Vikan - 22.12.1977, Blaðsíða 41

hann bara að fullnægja hinni
óseðjandi forvitni sinni?”
,,Ég vissi ekki. hverju ég átti
helst að trúa og tók upp töskuna
mína og sagði: ,,Ég naut matarins.
Þakka þér kærlega fyrir. Mér hefði
aldrei dottið í hug að fá mér að
borða hérna. Hefur þú borðað hér
áður?”
Eh — á mánudaginn, held ég. Já,
á mánudaginn.”
„Varstu einn?”
,,Nei, Martin Leslie, yfirmaður
bróður þins, bauð mér. Hann kemur
oft hingað, það er víst fremur
lélegur matur þarna hjá þeim í
lögreglunni, og svo er maturinn
hérna ódýrari, en á mörgum öðrum
stöðum. 0, já, Japhael Nanda var
líka með okkur.”
Chris fylgdi mér út á götu og ég
heyrði að hann fitlaði við bíllyklana
í vasanum. Hann stóð til hliðar og
ég settist inn í litla Mini-bílinn
hennar mágkonu minnar. Hann
starði fram fyrir sig, án þess að
beina sjónum sínum að nokkru
sérstöku. í baksýnisspeglinum sá
ég bílinn, sem hann hafði komið á,
standa hinum megin við götuna.
„Hvenær sé ég þig aftur?” spurði
hann.
Ég yppti öxlum og langaði mest
til að svara: „Þú sérð mig alls
ekkert aftur, því ég ætla að fljúga
heim á morgun.”
Þessari hugmynd skaut svo
snögglega upp í kollinn á mér, að
mér brá við. Sennilega hefur Chris
lesið eitthvað úr svip mínum, því
hann hallaði sér fram og horfði
rannsakandi á mig. Ég varð
undrandi, þegar ég heyrði hann
stama: Katharine, ekki láta —. Það
er —. Ef bara þú vissir, hvað ég
vildi —. O, fjandinn sjálfur.”
Billinn hans var ljósblár og
rykugur. Ég starði á hann i spegl-
inum og vissi ekki hverju ég átti að
svara. Þá sá ég, að einhver gekk í
átt að bilnum og reyndi að opna
dyrnar farþegamegin.
„Það er einhver — ” sagði ég, en
þagnaði svo. Þetta var Japhael
Nanda og ég sá að hann rétti úr sér
og starði til .okkar.
„Þetta er allt í lagi,” sagði Chris
fljótmæltur. „Hann er áreiðanlega
að leita að mér. Vertu sæl,
Katharine. Ég hringi til þín, ef ég
má.”
Næstu viku heyrði ég samt
ekkert frá honum og ég var farin að
efast um, að hann hefði meint það,
sem hann sagði um að hringja.
En svo ákváðu Rory og Sara að
halda garðveislu eitt kvöldið. Þau
voru að hamast við að undirbúa
veisluna, þegar ég spurði bróður
minn: „Hverjir koma? Kunningjar
þínir úr lögreglunni?”
„Aðallega,” svaraði hann.
„Tvenn hjón úr klúbbnum, tveir
lögregluþjónar og þeirra konur. Þá
er það reyndar upptalið. Ö, reyndar
kemur auðvitað Martin Leslie, yfir-
maður minn, líka.”
„Hvers vegna auðvitað?”
„Ja, hann er eini piparsveinninn.
Hann ætlast til, að honum sé boðið,
kvenfólksins vegna. Og þar sem þú
ert sú eina, sem er á lausu, ættirðu
að gæta þín. Ég vara þig við, hann
er harður kvennamaður. ”
Mér flaug í hug, það sem Chris
hafði sagt, að Martin Leslie hefði
sagt um augun í mér, og þar með
var ég aftur farin að velta fyrir mér,
hvað hefði orðið um fj'rirætlanir
Chris um að hringja til min.
Þegar öllu var á botninn hvolft,
þá var hann reyndar í viðskipta-
erindum hér í Nakadíu. Sennilega
færi mikill tími i að ræða við
lögfræðinga og hinar ýmsu deildir
rikisstjórnarinnar og semja um
framtíð Mabata-búgarðsins. Og ég
hafði heldur enga hugmynd um,
hversu langt leyfi hann hafði fengið
frá Scotland Yard, eða hve tímafrek
þessi viðskipti hans væru.
En það sennilegasta væri þó
efalaust, að hann hafi aldrei meint
neitt með þvi, þótt hann segðist
ætla að hringja. Samt gat ég ekki
hætt að hugsa um hann..
„Hæ, hæ,” sagði Rory og vakti
mig upp úr þessum hugsunum
mínum. „Vertu nú ekki að láta þig
dreyma um Martin.”
Ath.!
Hér tökum við upp þráðinn, þar
sem frá var horfið í siðasta
tölublaði.
„Þú sagði mer," sagði Chris, „að
tala ekki um slysið við hana."
„Hamingjan sanna, hvenær?”
„Þegar þú fylgdir henni um borð
í flugvélina til Englands.”
„Ó, þá. Ja hérna, við förum
aldeilis langt aftur í tímann. Leyfðu
mér að óska þér til hamingju með,
hve frábært minni þú hefur, herra
Wentworth. Auðvitað gerðum við
það. Að fara að ræða við hana um
það, sem gerðist þennan dag, hefði
verið ómannúðlegt.” Augu okkar
mættust og hann brosti þessu
gamla, hlýlega Simba frænda brosi.
„Svo við víkjum aftur að þessari
staðhæfingu þinni varðandi þennan
helli. Hefurðu sagt Nanda frá
þessu?” Ef M’pandu hefði ekki
alltaf virst eins og ekkert gæti
raskað ró hans, hefði ég sagt að
hann héldi niðri í sér andanum.
„Nei.” Chris leit sem snöggvast
á hann eins og með hálfgerðri
fyrirlitningu. Síðan sagði hann við
Rory: „En hann kemst þangað, það
skaltu vita. Hann er enginn asni.
Einmitt sú staðreynd, að það varst
þú, sem fórst niður til að ná í líkið af
vesalings Thomson, og svona
snemma morguns, þegar enginn var
á ferli, verður til þess að hann fer
þangað. Hvers vegna einmitt hann?
mun hann spyrja sjálfan sig.”
M’pandu virtist vera búinn að
jafna sig. „Ja hérna,” sagði hann,
, ,okkur virðist hafa orðið ýmislegt á
í messunni. Þú gerir þér sennilega
ekki háar hugmyndir um gáfnafar
mitt, herra Wentworth.”
Chris brosti lítilsháttar um leið
og hann sagði: „Þvert £ móti. Þú
áttir ekki annarra kosta völ. Það
var sorglegt að Thomson skyldi láta
lifið, en ennþá sorglegra, frá þinum
bæjardyrum séð, að það skyldi
einmitt þurfa að vera á þessum stað
í gljúfrinu, sem hann féll fram af.
Það var ekkert álitamál, þú
varðst að ná líkinu, áður en
einhverjum öðrum dytti í hug að
reyna það. Þú varst búinn að bíða í
einn eða tvo daga eftir að likið
fyndist, svo þegar Rory sagði þér
frá klettasyllunni fyrir ofan hellinn,
þá gastu ekki hætt á neitt, ekki
satt?”
Rödd M’pandus var eins og ís,
þegar hann sagði: „Einmitt? Og
hvers vegna ekki?”
„Það sem ég segi, eða jafnvel
álít, er ekki það sem skiptir máli, er
það?” spurði Chris. „Það sem máli
skiptir er.hvað Nanda heldur, þegar
hann hefur fengið tíma til að velta
þessu fyrir sér.”
„Og hvað heldur þú að Nanda
haldi?”
Simba frændi, fann ég að ég bað i
huganum, gerðu það láttu hann
ekki segja það.
„Ég held,” svaraði Chris rólega
um leið og hann stóð á fætur, „að
hann fari að velta því fyrir sér, hvað
geti verið á þessum ákveðna stað i
gljúfrinu, sem vakti svona mikinn
áhuga hjá þessum þrem drei gjum
fyrir tíu árum, og sem gat hindrað
það, að líkið bærist fram af
fossinum. Hann gæti jafnvel ákveð-
ið að kanna það nánar. Hann er
enginn hugleysingi og yfirborð
árinnar er einmitt nógu hátt núna.
Hann hlyti að finna hellinn bak við
runnana.”
Chris þagnaði, en lyfti siðan
brúnum í átt til Martins.
Martin stóð upp náfölur og virtist
mjög áhyggjufullur yfir hvernig
samræðurnar höfðu snúist. Chris
hafði þá ekki verið búinn að trúa
honum fyrir þessu. Það var fyrst
núna, sem hann sá, hvert stefndi.
M’pandu, sem hingað til hafði
setið og hlýtt á Chris, stóð nú á
fætur og stóð andspænis honum.
„Herra Wentworth," sagði hann,
„við skulum reyna að koma orðum
að þessum skelfilegu hugmyndum
þínum. Þú ert að gefa í skyn, að
Nanda muni álíta, að Danny eða
Rory, eða þeir báðir, hafi drepið
■ Charles, og síðan skilið hann eftir,
og — ” rödd hans brast, og hann
þagði um stund, en hélt svo áfram
með sýnilegum erfiðismunum —
látið hann liggja og rotna í þessum
bölvaða helli, og þess vegna hafi lik
hans aldrei fundist?”
„Eitthvað þessu líkt.” Chris leit i
augu hans án þess að bl.'kna, en það
var greinilegt að hann var farinn að
hata þessar yfirheyrslur.
„Og að ég hafi haldið þessu
leyndu öll þessi ár?”
„Ja herra, ég mundi álíta, að
umhyggja þin fyrir landi og þjóð
væri það miki!, að þú mundir láta
það sitja i fyrirrúmi, jafnvel þó við
mundum snúa þessu dæmi við.
Framhald í næsta blaði
51. TBL. VIKAN 41