað sigruðu þau að lokum.
Ég hef aldrei verið neitt sérstaklega
hugrökk, og þau voru öll sammála.
„Finnst þér hann ekki undar-
legur” sagði ein skólasystir mín,
þegar þú varst að flækjast fyrir
utan spítalann. Þetta var fyrsta ár
mitt í verklegu námi, og allir á
deildinni voru svo glæsilegir.
, .Finnst þér hann ekki undarlegur,”
sagði ein þeirra, og skyndilega
skammaðist ég mín. Þú varst vél-
fræðingur, þú vannst í óhreinum
samfestingi, þú notaðir hendurnar.
Móðir þín vann á krá á hverju
kvöldi, og þú varst mislukkaður.
Svo þau unnu. Ég hefði ef til vill
getað barist gegn þeim, en ég gat
ekki barist gegn sjálfri mér... Það
var innbyggð hræðsla í mér
gagnvart öllu, sem ekki var eins og
það átti að vera. Ég vildi, ég
þarfnaðist þess að hafa það gott....
eiga demantshring og eiga raðhús
og teppi hom í hom í hverju her-
bergi.
Það hijóta að vera liðin 10 ár frá
kvöldinu á ströndinni, þegar ég
sagði þér, varlega, að allt væri búið
á milli okkar. Ég hafði fundið rétta
manninn, séð fram á góða framtíð.
Ég var á leið til betra lífs, og þú
gast ekki fylgt mér þá leið.
Það lá við að þú grétir. Kannski
manstu ekki eftir því, en þannig var
það nú samt. Og þú reyndir að fá
mig til að skipta um skoðun. Ég
leyfði þér að tala, en varaðist að láta
þig segja of mikið. Ég hefði ekki
getað treyst sjálfri mér, ef þú hefðir
sagt of mikið.
Svo þú fórst...Eg vonaði, að ég
hefði valdið þér mikilli hjartasorg...
og siðan giftist ég Roger, sem var
hár og Ijós yfirlitum og lék fótbolta
með félögum sínum. Hann heldur
rétt á hnifnum, en kossar hans...
kossar hans em ekki eins og þinir,
George. Alls ekkert líkir þínum.
Nú er hann meðeigandi í fjöl-
skyldufyrirtæki sínu, og ég á minn
demantshring og minkapels og
teppi hom í hom alls staðar í
húsinu. Við eigum engin böm, en
það er nægur tími til þess að eignast
þau ennþá. Ég er enn lágvaxin og
falleg. Að minnsta kosti segja allir,
að ég sé það, svo það hlýtur að vera
satt. Ég er orðin 28 ára og er mjög
hamingjusöm...
Það er bara það, að ég opnaði
blaðið í dag og sá þá grein um þig:
„HEIMAMAÐUR GERIR ÞAÐ
GOTT.”
Það er gefið í skyn, að þú sért
ríkur, og þeir sýna þig fallega
klæddan og vel tilhafðan, mjög
frambærilegan. Konan þín er amer-
ísk, og þið eigið þijú börn.
Skyldu varir þinar enn vera
blíðar, hendur þinar mjúkar og
sterkar? Ó, fjandinn eigi þig
George. Ég var hamingjusöm í
gær!
13. TBL. VIKAN 19