Vikan - 11.01.1979, Blaðsíða 15

þvi skyggni hans jókst mjög við þær og
urðu skýrari.
Ég ætla nú að láta ísleif sjálfan rifja upp
eina sögu frá þessu tímabili og gef honum
orðið:
„Einn dag sit ég í skrifstofu minni. Það
er barið að dyrum. Ég fer til dyra. Fyrir
utan stendur maður dapurlegur. Hann
heilsar mér og spyr, hvort þetta þé ísleifur
Jónsson. Ég segi það vera. „Einar Kvaran
vísaði mér til yðar,” segir hann. Ég býð
honum inn, og hann sest á legubekk við
endann á skrifborði mínu, en ég stend
framan við skrifborðið.
Maðurinn þegir og horfir í gaupnir sér.
Ég yrði þá á hann og spyr, hvort hann hafi
ætlað að finna mig eitthvað. „Já, mig
langaði til að tala svolítið við yður,” segir
hann. Og eftir nokkra þögn bætir hann við:
„Ég missti vin minn fyrir nokkru.” Orðið
„vinur” hafði þau áhrif á mig, að mér
fannst að hér hlyti að vera að ræða um það,
að karlmaður hefði dáið. Eftir venjulegri
merkingu þess orðs hygg ég að margir
hefðu haldið það.
Nú varð þögn nokkra stund. Þá finnst
mér ég fá inní hugann, eða í huga mér
mótist mynd af konu, og að konan standi
við hlið mannsins. Ég get ekki greint legu-
bekkinn þar sem hún stendur, og þó sé ég
hana ekki með líkamlegu augunum. Það
hefði ekki skipt neinu þótt bundið hefði
verið um augu mér. Ekki hefur maðurinn
meint að þetta væri vinurinn, hugsa ég,
mér sýnist helst að þetta sé konan hans, ef
þetta er rétt sem mér sýnist. Ég var því á
báðum áttum um að minnast á þetta við
manninn, en óskaði í huganum að fá mynd
af karlmanni, því alltaf var það efst í huga
mér, að karlmaður hlyti það að hafa verið.
En aðra mynd fékk ég ekki.
Heldur en standa svona alveg þegjandi,
segi ég við manninn: „Það hefir verið
kona.” „Já,” segir hann. Þá finnst mér eins
og hún færist nær honum og þá fullvissast
ég um, að þetta sé konan hans. En gat það
verið, að hann kallaði hana aðeins „vin”?
Síðan lýsti ég henni nokkru nánar,
búnaði hennar og háralit. Já, það stendur
heima, það eins og smálifnar yfir
manninum og hef ég sjaldan séð meiri
breytingu verða á manni á jafnstuttum
tíma. Það var eins og hann lyftist upp og
svipurinn varð glaðlegri og léttari.
„Hvenær sáuð þér konuna mína?” spyr
hann. „Ég hef aldrei séð hana fyrr en núna,
að mér sýnist hún standa hjá yður,” segi ég.
Hann sagðist líka hafa haldið að við
hefðum aldrei sést. Síðan fer hann ofaní
vasa sinn og dregur upp bréfaveski. Tekur
þar út mynd sem á eru tvær konur. „Er
hún lík annarri hvorri þessari konu?” Ég
bendi strax á aðra konuna og segi: „Hún er
alveg eins og þessi.” „Já, þetta er mynd af
henni og systur hennar, en ég er hissa á því,
að þér skylduð þekkja þær í sundur.” Það
var alltaf að smálifna yfir manninum við
þetta samtal. Það var eins og honum væri
svo óendanlega mikil gleði af því að fá að
vita að konan hans var hjá honum, þrátt
fyrir það, að hún væri dáin, svo sem
kallað er. Mér fannst hann hafa yngst um
mörg ár, og ég mun seint gleyma hinu inni-
lega handtaki hans, þegar hann kvaddi mig.
Ári síðar kom hann til mín aftur og
sagðist þá aðeins koma til þess að þakka
mér fyrir síðast. Hann sagðist alltaf hafa
lifað á þeirri stundu síðan. Ég var líka mjög
glaður og þakkaði guði fyrir þessa stund
sem hann hafði leyft að tjaldinu væri lyft
til þess að sameina þessa elskendur aftur,
eða til þess, að dauðinn yrði þeim ekki
aðskilnaður.”
Eftir að ísleifur komst í þjálfun sem
miðill hjá Einari H. Kvaran 1914 tók hann
miklum framförum á hinu sálræna sviði og
fylgdu því ýmsar breytingar. Eins og að
framan er getið hafði ísleifur átt drauma-
mann góðan allt frá bernsku. En um þetta
leyti hvarf þessi draumamaður honum og
kom annar maður í hans stað, sem svo varð
aðalstjórnandi í miðilssambandi ísleifs.
Hann kallaði sig Svendsen. ísleifur lýsti
honum svo: Hann er fremur lágur maður
vexti, góðlegur, ljós í andliti, með ljóst efri-
vararskegg, nokkuð stórt nef með lið á.
Hann er kviklegur, ákaflega ákveðinn og
viljasterkur. ísleifur fékk miklar mætur á
þessari veru, enda leit hann á Svendsen sem
verndara sinn. ísleifur gat jafnan talað við
hann með hugsunum einum. Þótti honum
ákaflega vænt um þennan mann, enda gat
hann leitað til hans í hvers konar
vandræðum eða efasemdum. En ekki fór
ísleifur þó ávallt eftir ráðum hans, en jafn-
an iðraðist hann þess mjög, því ráð hans
reyndust jafnan góð.
Sumarið 1917 var ísleifur uppí Svínadal
við skógarhögg. Viðurinn var fluttur á
stórum báti til Reykjavíkur og dró vélbátur
hann. Viðnum var hlaðið langt uppaf
bátnum, svo hann var að sjá eins og
fljótandi viðarköstur. Ef vindur var á móti
stóð þess vegna afarmikið í hann, en væri
undanhald varð hann oft á undan
vélbátnum. Gat þá komið fyrir að hann
rækist á vélbátinn, en slíkt gat vitanlega
verið hættulegt.
Eitt sinn þegar verið var að flytja viðinn
var ísleifur með ásamt konu sinni og fóstur-
dóttur. Tveir menn voru ætíð á bátnum,
formaður og vélarmaður.
Þegar þeir komu fram í Hvalfjörð og
2.tbl. VikanlS