Vikan - 31.03.1977, Síða 28

V
I Iadda
fer í búðir
Við Strandgötu 11-13, Hafnar-
firði, er verslunin Búsáhöld og
leikföng. Þar sá ég þessa fallegu
sænsku trévöru, sem sviar eru
löngu þekktir fyrir. Brauðbakk-
arnir fást t.d. í mörgum
stærðum, en þessir tveir kosta
kr. 1.850 og 2.730. Ostakúpan
kostar hinsvegar kr. 3.760.
Eitt hið nýjasta af nálinni frá
Jovan snyrtivöruframleiðendum
er baðpúður, ilmkerti og ilm-
perlur i baðið. Baðpúðrið kostar
kr. 4.455, kertið kr. 3.365 og
perlurnar kr. 3.000. Litla ilm-
vatnsglasið kostar kr. 475, en
það stærra kr. 960. Þetta fæst i
versluninni Hafnarborg, Strand-
götu 34, Hafnarfirði.
Blómaskreytingar úr þurrkuð-
um blómum eru sérkennandi
fyrir Blómabúðina Dögg,
Reykjavíkurvegi 66, Hafnar-
firði. Þessi kostar t.d. kr. 3.900,
en hægt er að fá þær frá kr. 400.
M C»OSS STITCHI
--’.'J-,.. 1

Hvergi hef ég séð jafn mikið
úrval handavinnublaða og i
Hannyrðabúðinni, Strandgötu
11, Hafnarfirði. Krosssaumur,
harðangurssaumur, gobelin,
hekl, hnýtingar, svo eitthvað sé
nefnt. Einnig fæst þar mjög
mikið úrval af allskonar efnum
til handavinnu, ásamt yfir
fjögurþúsund litum af garni.
J rwr 1. 'i. \
p IWT|W|jWf Pmm
r |{ r'irÚM
nv J ji> ■ uiMbw
Vart er hægt að hugsa sér betri
fermingargjöf en islendingasög-
urnar, en þær fást í níu bindum
með nútimastafsetningu i Bóka-
búð Olivers Steins, Strandgötu
31, Hafnarfirði.
Þessir fallegu mittisjakkar í
stærðunum 36-40 fást í verslun-
inni Eik, Strandgötu 31, Hafn-
arfirði. Þeir fást í rauðu, svörtu
og gulhvítu og kosta kr. 5.780.
„þetta er bara háttur rándýra.
Þegar þau eru búin að drepa,
drekka þau. Það er blóðbragðið,
skal ég segja þér.”
„Hvemig leit manndýrið út?”
spurði hann. Mundir þú þekkja
hann aftur?” Hann leit kringum
sig, með sinn fótinn hvorum megin
við leifarnar af dauðu kanínunni, og
augu hans reikuðu yfir skugga og
skrúð gróðursins, felustaði og
launsátur skógarins, sem umlukti
okkur. „Blóðbragðið”, sagði hann
aftur.
Hann tók upp skammbyssu sína,
prófaði skothylkin í henni og setti
skammbyssuna svo aftur á sinn
stað. Svo fór hann að toga í lafandi
vör sína.
„Ég held ég ætti að þekkja
manndýrið aftur. Ég rotaði það.
Hann ætti að hafa fallegt mar á
enninu.”
„En svo verðum við að sanna, að
hann hafi drepið kanínuna,” sagði
Montgomery. „Ég vildi ég hefði
aldrei flutt dýrin hingað.”
Ég hefði haldið áfram, en hann
var kyrr og braut heilann vand-
ræðalega um limlesta kaninuna.
Hins vegar fór ég svo langt frá
þessum stað, að leifar kanínunnar
sæjust ekki.
„Komdu!” sagði ég.
Bráðlega rankaði hann við sér og
kom í áttina til min.
„Sjáðu nú til,” sagði hann
næstum hvislandi, „þeir eiga allir
að hafa ákveðnar hugmyndir um, að
rangt sé að éta nokkuð, sem hleypur
á landi. Ef eitthvert manndýrið
hefur af tilviljun bragðað blóð...”
Við gengum þöglir nokkurn spöl.
„Ég mundi vilja vita, hvað getur
hafa gerst,” sagði hann við sjálfan
sig. Og svo bætti hann við eftir
nokkra þögn: „Ég gerði dálítið um
daginn, sem var heimskulegt. Þessi
þjónn minn... ég sýndi honum,
hvernig ætti að flá og sjóða kanínu.
Það er einkennilegt... ég sá hann
sleikja hendurnar... Mér datt það
aldrei í hug.”
Svo sagði hann: „Við verðum að
stöðva þetta athæfi. Ég verð að
segja Moreau frá því.”
Hann gat ekki um annað hugsað
á heimleiðinni.
Moreau tók málið jafnvel enn
alvarlegar en Montgomery, og ég
þarf varla að taka það fram, að ég
smitaðist af hinni augljósu skelf-
ingu þeirra.
„Við verðum að taka dæmi,”
sagði Moreau. „Ég er ekki í neinum
vafa um, að hlébarðamaðurinn var
sá, sem braut af sér. En hvernig
getum við sannað það? Ég vildi,
Montgomery, að þú hefðir haft
stjórn á löngun þinni í kjöt og
losnað við þetta æsandi, nýja mál.
Það getur átt eftir að koma okkur í
vandræði.
„Ég var heimskur asni,” sagði
Montgomery. „En nú hefur þetta
gerst. Og þú sagðir, að ég mætti fá
þær, eins og þú manst.”
„Við verðum að snúa okkur strax
að þessu máli,” sagði Moreau. , Ég
geri ráð fyrir, að þjónninn geti séð
um sig, ef eitthvað skyldi koma
fyrir?”
„Ég er ekki svo viss um
þjóninn,” sagði Montgomery, „ég
held ég ætti að þekkja hann.”
Síðari hluta dagsins fóru Moreau,
Montgomery, ég og þjónninn þvert
yfir eyjuna til kofanna í gilinu. Við
vorum þrír vopnaðir. Þjónninn bar
litlu öxina, sem hann notaði til'að
höggva í eldinn, og nokkrar
vírhankir. Moreau hafði á öxl sér
geysistóran lúður, eins og kúasmal-
^ar nota.
„Þú færð að sjá manndýrafólkið
safnast saman,” sagði Montgom-
ery. „Það er snotur sjón.” Moreau
sagði ekki orð á leiðinni, en
þungbúið andlit hans var hörkulegt
undir hærunum.
Við fórum yfir gilið, sem rjúkandi
straumur af heitu vatni rann niður
eftir, og fórum eftir snúna stignum
gegnum reyrþykknið, þangað til við
komum á vítt svæði, sem þakið var
þykku, duftkenndu, gulu efni, sem
ég held, að hafi verið brennisteinn.
Yfir toppinn á illgresisbakka glitr-
aði hafið. Við komum að eins konar
lágu hringleikahúsi, gerðu af nátt-
úrunni, og þar staðnæmdumst við
allir fjórir. Svo blés Moreau í
lúðurinn og rauf hina sofandi kyrrð
hitabeltissíðdegisins. Hann hlýtur
að hafa haft sterk lungu. Hrópin
hækkuðu stöðugt milli bergmáls
þeirra sjálfra, þangað til þau urðu
svo áköf, að þau ætluðu að æra
okkur. „Jæja,” sagði Moreau og lét
bogið áhaldið falla aftur niður við
hlið sér.
Strax var ruðst gegnum gulan
reyrinn, og raddir heyrðust út úr
þykkum, grænum frumskóginum,
sem takmarkaði mýrina, sem ég
hafði hlaupið yfir daginn áður. Svo
komu í ljós á þrem eða fjórum
stöðum á útjöðrum brennisteins-
svæðisins kynlegir einstaklingar af
manndýraþjóðinni, og flýttu þeir
sér í áttina til okkar. Ég gat ekki
varist hrollkenndri skelfingu, þegar
ég sá þá skokka hvern á fætur
öðrum út úr skóginum eða reyrnum
og koma kjagandi yfir heita
rykuga jörðina. En Moreau og
Montgomery stóðu ofurrólegir, og
ég varð nauðsynlega að halda mig
hjá þeim. Fyrst kom skógargoðið
og var undarlega óraunverulegur,
en samt sem áður hafði hann
skuggann sinn með sér og hristi upp
rykið með hófunum; á eftir honum
kom úr þykkninu ferlegur durgur,
gerður úr hesti og nashymingi, og
var hann að tyggja strá, þegar hann
28VIKAN 13. TBL.