Vikan - 31.03.1977, Blaðsíða 60

SMÁSAGA EFTIR ÖNNU MARlU ÞÖRISDÖTTUR
GRál
IfiRUNN
Hann hallaðist upp að eldhús-
dyrastafnum. Hann var í sömu gráu
fötunum, og ég sá silfurgrátt, mjúkt,
liðað hárið og skeggið greinilega.
Aðeins augnabrúnimar voru dökkar.
Svipurinn var hýr og mildur. Hann
var reglulega fallegur, ég held ég hafi
aldrei séð fríðari mann.
Lengi er ég búin að velta fyrir
mér, hvort ég eigi að segja þessa
sögu. En nú er skólanum lokið fyrir
nokkrum vikum, og ég er búin að
gera vorhreingerningarnar. Ég stóð
meira að segja í þvi að láta klæða
gömlu, góðu alstoppuðu stólana
mína. Ég er fegin því, að ég dró það
svona lengi, nú er orðið svo mikið
úrval af yndislegu damaskáklæði.
Ég var nærri búin að freistast til
þess að láta klæða þá með ullarefni,
þegar sú tiska var í algleymingi. En
nú fékk ég svo dásamlegt, gullin-
brúnt silkidamask, að betra hefði ég
ekki getað hugsað mér. Og ég lét
það líka eftir mér að kaupa
næfurþunnt efni með gulum og
brúnum rósum og saumaði mér
sumargluggatjöld. Þau eru að vísu
ansi þunn, en ég held, að ekki sjáist
mikið inn til min hér uppi á
kvistunum. Kannski kaupi ég mér
einhver af þessum fallegu pílurúllu-
tjöldum, þegar líða fer á sumarið og
kveikja þarf inni. Eitthvað er eftir í
sparibókinni, þó að dálítið hafi nú
'jninnkað við þetta allt. Og svo er
0að ferðin, hún kostar nú sitt.
Eftir tvær vikur ætla ég með
vinkonu minni og samkennara til
ítalíu. í fyrra fórum við til Mallorca
og sumarið >Jj>ar áður til Costa del
Sol. Ég veit. 'að þetta er heilmikill
lúxus. En því skyldi maður ekki
veita sér eitthvað, kominn á þennan
aldur og engum háður. og hefur ekki
fyrir neinum að sjá nema sjálfum
sér.
Ég horfi nú fram á hálfan mánuð,
þegar ég hef ekkert sérstakt fyrir
stafni: Leikhúsin lokuð, sinfónían
komin í sumarfrí, og í kvikmynda-
húsunum eru þessar eilífu glæpa-
og.... dónalegu myndir, svo að
heiðvirður kvenmaður getur ekki
látið sjá sig þar. Engar stíla- eða
reikningsbækur liggja á útskoma
rauðviðarskrifborðinu mínu. Ég
sest við það og tek skrifblokk upp
úr skúffu. Ég er að hugsa um að
skrifa söguna....
Þetta gerðist í fyrravetur í
kuldanum og umhleypingunum,
sem allir hljóta að muna eftir. Það
varþá, sem vonda kvefpestin gekk.
Sumir voru lasnir svo mánuðum
skipti. Dag nokkum fann ég, að það
var að koma í mig vond hæsi, þegar
ég var að kenna. En þar sem það er
eitt það versta, sem fyrir kennara
getur komið, ákvað ég að hafa allan
vara á. Ég fór til skólastjórans og
sagði honum, að ég ætlaði að vera
heima framyfir helgi til þess að hafa
úr mér hæsina. Skólastjórinn, sá
elskulegi maður, tók mér vel, kvað
forfallakennarann myndu taka við
bekkjunum mínum og ég skyldi
reyna að hafa þetta vel úr mér. Ég
er nú búin að kenna við þennan
sama skóla í næstum 30 ár, og
sjaldan hefur mig vantað til starfa.
Ég kom við í kjörbúðinni héma
rétt hjá og verslaði, áður en ég fór
upp til min. Ég ætlaði að kaupa mér
te og sítrónur. En þar sem engar
sítrónur fengust, keypti ég teteg-
und, sem ég hafði aldrei reynt áður.
Hún hét Grái jarlinn, og í þessum
pakka var blanda með sítrónu-
bragði. Það varð að duga. Á leiðinni
upp stigana man ég, að í gegnum
huga minn flögraði sú spuming,
hver þessi Grái jarl væri, eða hvort
hann hefði raunverulega verið til.
Ég eldaði kvöldmatinn snemma,
þvoði upp og gekk frá. Síðan háttaði
ég, fór í hlýjustu náttfötin mín og
fjólubláa, vatteraða silkislopping.
Svo hitaði ég vatn og setti í stóra
teketilinn minn og þar ofan í tvo
tepoka Gráa jarlsins. Ég setti
teketilinn á bakka ásamt stóra,
handmálaða tebollanum mínum,
sem ég keypti i Mallorcaferðinni, og
hunangskrús. Þetta bar ég inn i
stofu og setti á messingsborðið
mitt, kveikti á fallegu kerti í kerta-
stjakanum og reykelsi 1 reykelsis-
kerinu. Siðan náði ég í vodkaflösku,
sem ég átti í borðstofuskápnum. Ég
hreiðraði um mig í öðmm stóra
stólnum mínum og ætlaði nú að
hafa það reglulega notalegt.
Þetta var á fimmtudagskvöldi og
ekkert sjónvarp. Ég hlustaði á
sæmilegt leikrit í útvarpinu, annars
era leikritin ekki orðin neitt á við
það, sem þau vora hér áður fyrr. Ég
var búin að drekka eina þrjá tebolla,
þegar kom að tónlistarþætti Guð-
mundar Jónssonar pianóleikara, og
mér var farið að líða reglulega
notalega. Enginn skyldi álíta, að ég
hefði drakkið of mikið af vodkapu,
ég heUti bara ofurlitlum slurk í
hvem boUa, engu, sem hægt hefði
verið að finna á sér af. Nei, ég hef
alltaf varast áfengið í óhófi, þama
var ég einungis að nota það sem
meðal. Kona í minni stöðu getur
heldur ekki leyft sér slíkt.
Lifandis ósköp vora þættirnir
hans Guðmundar yndislegir. Ég
held þó næstum, að þátturinn þetta
kvöld hafi verið með þeim allra-
bestu. Mér hlýnaði allri af að hlusta
á hljómhstina og gleymdi rokinu og
kuldanum og svellbólstranum úti,
og mér fannst ég komin tU suðlægra
landa, þar sem pálmablöð blöktu í
hlýjum andvara og sólskinið gUtr-
aði á sléttum sæ....
Ég held mér hafi aðeins rannið í
brjóst. Ég kipptist við, og þá fannst
mér ég snöggvast sjá móta fyrir
útUnum mannshöfuðs, sem bar við
birtu götuljósanna, sem bárast inn
um kvistgluggann minn. Ég varð
60VIKAN 13. TBL.