Vikan - 11.01.1979, Blaðsíða 12

Ásta Guðlaugsdóttir og Þórdís Sigurðardóttir spjalla við VIKUNA.
„Þetta er betra en stofnun"
Laugarásvegur 71, sem nú er útibú frá
Kleppi, sker sig ekkert úr, þegar keyrt er
um þetta fina hverfi. Þetta er reisulegt hús
með stórum garði, — heimili 18
geðsjúklinga.
Þórdis Sigurðardóttir deildarhjúkrunar-
stjóriog Ásta Guðlaugsdóttir starfsstúlka
tóku á móti okkur þegar við knúðum dyra.
— Við fluttum hér inn í janúar 1973, um
einu ári eftir öll lætin, sagði Þórdís deildar-
stjóri um leið og við tylltum okkur niður í
eina fínustu stofuna í bænum. Þarna sat
maður í stól og las. Annar stóð úti á svölum
og naut útsýnisins. Af neðri hæðinni
heyrðist i ritvél, það eru samdar smásögur
hérna var okkur sagt.
— Efri hæðinni höfum við svo til ekkert
breytt, en neðri hæðin, sem var teiknistofa
tveggja arkitekta, var hólfuð niður í svefn-
herbergi fyrir vistmenn. Þar sofa nú 18
sjúklingar, yfirleitt tveir á herbergi. Af
þeim sjúklingum, sem upphaflega fluttu
inn, eru aðeins fjórir eftir, — hinir eru allir
útskrifaðir.
Við spurðum hvað það ætti að þýða að
vera með stofnanir sem þessa inni í miðju
íbúðarhverfi.
— Að mínu mati hefur það mikla
þýðingu fyrir sjúklinga eins og þá sem eru
hérna. Þetta er fólk, sem fer til vinnu á
morgnana og kemur heim að kveldi. Það
hefur jákvæð áhrif að geta komið inn á
heimili að loknu dagsverki, en þurfa ekki
að fara á einhverja stofnun. Að vísu erþetta
heimili stofnun, en mjög heimilisleg
stofnun, og það skiptir miklu. Og það er
ekkert, sem mælir gegn þessu fyrirkomu-
lagi. Við höfum ekki átt í neinum
útistöðum við nágrannana, og ég vona að
við höfum ekki truflandi áhrif á þá. Þrátt
fyrir allan styrinn, sem um þetta stóð í
upphafi, þá birtist nú samt barnahópur hér
Laugarásvegur 69. Þar hittum við fyrir
Ragnhildi J. Þórðardóttur. Sagðist hún
ekki hafa verið á móti þessari ráðagerð í
upphafi, þegar til hennar var stofnað, en
henni hefði snúist hugur vegna ýmissa
atvika. (Sagði hún síðan sögur, sem ekki
verða hafðar eftir hér...).
á tröppunum daginn sem við fluttum inn,
færði okkur blómvönd og bauð okkur
velkomin. Síðan hefur allt gengið vel. EJ
Nágrannar
spurðir
álits
Að aflokinni heimsókn á vistheimilið,
hringdum við nokkrum dyrabjöllum á
nærliggjandi húsum og spurðum þann er til
dyra kom, hvernig honum líkaði nábýlið
við útibú Klepps.
Lrugarásvegur 52. Þar kom tildyra kona
I morgunslopp, sem hvorki vildi láta neitt
eftir sér hafa um málið og bannaði strang-
lega allar myndatökur af sjálfri sér. Þó lét
hún þess getið rétt áður en hún skellti
hurðinni, að hún hefði alltaf verið á móti
þessu vistheimili og vœri enn.
Laugarásvegur 73. Þetta er næsta hús
við vistheimilið, og þar býr meðal annarra
Þóra Björgvinsdóttir. Hún sagðist kunna
nábýlinu vel, þetta væru góðir nágrannar,
en að öðru leyti tœki hún ekki mikið eftir
þeim.
Laugarásvegur 54. Þar voru engir heima
nema tveir brœður, Pétur og Snorri
Guðmundssynir. „Þetta er allt í finasta
lagi, ” sagði Pétur, og Snorri kinkaði kolli til
samþykkis. „Við erum nú hræddir um
það, ” bœttu þeir við einum rómi.
Laugarásvegur 56. Það var líklega
amman, sem kom til dyra í þessu húsi. Hún
vildi hvorki láta taka af sér mynd né segja
okkur hvað hún héti. „Vistheimilið? Nú,
ætli það sé ekki allt í lagi með það. ”
12 ViRan 2. tbl.