Vikan - 11.01.1979, Blaðsíða 50

— Það cr ekki nokkur leið að gcra þér til geðs. Varstu
ekki aö halda þvi fram, að þú værir orðin hundleið á þvi að
hanga heima og horfa á fótboltann í sjónvarpinu?
hlýtur að sjá að ég er ekki alveg þurr.
Engin orð i kvöld.
„Ég kem þá i fyrramálið og tala við
þig,” sagði George og gleymdi því að
nýr dagur var þegar að rísa.
„Ég verð þá kominn með fjárans
hausverk,” sagði sir Richard.
Hann gekk út úr klúbbnum með
barða-loðinn hattinn á höfðinu og
svartan stafinn undir öðrum handleggn-
um. Hann afþakkaði boð dyravarðarins
um að ná i vagn og sagði: „Ég er djöful-
lega drukkinn og ég ætla að ganga.”
Dyravörðurinn glotti. Hann hafði
séð marga herramenn á hinum ýmsu
stigum drykkjunnar og hann hélt ekki
að sir Richard, sem talaði frekar skýrt
og hélt ágætisjafnvægi þegar hann gekk,
væri i mjög slæmu ástandi. Ef hann
hefði ekki þekkt sir Richard mjög vel
hefði hann ekki séð neitt athugavert við
hann, að hann hélt, nema það að hann
hélt í þveröfuga átt við St. James torg.
Honum fannst hann tilneyddur að vekja
athygli sir Richards á þessu en baðst svo
afsökunar þegar sir Richard sagði: „Ég
veit. En dögunin kallar á mig. Ég ætla
að fara i langa gönguferð.”
„Einmitt það, herra,” sagði dyra-
vörðurinn og fór aftur inn.
Sir Richard fann fyrir smásvima þegar
hann kom út í kalt loftið og reikaði
stefnulaust i norðurátt.
Eftir smástund jafnaði hann sig í
höfðinu. Hann komst að þeirri hlutlausu
niðurstöðu að hann fengi bráðlega
mikinn höfuðverk, honum myndi liða
mjög illa og vorkenna sjálfum sér mjög
mikið. Á þessu augnabliki, samt sem
áður, meðan áhrif koníaksins slævðu
ennþá hugsanir hans, fannst honum
hann vera gagntekinn af einkennilegu
ábyrgðarleysi. Honum fannst hann vera
stefnulaus, fjarlægur og slitinn frá bæði
fortíð og framtíð. Dögunin dreifði grárri
birtu yfir hljóð strætin og golan, sem
straukst um andlit hans, var fersk en
nógu köld til þess að hann var þakklátur
fyrir að vera i léttri kvöldskikkjunni.
Hann reikaði inn i Brook-stræti og hló til
lokaðra glugganna á húsi Saars. „Kæra
brúður mín!" sagði hann og sendi fingur-
koss að húsinu. „Guð minn góður,
mikill bölvaður bjáni get ég verið!”
Hann endurtók þetta, frekar
óánægjulega, og gekk niður eftir
strætinu. Honum flaug í hug að hans
kæra brúður yrði varla mjög ánægð ef
hún sæi hann núna og þessi hugsun kom
honum til þess að hlæja aftur. Nætur-
vörðurinn, sem var við norðurendann á
Grosvenors-torgi, virti hann tortrygginn
fyrir sér og reyndi að forðast hann.
Hefðarmenn, sem voru i sama ástandi
og sir Richard nú, skemmtu sér ósjaldan
við þá kæruleysislegu dægradvöl sem
kallaðist að „berja á næturverðinum”,
og þessi maður í þessari ágætu stétt
virtist ekki áfjáður i nein dómstólamál.
Sir Richard tók ekki eftir verðinum
og, til þess að vera sanngjarn, hefði
hann ekki fundið til minnstu löngunar
til þess að gera honum mein, þó að hann
hefði tekið eftir honum. Einhvers staðar
i sínum innstu hugarfylgsnum fannst sir
Richard að hann væri óheppnasti
hundur á jörðunni. Hann var mjög bitur
vegna þessa og honum fannst sem allur
heimurinn væri i samsæri gegn sér.
Hann beygði stefnulaust inn í hliðargötu
og kenndi sárlega í brjósti um sjálfan sig
fyrir það að á tiu árum á bestu stöðum
hafði hann aldrei notið þeirrar ánægju
að hitta stúlku sem fyllti hann svo
mikilli hrifningu að það ylli honum
svefnleysi. Það leit ekki út fyrir það að
hann yrði neitt heppnari i framtíðinni.
„Ég býst líka við,” sagði hann við einn
af nýju gaslömpunum, „að líklega sé
það æskilegast vegna þess að ég er að
búa mig undir að biðja um hönd Melissu
Brandon.”
Það var á þessu augnabliki sem hann
varð var við einkennilegt atvik. Einhver
var að klifra niður úr glugga á þriðju
hæð húss hinum megin við götuna.
Sir Richard stóð kyrr og fylgdist með
þessari undarlegu sjón. Hið guðlega
hlutleysi var ennþá fast í honum; hann
hafði áhuga á þvi sem hann sá en
honum fannst þáð á engan hátt koma
sér við. „Örugglega þjófur.” hugsaði
hann og hallaði sér kæruleysislega fram
á stafinn sinn til þess að horfa á endi
ævintýrsins. Syfjuleg augu hans sáu að
sá sem var að flýja úr húsinu reyndi það
með hjálp samanhnýttra rúmfata, sem
náðu ekki nógu langt niður. „Ekki
þjófur,” úrskurðaði sir Richard og gekk
yfirgötuna.
Þegar hann var kominn yfir á hina
gangstéttina var flóttamaðurinn kominn
þangað sem hið ófullkomna reipi hans
endaði og hékk nú í óvissu yfir auða
svæðinu og reyndi árangurslaust að ná
fólfestu á húsveggnum. Sir Richard sá
að þetta var unglingur, aðeins drengur,
og bjó sig nú rólega undir björgunar-
starfið.
Flóttamaðurinn kom auga á hann
fyrir neðan sig og sagði bæði hræddur og
þakklátur: „Ó, gætuð þér hjálpað mér?
Ég vissi ekki að þetta væri svona hátt.
Ég hélt að ég myndi geta látið mig falla
það sem eftir væri en nú held ég að ég
geti þaðekki.”
„Minn kæri, upptekni unglingur,”
sagði sir Richard og leit upp á rjótt
andlitið sem horfði niður til hans.
„Mætti ég spyrja hvað þér eruð aö gera
þarna i reipinu?”
„Hafið ekki hátt,” bað flóttamaður-
inn. „Haldið þér að þér gætuð gripið mig
efégsleppti?"
„Ég geri mitt besta,” lofaði sir
Richard.
Fætur flóttamannsins voru í seilingar-
fjarlægð og innan fimm sekúndna féll
hann i faðm sir Richards svo snögglega
að hann riðaði og tapaði næstum því
jafnvæginu. Hann náði þvi aftur, eins og
fyrir kraftaverk, og hélt þétt að brjósti
sér ótrúlega léttum líkama.
Sir Richard var dálitið kenndur en þó
50 Vikan 2. tbl,