Vikan - 31.03.1977, Qupperneq 26

ímyndaði ég mér jafnvel, að ég hefði
mætt henni áður á hliðargötu í
einhverri borg.
Samt kom dýrseðlið alltaf öðru
hverju óþyrmilega í ljós, svo að ég
gat hvorki efast um það né neitað
því. Einn ófríður maður, sem leit
helst út fyrir að vera villtur kropp-
inbakur og húkti í opinu á einu
greninu, var vanur að teygja út
handleggina og geispa, og þá sýndi
hann leiftursnöggt hárbeittar fram-
tennur og sverðlaga vígtennur, sem
voru hvassar og skínandi eins og
hnífar. Og það gat komið fyrir á
einhverjum mjóum stíg, þegar ég
leit með augnablikskjarki í augu
einhverrar lipurrar, hvítsveipaðrar
kvenveru, að ég sá allt í einu (og þá
krossbrá mér skyndilega), að sjá-
öldrin voru rifur, eða þegar ég laut
niður, að ég tók eftir boginni
nöglinni, sem hún hélt að sér
formlausri yfirhöfninni með. Og
meðal annarra orða, það er ein-
kennilegt og mér um megn að
útskýra, að þessar óskiljanlegu
verur — ég meina kvenfólkið —
hafði framan af dvalartíma mínum
ósjálfráða tilfinningu um sinn eigin
fráhrindandi klunnaskap og sýndi
þess vegna meira en mannlega
umhyggju fyrir því, að hinn ytri
búningur væri sómasamlegur og
snyrtilegur.
Hvernig mann-
dýrin brögðuðu
blóð
En reynsluleysi mitt sem rithöf-
undar kemur mér í koll, og ég fer út
fyrir söguþráð minn. Eftir að ég
hafði borðað morgunverð með
Montgomery, fór hann með mig
þvert yfir eyjuna, svo að ég gæti
séð eldgíginn og upptök hversins,
en ofan í brennandi heitt vatnið úr
honum hafði ég álpast daginn áður.
Við vorum báðir með svipur og
hlaðnar skammbyssur. Meðan við
vorum á leið gegnum laufgrænan
frumskóg á leið okkar þangað,
heyrðum við kanínu veina. Við
staðnæmdumst og hlustuðum, en
við heyrðum ekkert meira, og
bráðlega héldum við leiðar okkar og
hugsuðum ekki frekar um þetta
atvik. Montgomery vakti athygh
mina á sérstökum, litlum, bleikum
dýrum með langa afturfætur, sem
hlupu um í kjarrinu. Hann sagði
mér, að þetta væru dýr, sem búin
hefðu verið til úr afkvæmum
manndýranna og væru uppfinning
Moreaus. Hann hafði látið sér detta
í hug, að hægt væri að nota kjötið
af þeim, en þessi ætlun hafði farið
út um þúfur, þar sem dýr þessi voru
vön að éta afkvæmi sin, eins og
kanínur gera. Ég hafði þegar rekist
á nokkur þessara dýra, þegar ég
flúði í tunglsljósinu undan hlé-
barðamanninum, og i annað skipti
þegar Moreau var að elta mig
daginn áður. Svo vildi til, að eitt
þessara dýra, sem var að reyna að
hoppa undan okkur, hljóp inn í
holu, sem hafði myndast við það, að
vindbarið tré hafði slitnað upp.
Áður en dýrið gat losnað úr
holunni, tókst okkur að klófesta
það. Það spýtti eins og köttur,
klóraði og sparkaði kröftuglega með
afturfótunum og gerði tilraun til að
bita, en tennur þess voru of veikar
26 VIKAN 13. TBL.